ลูกสาวก็เป็น เล่นมาตั้งแต่ 4 ขวบ แรกๆก็ชอบ พอโตมา 12 ปี ก็ไปเรียนแบบเซ็งๆ ไม่ยอมซ้อม ลูกพูดตลอดว่าไม่ชอบ เกลียดเปียโน .... แต่ที่ผ่านมา มีเรียนวิชาดนตรีที่โรงเรียน ทำได้ดี เพื่อนๆชม แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้ภูมิใจในตัวเองเลย ไม่กล้าแสดงออก ขี้อาย เลยไม่กล้าเล่น ... ผมก็มาคิด หรือเราบังคับเด็กเกินไป ... ลูกไม่ชอบไม่ซ้อม การพัฒนาก็ไม่เกิด ... ผมไม่ต้องการให้ไปสอบเกรดอะไรหรอก  อยากให้เขามีความสามารถพิเศษเวลาสมัครเรียน และเพื่อความสนุกสนาน เลยเพิ่มมาเรียนแนวป็อป  นอกจากคลาสสิค ... เผื่อลูกจะชอบ  แต่ลูกว่าเกลียดเพลงไทย ว่าไปโน่น .... จนถึงวันที่ผมยกธงขาว  ลาออกจากที่เรียนเปียโน  กะเซอร์ไพร์ส ลาออกกลางวัน .... มาบอกลูกตอนเย็น นึกว่าจะดีใจ บอกว่าเปียโนที่บ้านเมื่อไม่เล่นก็จะขายไปซะ .... ผลลูกซึม ไม่ได้มีท่าทีดีใจแต่อย่างใด  อ้าวเงิบเลยผม ... ก็เลยคุยกัน ถ้ายังอยากเล่นอยู่ ก็จะเก็บเปียโนไว้  และลูกต้อง ซ้อมเพลงเก่าๆที่เรียนมาเอง โดยที่จะไม่มีการเรียนกับครูแต่อย่างใด  ซ้อมเองเล่นเองจนกว่า จะเห็นความตั้งใจจริง จึงจะพาไปสมัครเรียนกับครูใหม่ .....
       บางทีเด็ก ก็ไม่รู้ตัวครับ ว่าชอบจริงไม่ชอบจริง  จนถึงวันที่จะต้องจาก หรือสูญเสียมันไปตลอดกาล ถึงจะรู้ใจตัวเอง ..... เล่ามาเผื่อ ผู้ปกครองคนอื่นมาเจอ จะได้แลกเปลี่ยนกัน ...  การบังคับในสิ่งที่ดี ก็มีประโยชน์  เห็นมีบางท่าน ให้ตามใจลูก  บางทีเด็กเกินกว่าจะมองภาพ ในอนาคตออก ... เราก็ต้องตัดสินใจให้ครับ .... แบบถ้าเด็ก มาบอกไม่อยากเรียนหนังสือ อยากเล่นเกมส์อย่างเดียว เราจะตามใจเหรอครับ .... แถวบ้านผมในตจว.เลี้ยงลูกหลานแบบไม่บังคับ ไม่ตี พอเข้าสู่วัยรุ่น กลายเป็นเด็กไม่เรียนหนังสือ ติดเพื่อน ติดเกมส์ เป็นพวกเด็กแว๊น  หากเป็นเด็กผู้หญิง ก็มีแฟน บ้านช่องไม่กลับ   โตกว่านี้ก็เป็นแก๊ง วัยรุ่นประจำถิ่น ไล่ตีกัน  ผมว่า  คงต้องมีทั้ง ตามใจ กับการบังคับ ควบคู่กันไปครับ ....