พอดีส่วนตัวเรารู้ว่าเราคงมีปัญหาทางจิต แต่เราปล่อยผ่านมาพอตอนนี้มันค่อนข้างเป็นปัญหาเลยอยากรู้ว่าตัวเองเป็นพวกโรคทางจิตอะไรรึเปล่าค่ะ ( ขออนุญาตเล่าประสบการณ์ไปในตัวด้วยนะคะ )
เริ่มจากตอนป.5เราย้ายโรงเรียนจากบ้านนอกมาเข้ากรุง เราไม่สามารถเข้าสังคมได้ ไม่มีเพื่อน แต่ก็ไม่มีปัญหาเรื่องบูลลี่อะไรนะคะ ทุกคนเป็นมิตรดี แต่เราอยู่คนเดียวมาตลอดที่โรงเรียน แล้วเราไม่เคยบอกพ่อแม่เรื่องนี้ เรามักจะแต่งเรื่องว่าเรามีเพื่อน แล้วหลังจากนั้นก็มีอาการเหมือนโรคซึมเศร้ามาเป๊ะเลยค่ะ คือรังเกียจการเข้าสังคม ตัดเพ้อ อยากฆ่าตัวตาย ชอบของมีคม รังเกียจการแตะตัวจากทุกคน ไม่ชอบพูด แอบร้องไห้คนเดียว ร่างกายเราแย่ลงเข้าโรงพยาบาลบ่อย หน้ามืดบางครั้ง พอม.1เราก็คิดได้ว่าเป็นไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเราก็เลยลบความรู้สึกออก เรากลายเป็นคนไม่แสดงออกทางสีหน้า ไม่ยิ้ม ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่ และก็ไม่ค่อยปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นเท่าไหร่ถ้าไม่ใช้เรื่องงาน และหลังจากนั้นเราก็ไม่เข้าโรงพยาบาลอีกเลย แต่กลายเป็นพ่อแม่เรากังวลที่เราเป็นอย่างนั้น เราก็เลยอ่านนิยายต่างๆเพื่อเอาความรู้สึกมาใช้ หลังจากนั้นพ่อแม่เราก็เริ่มหายกังวล แต่ที่โรงเรียนเราก็เป็นเหมือนเดิม น่าจะประมาณม.4เรามีเพื่อนครั้งแรก เราพยายามเปิดใจ แต่พอเกือบสุดทาง เราก็กลัวการมีเพื่อน การเข้าสังคม เรากลัวการโดนให้ความรัก หลังจากนั้นด้วยโควิดเรียนออนไลน์ทำให้อารมณ์ด้านลบมันเข้ามาจนจำช่วงเวลาดีๆไม่ได้ ตอนนี้ยังติดต่ออยู่แต่ก็คุยเฉพาะเรื่องงาน และเริ่มมองเขาเป็นคนแปลกหน้าเหมือนเดิม ตอนนี้อายุ18 เข้ามหาลัยแล้วเเต่ไปอยู่หอกลายเป็นอยู่คนเดียวแล้วปัญหาเก่าๆเลยตามมา ไม่ชอบเข้าสังคม อยากฆ่าตัวตายก็กลับมา และมีปัญหาอื่นๆตามมาใหม่ เราไม่สามารถแยกได้ว่าใครสวยหรือหล่อ เราจำชื่อหรือหน้าเพื่อนไม่ได้ทั้งที่เจอทุกวัน เราเริ่มไม่รู้ว่าอะไรถูกหรือผิดถ้านอกเหนือจากกฎ เราไม่รู้ตัวว่าเราป่วยหรือได้แผลมาจนกว่าจะไข้ขึ้นหนัก เรากลับมาชอบของมีคม ชอบเรื่องราวดราม่า เรื่องด้านลบ โดยเฉพาะสตอรี่ที่เศร้าๆในหนัง นิยาย หรือคนจริงๆ ชอบหนังผี หนังhorror และอาการมันหนักขึ้นเหมือนต้องเสพเรื่องพวกนั้นทุกวันนะคะ ซึ่งมันค่อนข้างเป็นปัญหาในการอยู่มหาลัย หลังจากนี้เรามีแพลนที่จะอยู่หอยาว4ปีเราเลยต้องมาขอคำปรึกษาค่ะ
ขอเพิ่มเติมนะคะ ความจริงก่อนป.5 เรามีปัญหาการบูลลี่จากรุ่นพี่และคุณครู เราถูกเปรียบเทียบกับพี่ชายจากครอบครัว เพราะเราเรียนไม่เก่งเลยตกทุกปี แต่พี่ชายเรียนเก่งมากๆ เราถูกญาติทิ้งตั้งแต่เด็ก แต่พอเราโตมาเราเรียนเก่ง เขาก็เริ่มซื้อของมาให้ มาทานข้าวด้วย แต่มุมมองที่เรามองเขาคงเปลี่ยนไม่ได้ แต่เรามีเพื่อนเราก็เลยไปต่อได้ในตอนนั้น
**ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ
พอดีอยากรู้ว่าตัวเองเป็นโรคอะไรค่ะ
เริ่มจากตอนป.5เราย้ายโรงเรียนจากบ้านนอกมาเข้ากรุง เราไม่สามารถเข้าสังคมได้ ไม่มีเพื่อน แต่ก็ไม่มีปัญหาเรื่องบูลลี่อะไรนะคะ ทุกคนเป็นมิตรดี แต่เราอยู่คนเดียวมาตลอดที่โรงเรียน แล้วเราไม่เคยบอกพ่อแม่เรื่องนี้ เรามักจะแต่งเรื่องว่าเรามีเพื่อน แล้วหลังจากนั้นก็มีอาการเหมือนโรคซึมเศร้ามาเป๊ะเลยค่ะ คือรังเกียจการเข้าสังคม ตัดเพ้อ อยากฆ่าตัวตาย ชอบของมีคม รังเกียจการแตะตัวจากทุกคน ไม่ชอบพูด แอบร้องไห้คนเดียว ร่างกายเราแย่ลงเข้าโรงพยาบาลบ่อย หน้ามืดบางครั้ง พอม.1เราก็คิดได้ว่าเป็นไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเราก็เลยลบความรู้สึกออก เรากลายเป็นคนไม่แสดงออกทางสีหน้า ไม่ยิ้ม ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่ และก็ไม่ค่อยปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นเท่าไหร่ถ้าไม่ใช้เรื่องงาน และหลังจากนั้นเราก็ไม่เข้าโรงพยาบาลอีกเลย แต่กลายเป็นพ่อแม่เรากังวลที่เราเป็นอย่างนั้น เราก็เลยอ่านนิยายต่างๆเพื่อเอาความรู้สึกมาใช้ หลังจากนั้นพ่อแม่เราก็เริ่มหายกังวล แต่ที่โรงเรียนเราก็เป็นเหมือนเดิม น่าจะประมาณม.4เรามีเพื่อนครั้งแรก เราพยายามเปิดใจ แต่พอเกือบสุดทาง เราก็กลัวการมีเพื่อน การเข้าสังคม เรากลัวการโดนให้ความรัก หลังจากนั้นด้วยโควิดเรียนออนไลน์ทำให้อารมณ์ด้านลบมันเข้ามาจนจำช่วงเวลาดีๆไม่ได้ ตอนนี้ยังติดต่ออยู่แต่ก็คุยเฉพาะเรื่องงาน และเริ่มมองเขาเป็นคนแปลกหน้าเหมือนเดิม ตอนนี้อายุ18 เข้ามหาลัยแล้วเเต่ไปอยู่หอกลายเป็นอยู่คนเดียวแล้วปัญหาเก่าๆเลยตามมา ไม่ชอบเข้าสังคม อยากฆ่าตัวตายก็กลับมา และมีปัญหาอื่นๆตามมาใหม่ เราไม่สามารถแยกได้ว่าใครสวยหรือหล่อ เราจำชื่อหรือหน้าเพื่อนไม่ได้ทั้งที่เจอทุกวัน เราเริ่มไม่รู้ว่าอะไรถูกหรือผิดถ้านอกเหนือจากกฎ เราไม่รู้ตัวว่าเราป่วยหรือได้แผลมาจนกว่าจะไข้ขึ้นหนัก เรากลับมาชอบของมีคม ชอบเรื่องราวดราม่า เรื่องด้านลบ โดยเฉพาะสตอรี่ที่เศร้าๆในหนัง นิยาย หรือคนจริงๆ ชอบหนังผี หนังhorror และอาการมันหนักขึ้นเหมือนต้องเสพเรื่องพวกนั้นทุกวันนะคะ ซึ่งมันค่อนข้างเป็นปัญหาในการอยู่มหาลัย หลังจากนี้เรามีแพลนที่จะอยู่หอยาว4ปีเราเลยต้องมาขอคำปรึกษาค่ะ
ขอเพิ่มเติมนะคะ ความจริงก่อนป.5 เรามีปัญหาการบูลลี่จากรุ่นพี่และคุณครู เราถูกเปรียบเทียบกับพี่ชายจากครอบครัว เพราะเราเรียนไม่เก่งเลยตกทุกปี แต่พี่ชายเรียนเก่งมากๆ เราถูกญาติทิ้งตั้งแต่เด็ก แต่พอเราโตมาเราเรียนเก่ง เขาก็เริ่มซื้อของมาให้ มาทานข้าวด้วย แต่มุมมองที่เรามองเขาคงเปลี่ยนไม่ได้ แต่เรามีเพื่อนเราก็เลยไปต่อได้ในตอนนั้น
**ถ้าพิมพ์ผิดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ