กระทู้นี้อย่ากมาเขียนเล่าเรื่องราวชีวิตหลังจากพัฒนาตนเองจนประสบความสำเร็จด้านต่างๆมากมายเเบบที่ไม่เคยคิดเลยสำหรับไอ้ขี้เเพ้คนหนึ่ง เเละสิ่งสำคัญที่ยังคงอยู่ในใจไม่เคยเปลี่ยนซึ่งทำให้ชีวิตนี้เปลี่ยนไปตลอดกาล เป็นสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มไม่เต็มปากเเละไม่สามารถมีความสุขได้เท่ากับเมื่อก่อนอีกต่อไป
เข้าเรื่องหละครับผมขอเล่าจากตอนที่ผมอยู่ม.5เเล้วกันครับ ผมได้คบกับผู้หญิงคนหนึ่งเขาเป็นเพื่อนสนิทผมนี่เเหละที่พัฒนากันจนมาเป็นเเฟน เราทั้งสองชอบกันไม่รู้ตัวจากการช่วยเหลือเเละอุปสรรคที่ผ่านกันมา ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่สามารถเปิดหัวใจของไอ้ขี้เเพ้คนนึงได้สำเร็จ (ขี้เเพ้ในที่นี้คือผมเป็นเด็กติดอนิเมะ เล่นกีฬาไม่เก่ง ขี้เกียจ ไม่ค่อยตั้งใจเรียน เเต่ก็พอมีความฉลาดอยู่บ้างเเละพร้อมช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ) ผมยอมรับตามตรงเลยว่าจนถึงวันนี้ก็ไม่มีใครที่ทำได้เเบบผู้หญิงคนนี้เลย เเรกๆมันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่หวือหวาเเต่สบายใจ เหมือนความสัมพันธ์ที่รู้ใจกันเเละรู้สึกเหมือนบ้าน เเต่ต่อมาก็มีเหตุปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้ความสัมพันธ์นี้จบลง เขาขอลดสถาณะกลับมาเป็นเพื่อน เเต่สุดท้ายก็เหมือนกับทั้งตัวผมเองเเละเขาก็ไม่สามารถรับสถาณะนี้ได้ พวกเราก็เลยเเยกจากกันเเบบไม่เจอหน้ากันเลย ผมคิดถึงเขาเเละอยากกลับไปหาเสมอ (ในกระทู้เก่าๆถ้าจำไม่ผิดผมน่าจะได้เล่าเหตุการณ์ต่างๆใว้อยู่บ้าง) เเต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าตัวเอลไม่ดีพอเลย ไม่มีความสำเร็จอะไรซักอย่าง สอบสมัยนั้นก็ได้คะเเนนน้อยถ้าเทียบกับเขา ไม่ได้ดูเเลตัวเองอีก รูปร่างในตอนนั้นก็ไม่ดี เพราะอย่างนั้นผมก็เลยคิดว่าต้องดีขึ้นให้ได้เพื่อจะได้ควรค่าต่อเขาหากเราได้เจอกันอีก ตอนนั้นตั้งเป้าหมายใว้เลยว่าต้องสอบเข้าจุฬาให้ได้ (หวังสูงมาก) ผมติวทุกวันอดหลับอดนอน ติวเเบบชนิดที่ว่าไม่เคยพยายามกับอะไรขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เเต่สุดท้ายพอไปสอบข้อสอบของปีนั้นดันเป็นปีที่ยากที่สุดเท่าที่เคยมีมาของการสอบทีเเคส เเต่ก็โชคยังดีที่สามารถติดม.รัฐเเห่งนึงได้ เป็นม.รัฐเเถวบางเขน ทุกคนน่าจะรู้จักกัน (เอาจริงๆคือภูมิใจที่ติดมาก) หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็เริ่มสนใจด้านการทำ youtube ตอนเเรกผมคิดว่าผู้ชมจะไม่ชอบสไตล์ผมเเน่เลย (ผมไม่ค่อยมีความภาคภูมิใจในตัวเองเพราะปมอะไรต่างๆในสมัยก่อน) เเต่ผิดคาดกลับมีคนชอบเเละได้รับคำชมมากมาย ยอดวิวเเละยอดซับค่อยๆมากขึ้นเรื่อยๆจนเปิดสร้างรายได้ๆสำเร็จในเวลาไม่ถึงปี (เป็นความสำเร็จเล็กๆที่ผมภูมิใจ) ในด้านการเรียนคะเเนนที่มหาลัยผมค่อนข้างดีมากชนิดที่ว่าครึ่งเทอมเเรกเต็ม50ได้40อัพเป็นส่วนมาก เเละที่นั้นเองที่ผมได้เพื่อนดีๆเเม้จะไม่ใช่กลุ่มใหญ่เเต่เป็นเพื่อนที่ดีมาก มีเรื่องอะไรเราจะช่วยกันในกลุ่มเสมอ ตอนนี้เหมือนผมได้มาอยู่ในจุดที่ราวดั่งความฝันสำหรับไอ้ขี้เเพ้คนนึง เเต่ว่าในชีวิตเเต่ละวันก็ปนไปด้วยความเศร้าอย่างที่ว้าเเม้มีความสุขก็สุขไม่สุดเเละยิ้มได้ไม่สุด เเม้จะเจอผู้หญิงมากมายก็ไม่สามารถเเทนที่เขาได้ ผมไม่เคยคบใครเป็นเเฟนอีก เพราะไม่สามารถรู้สึกได้เท่าคนๆนั้นคนๆเดียวที่สามารถเปิดหัวใจของผมได้ ตอนนี้เธออยู่ในมหาลัยที่ใกลผมมาก ช่องทางการติดต่อเธอก็บล็อกไปหมดเเล้วตั้งเเต่ตอนที่เราเลือกที่จะไม่รู้จักกันเเละเเยกย้ายกันไป ผมยังคงคิดถึงเเละเฝ้ารออยู่เหมือนเดิม ผมสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอคือผู้มีพระคุณของผม ถ้าไม่มีเธอก็ไม่มีผมในวันนี้ ขอให้เธอมีความสุขกับทุกการเติบโต ขอเธอมีความเจริญในอะไรก็ตามที่เธอพยายามจะทำอยู่ ขอให้เธอมีสังคมที่ดีเหมือนฉันในตอนนี้ รักเสมอเเละตลอดไป รักเเรกเเละรักเดียวของฉัน ผมคงปล่อยเรื่องนี้เป็นเรื่องของฟ้าลิขิต love of my life
ในวันที่เรามีทุกอย่างเเต่ไม่มีความสุขเท่าเมื่อก่อนเลย
เข้าเรื่องหละครับผมขอเล่าจากตอนที่ผมอยู่ม.5เเล้วกันครับ ผมได้คบกับผู้หญิงคนหนึ่งเขาเป็นเพื่อนสนิทผมนี่เเหละที่พัฒนากันจนมาเป็นเเฟน เราทั้งสองชอบกันไม่รู้ตัวจากการช่วยเหลือเเละอุปสรรคที่ผ่านกันมา ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่สามารถเปิดหัวใจของไอ้ขี้เเพ้คนนึงได้สำเร็จ (ขี้เเพ้ในที่นี้คือผมเป็นเด็กติดอนิเมะ เล่นกีฬาไม่เก่ง ขี้เกียจ ไม่ค่อยตั้งใจเรียน เเต่ก็พอมีความฉลาดอยู่บ้างเเละพร้อมช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ) ผมยอมรับตามตรงเลยว่าจนถึงวันนี้ก็ไม่มีใครที่ทำได้เเบบผู้หญิงคนนี้เลย เเรกๆมันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่หวือหวาเเต่สบายใจ เหมือนความสัมพันธ์ที่รู้ใจกันเเละรู้สึกเหมือนบ้าน เเต่ต่อมาก็มีเหตุปัจจัยหลายอย่างที่ทำให้ความสัมพันธ์นี้จบลง เขาขอลดสถาณะกลับมาเป็นเพื่อน เเต่สุดท้ายก็เหมือนกับทั้งตัวผมเองเเละเขาก็ไม่สามารถรับสถาณะนี้ได้ พวกเราก็เลยเเยกจากกันเเบบไม่เจอหน้ากันเลย ผมคิดถึงเขาเเละอยากกลับไปหาเสมอ (ในกระทู้เก่าๆถ้าจำไม่ผิดผมน่าจะได้เล่าเหตุการณ์ต่างๆใว้อยู่บ้าง) เเต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าตัวเอลไม่ดีพอเลย ไม่มีความสำเร็จอะไรซักอย่าง สอบสมัยนั้นก็ได้คะเเนนน้อยถ้าเทียบกับเขา ไม่ได้ดูเเลตัวเองอีก รูปร่างในตอนนั้นก็ไม่ดี เพราะอย่างนั้นผมก็เลยคิดว่าต้องดีขึ้นให้ได้เพื่อจะได้ควรค่าต่อเขาหากเราได้เจอกันอีก ตอนนั้นตั้งเป้าหมายใว้เลยว่าต้องสอบเข้าจุฬาให้ได้ (หวังสูงมาก) ผมติวทุกวันอดหลับอดนอน ติวเเบบชนิดที่ว่าไม่เคยพยายามกับอะไรขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เเต่สุดท้ายพอไปสอบข้อสอบของปีนั้นดันเป็นปีที่ยากที่สุดเท่าที่เคยมีมาของการสอบทีเเคส เเต่ก็โชคยังดีที่สามารถติดม.รัฐเเห่งนึงได้ เป็นม.รัฐเเถวบางเขน ทุกคนน่าจะรู้จักกัน (เอาจริงๆคือภูมิใจที่ติดมาก) หลังจากทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็เริ่มสนใจด้านการทำ youtube ตอนเเรกผมคิดว่าผู้ชมจะไม่ชอบสไตล์ผมเเน่เลย (ผมไม่ค่อยมีความภาคภูมิใจในตัวเองเพราะปมอะไรต่างๆในสมัยก่อน) เเต่ผิดคาดกลับมีคนชอบเเละได้รับคำชมมากมาย ยอดวิวเเละยอดซับค่อยๆมากขึ้นเรื่อยๆจนเปิดสร้างรายได้ๆสำเร็จในเวลาไม่ถึงปี (เป็นความสำเร็จเล็กๆที่ผมภูมิใจ) ในด้านการเรียนคะเเนนที่มหาลัยผมค่อนข้างดีมากชนิดที่ว่าครึ่งเทอมเเรกเต็ม50ได้40อัพเป็นส่วนมาก เเละที่นั้นเองที่ผมได้เพื่อนดีๆเเม้จะไม่ใช่กลุ่มใหญ่เเต่เป็นเพื่อนที่ดีมาก มีเรื่องอะไรเราจะช่วยกันในกลุ่มเสมอ ตอนนี้เหมือนผมได้มาอยู่ในจุดที่ราวดั่งความฝันสำหรับไอ้ขี้เเพ้คนนึง เเต่ว่าในชีวิตเเต่ละวันก็ปนไปด้วยความเศร้าอย่างที่ว้าเเม้มีความสุขก็สุขไม่สุดเเละยิ้มได้ไม่สุด เเม้จะเจอผู้หญิงมากมายก็ไม่สามารถเเทนที่เขาได้ ผมไม่เคยคบใครเป็นเเฟนอีก เพราะไม่สามารถรู้สึกได้เท่าคนๆนั้นคนๆเดียวที่สามารถเปิดหัวใจของผมได้ ตอนนี้เธออยู่ในมหาลัยที่ใกลผมมาก ช่องทางการติดต่อเธอก็บล็อกไปหมดเเล้วตั้งเเต่ตอนที่เราเลือกที่จะไม่รู้จักกันเเละเเยกย้ายกันไป ผมยังคงคิดถึงเเละเฝ้ารออยู่เหมือนเดิม ผมสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าเธอคือผู้มีพระคุณของผม ถ้าไม่มีเธอก็ไม่มีผมในวันนี้ ขอให้เธอมีความสุขกับทุกการเติบโต ขอเธอมีความเจริญในอะไรก็ตามที่เธอพยายามจะทำอยู่ ขอให้เธอมีสังคมที่ดีเหมือนฉันในตอนนี้ รักเสมอเเละตลอดไป รักเเรกเเละรักเดียวของฉัน ผมคงปล่อยเรื่องนี้เป็นเรื่องของฟ้าลิขิต love of my life