ไม่ปฏิเสธว่าบทประพันธ์ทุกเรื่องมีความหมายและมีความสนุกในตัวบทของตัวเอง แต่เมื่อนำมาสร้างละครโทรทัศน์ แม้คนเขียนบทจะสามารถปรับ เสริม เติมแต่งให้มันเข้ากับสถานการณ์โลกปัจจุบัน หรือให้เร้าใจคนยุคนี้ขนาดไหน แต่สุดท้ายบทโทรทัศน์ก็ยังคงต้องคงเส้นเรื่องหรือแก่นของบทประพันธ์ไว้  ซึ่งเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว เป็นเรื่องของมารยาทและการให้เกียรติ แต่ทำไมละครหลายๆ เรื่อง แม้จะปรับบทสักแค่ไหน สุดท้ายก็ยังรู้สึกไม่ก้าวหน้าเท่าที่หวัง หรือเพราะว่าบทประพันธ์นั้นมีเส้นเรื่องเดียวหรือสองเรื่อง ปมในเรื่องลากยาวตั้งแต่ต้นจนจบ คนดูเดาได้แล้วว่าจะมาแนวไหน แม้กระทั่งดูไปสามารถเดาได้เบยว่าประโยคต่อไปจะพูดว่าอะไร อันนี้คือสิ่งที่เรายึดติด และมันเป็นมาอยู่อย่างนี้ ถ้าจะให้มันเป็นไปอย่างนี้เรื่อยๆ คนดูละครไทยอาจจะเหลือแค่ส่วนน้อย ในปีๆหนึ่งก็อาจจะมีละครที่ดังเป็นพลุแตกซักเรื่อง สองเรื่อง เพราะคอนเท้นต์อื่นๆ จากแพลตฟอร์มอื่นๆ มันน่าสนใจ น่าติดตามมากกว่าจริงๆ สุดท้ายเราเพียงอยากสะท้อนมุมมองของเรา ใครคิดว่ายังไงสามารถคอมเม้นต์ได้เลยน้าา