ผมคบกับแฟนคนนี้มาเป็นเวลา1ปีกับอีก6เดือนกว่าๆ เขาเป็นแฟนคนแรกในชีวิตผมเลย ผมรักเขามากรักมากจนไม่เคยคิดว่าจะสามารถรักผญ.คนนึงที่ไม่ใช่แม่และคนในครอบครัวได้มากขนาดนี้ แต่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับเราทั้งคู่เป็นคนใต้เป็นคนจังหวัดเดียวกัน(ขอไม่ระบุชื่อจังหวัดนะครับ) พอเราทั้งคู่เรียนจบม.6แฟนผมเธอสอบติดมหาลัยที่กรุงเทพเธอก็เลยขึ้นมาเรียนที่กรุงเทพฯส่วนผมก็รอไปเรียนต่อเมืองนอกในช่วงต้นปีหน้า ตอนแฟนผมไปเรียนกรุงเทพผมที่อยู่บ้านก็คิดถึงเธอมากจนสุดท้ายผมก็ขึ้นมาทำงานที่กรุงเทพฯเผื่อโอกาสที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น พอขึ้นมาหางานทำที่กรุงเทพฯผมก็พยายามหาเวลานัดเจอเธอให้ได้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้(ตอนอยู่กรุงเทพเราไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับเพราะเธออยู่หอที่มหาลัยส่วนผมก็อยู่ห้องเช่ากับเพื่อน) ทุกครั้งที่ได้เจอเธอ ได้คุยกับเธอ เธอชอบชมผช.คนอื่น ชอบชมรุ่นพี่ที่มหาลัยของเธอว่าหล่อ เก่ง หน้าตาดีเล่นกีฬาก็เก่งอะไรๆก็ดีไปหมดซะทุกอย่าง แล้วเธอก็จะชอบพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมา พอพูดออกมาแล้วถึงจะรู้สึกว่ามันไม่ควรพูด เช่นครั้งนึงผมเคยถามเธอว่า"อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันเกิดแล้วเธออยากได้อะไรเป็นของขวัญไหม?" เธอก็ตอบผมแบบไม่ทันคิดมากว่า"อยากได้แฟนใหม่" ผมถึงกับสตั้นทำอะไรไม่ถูกเลยไม่นึกว่าเธอจะกล้าพูดกับผมแบบนี้เพราะผมคิดว่าผมเป็นแฟนที่ดีแล้วนะผมยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาได้หมดเลย ซึ่งแรกๆผมก็ไม่ได้อะไรมากนะผมก็พยายามจะไม่คิดมาก พยายามคิดว่าเรื่องที่เธอพูดไปเธออาจจะไม่ทันคิดก็ได้เธออาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่พอนัดครั้งถัดๆไปเธอก็ยังพูดชมผู้ชายคนอื่นไม่เลิกพูดอะไรที่ไม่ควรพูดไม่เลิก ผมก็รส.อึดอัดจนทำให้ผมคิดมากว่าเธออาจจะนอกใจผมก็ได้ ผมก็เลยเล่าให้เธอฟังทำให้เราทะเลาะกันชั่วขณะหนึ่ง พอสงบสติอารมณ์กันได้เธอก็มาขอโทษผม ก่อนทิ้งท้ายว่า "เธอ เรามีเรื่องรส.ผิดต่อเธอ" พอผมถามว่ามีอะไรก็บอกมาเลย เธอก็ไม่ยอมบอก ผมเลยสัญญากับเธอว่าถ้าเธอบอกผมจะไม่ว่าอะไรเลยเธอก็ไม่ยอมบอก เธอบอกว่าถ้าเธอบอกผม ผมอาจจะเกลียดเขาก็ได้ มันก็ยิ่งทำให้ผมคิดมากเข้าไปอีก จนสุดท้ายเราก็ทะเลาะกันอีกแล้วเราทั้งคู่ก็เลยตัดสินใจห่างกันสักพักเพราะจะเลิกกันไม่ได้เราทั้งคู่ยังไม่พร้อมที่จะเลิกกันเพราะผมก็ยังรักเธอ แล้วผมก็คิดว่าเขาก็คงจะยังรักผมอยู่เหมือนกัน

ผมควรตัดใจจากเขาดีไหมครับ หรือผมควรแก้ไขตัวเองหรือทำยังไงดีครับ