เรารู้สึกหงุดหงิดมากเลยค่ะเวลาโดนคนในครอบครัวชวนคุยจนไม่ค่อยอยากคุยด้วยมันดูน่ารำคาญมากกับคำพูดบางอย่างคำถามบางประโยค โดยเฉพาะการที่ถามนู่นถามนี่ในสิ่งที่เราทำให้เห็นประจำแต่ถามเหมือนเพิ่งเคยเห็นอย่างเช่นเราใส่ชุดตัวนึงทั้งๆที่เราก็ซื้อมานานแล้วใส่ก็บ่อยแต่เพิ่งมาถามว่าชุดใหม่หรอ ไม่ก็เราเป็นคนสายตาสั้น ใส่คอนแทคเลนส์เป็นประจำอทนแว่นใส่มาตั้งนานแล้วอยู่ดีๆก็มาถามทำไมวันนี้ไม่ใส่แว่นทั้งๆที่เราทำแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว บ้างก็มาบ่นว่าช่วงนี้ไม่เห็นเรียนพิเศษเลยเอาแต่นอนทั้งๆที่เราเพิ่งเรียนเสร็จไปเมื่อกี้ คือมันทั้งน่าหงุดหงิดทั้งน่าน้อยใจนะทั้งๆที่ทุกอย่างเราทำเป็นประจำทุกวันอยู่แล้วแต่ไม่เคยจะสั่งเกตุกันเลย ทั้งๆที่เราก็เจอหน้ากันทุกวันอยู่ด้วยกันทุกวัน