ไม่รู้ว่าวันนี้ เป็นวันที่เท่าไหร่ ที่รู้สึกว่าตัวเองท้อแท้ 
ไม่รู้ว่าวันนี้ เป็นวันที่เท่าไหร่ ที่บอกกับตัวเองว่าสู้ๆ 

เราเป็นคนเงียบๆ เป็นคนไม่ค่อยพูด 
เข้าเรื่องถึงปัญหาเลยแล้วกัน สืบเนื่องจากทางบ้าน มีปัญหาเรื่องหนี้สิน เกือบหนึ่งล้านค่ะ
ตลอด10ปี ไม่เคยชำระค่ะ รอให้ฉันเรียนจบและทำงานใช้ให้ค่ะ
พ่อแม่ เลิกกัน พ่อและแม่ ต่างมีสามีและภรรยาใหม่ค่ะ
และฉันเป็นลูกคนเดียว ที่ต้องแบกรับหนี้สินเอาไว้ โดยพ่อแม่ ไม่ได้ทำงานค่ะ 
ซึ่งฉันมีครอบครัวค่ะ มีลูก 1 คน ไปโรงเรียน ยายมีหน้าที่ไปรับเท่านั้น และดูแลช่วงเสาร์อาทิตย์ค่ะ 
สามีและฉัน ก่อนหน้าจะมีโควิด เราจ่ายมาตลอดค่ะ แต่มาเจอโควิด ฉันโดนทำงานแค่ครึ่งเดือน 
ทำให้เราไม่พอจะจ่ายหนี้ เลยขอปรับโครงสร้างหนี้กับทางธนาคารค่ะ 
จู่ๆ มีหนี้ธนาคารมาให้เพิ่มค่ะ ฉันเหนื่อยและท้อมากค่ะ 
โดยสิ้นเดือน เราจะจ่ายให้แม่ และใช้หนี้ เดือนละ 8000 บาทแล้วค่ะ  

ฉันพยายามเข้าใจปัญหาที่เกิดขึ้นค่ะ ฉันเข้าใจค่ะ ว่าฉันคือลูก ฉันต้องตอบแทนบุญคุณค่ะ แต่เงินเดือนฉันไม่พอจริงๆค่ะ 
แต่ฉันเหนื่อยกว่าเดิม เพราะแม่ มักจะชื่นชมลูกคนอื่นที่เขาได้ทำงานดีดี ได้เป็นข้าราชการค่ะ 
และจะชมให้ลูกคนอื่นให้ฟังเสมอว่า ลูกเขาเอาเงินให้แม่ เดือนละ หมื่น พาพ่อแม่ไปเที่ยวต่างจังหวัดบ่อยๆ 
พาพ่อแม่ไปกินอาหารนอกบ้านบ่อยๆ  ฉันท้อมากค่ะ