คือเราอ่ะเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างอวบๆนะคะเราเราอายุ21ปี เรียนอยู่ค่ะ มีน้องคนหนึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องเป็นน้องของน้าซึ่งเสียไปแล้ว น้องA เนี้ยเรียนกฎหมายนิติปี1 อายุ18ปี ม.รัฐมอหนึ่ง คือตอนนี้เราอยู่กับคุณปู่ เอาของคนอื่นไปใช้หน้าตาเฉย ไม่บอกอะไรหยิบไปเลย ยืมรถไปน้ำมันจนหมดไม่เติม เอากุญแจบ้านคุณปู่ไปไม่บอก หาย เวลาคุณปู่หรือเราพูดเตือนทำเป็นไม่ได้ยินใส่หูฟังเมิน เวลาน้องAมันมีปัญหาให้เราช่วยเราช่วยตลอด แต่พอเรามีปัญหาบ้างทำเมินทุกครั้ง โทรไม่รับ พอคุยต่อหน้าก็เมินใส่ วันนี้น้องมันมาขอให้ช่วยประมาณตี1เราปิดไฟจะนอนแล้ว เราขึ้นเสียงใส่ด้วยความแบบทนไม่ไหวด้วยวันนี้เราต้องไปรับปู่ที่รพ.รถเราดันเสียโทรไปไม่รับเราต้องเดินเอารถไปซ่อมเองซึ่งไกลส่วนคุณปู่ต้องเดินกลับทั้งที่อากาศร้อนขนาดนั้นถ้าเปนลมไปจะทำยังไง โทรศัพท์ตาแบตหมดอีก พอมาตอนเย็นมันมาขอให้เราช่วยเรื่องของตัวเองปัญหาตัวเองตอนตี1 แล้วน้องมันถามว่าต้องขึ้นเสียงใส่ด้วยหรอ..ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่น้องมันด้วย เราก็บอกว่าเราโกรธ.. ตรงๆ เราก็บอกเหตุผลว่าทำไมถึงโกรธ ทุกเรื่องอ่ะที่เรื่องเมินคุณปู่เมินพี่เรื่องที่ทำกุญแจบ้านหายอีกหลายๆเรื่อง น้องพยายามพูดว่าตัวเองถูกทุกเรื่อง บอกว่าต้องคุยกับคนในบ้านด้วยหรอทั้งที่น้องมันก็เครียดหลายเรื่องอ่ะ เราก็ส่วนกลับแล้วคนในบ้านคนอื่นเขาไม่เครียดกันหรอว่ะ เวลาแกถามเรื่องอะไรเราตอบแกทุกครั้งแต่คนอื่นที่คุยกับแกอ่ะแกเมินทุกครั้ง ถ้าเราเมินแกบ้างจะรู้สึกยังไง ถ้าพี่เมินแล้วไม่ช่วยอ่ะจะรู้สึกยังไง จากนั้นเราพยายาจะจบบอกให้กลับเข้าห้องเดี๋ยวคุยกันใหม่มันก็ผิดทั้งหมดแหละ ก็บอกว่าตอนนี้พี่อารมณ์ไม่ดี คือตอนนั้นเราโกรธจังๆเลยค่ะ  กลัวจะพูดอะไรไปไม่เข้าหูน้องมันนะ จากนั้นน้องมันก็บอกมีอะไรก็คุยกันดิขึ้นเสียง(เสียงดัง)เราก็บอกกลับคุยไปก็เมินอ่ะจะคุยทำไมแชทไปก็เท่านั้นโทรไปก็เท่านั้น บอกทุกเรื่องนะแต่เมินเรากับคุณปู่ทุกครั้ง ก็เลยไม่รู้ไง จะนั้นน้องมันกระโดดถีบเราแบบแรงผช.อ่ะ ทั้งเจ็บทั้งจุกอก มันบีบคอเราแรงพอควร จากนั้นเราร้องไห้ออกมาเลยมันเจ็บมากนะไม่เท่าเจ็บใจหรอก ยังบอกอีกเป็นพี่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่าดิ  คือเป็นพี่เราขึ้นเสียงไม่ได้เลยหรอ.. เราโกรธไม่ได้เลยหรอ..หลายเรื่องที่เคยช่วยเหลือมันหลายเรื่องไม่เคยได้อะไรตอบแทนเลยครั้งนี้น้องมันตอบแทนเราด้วยการทำร้ายร่างกายเรา ทุกคำที่คุยกับมันเราใช้เหตุผลทุกคำ มันรู้สึกเหมือนกับว่าเราผิดที่โกรธและขึ้นเสียงแค่ว่า (มีอะไรให้ช่วย!!อะไรอีก เฮ้ออ.!!) แค่นี้นะ สุดท้ายเราก็ช่วยมันอยู่ดีมานั่งร้องไห้นานมาก มันเจ็บใจจริงๆนะ เราไม่ชอบการโดนทำร้ายร่างกายเพราะตอนเด็กเราย้ายบ้านมาอยู่กับแม่วันแรกเราก็โดนตีตั้งแต่ป.4 จากนั้นแม่ก็ไม่ให้เราคุยกับคนในรอบๆบ้านทั้งที่เป็นญาติเราทั้งนั้น เพราะแม่มีอาการทางจิตโรคหวาดระแวง เราอยู่กับแม่เราโดนตีบ่อยครั้งช่วงแรกๆคือทุกวันไม้แขวนเสื้อหักเป็นสิบ แม่พึ่งย้ายไปได้สัก2-3ปี เวลาถูกทำร้ายร่างกายไม่ว่าจะเล็กหรือน้อยความรู้สึกเดิมๆก็กลับมา ตอนเราพิมพ์ตอนนี้คือน้ำตายังไหลอยู่เลย จริงๆถึงแม่จะตีเรา ก็ไม่เคยบีบคอเรานะ  การที่เราพิมพ์ลงกระทู้แบบนี้ทำให้เราใจสงบลงได้บ้าง