สมัยเรียนเราเป็นคนเงียบๆพูดน้อย เวลาครูให้เลือกหรือจับกลุ่มถ้าให้จับกลุ่ม3คน ในบรรดาเพื่อนมีกัน4คน เรามักจะถูกตัดออกตลอด มักเป็นแบบนี้ตลอด เวลาไปเที่ยวหรือทำอะไรเราก็มักจะถูกลืมบ่อยๆเหมือนไม่มีตัวตน แต่เวลาอยากใช้งานหรือให้เราช่วยอะไรเราถึงมีตัวตนขึ้นมา เราเป็นคนปฏิเสธคนไม่เก่ง ก็ได้แต่ยอมทั้งๆทั้งงานของตัวเองก็เยอะอยู่แล้ว เราก็เกลียดนิสัยแบบนี้ของเราเหมือนกัน พอเราหมดประโยชน์เร่ก็กลายเป็นเพียงอากาศในสายตาพวกนั้น คือสามคนนั่นสวยรวยเก่ง เราจนหน้าธรรมดาเรียนปานกลางไม่ได้เก่งอะไรมาก เก่งวิชาเดียวศิลปะได้เกรด4 และA+ทุกเทอมพวกนั้นเลยชอบมาขอให้ช่วยงานศิลปะตลอด และจะมีเพื่อนอยู่คนนึงเรากับเค้าเคยเรียนป.1มาด้วยกันจนถึงป.3แล้วไม่ได้เจอกันอีกจนมาเจอกันอีกทีม.3 ไม่เคยมีเรื่องอะไรกันแทบไม่ค่อยได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ แต่เค้าไม่ชอบขี้หน้าเราเลย งงเหมือนกัน เราไม่ได้เป็นคนดีอะไรมากแต่ก็ไม่เคยคิดร้ายกับใคร เต็มที่กับเพื่อนทุกคนมีแต่อยากจะเป็นเพื่อนกับทุกคน แต่ก็โดนเมินโดนเกลียดตลอด เราพูดน้อยรับฟังอย่างเดียวคุยไม่เก่งด้วยหรือเปล่า ส่วนรุ่นน้องเราก็โดน น้องๆจะเคารพเพื่อนเราทุกคนยกเว้นเราคนเดียว ถ้าไม่เคารพเราไม่ว่าแต่การกระทำบางทีก็ทำให้เราเจ็บใจ เช่นมีครั้งนึงมีรุ่นน้องคนตีลูกบอลมาโดนเรา แต่ก็ขอโทษนะ แต่เราได้ยินพูดเบาๆกับเพื่อนเค้าว่าใครสั่งให้ยืนขวางทาง คือคนก็ยืนกับเราเยอะแยะไม่ได้อยู่ในสนาม อยู่นอกสนาม ส่วนน้องอีกคนนี่ทั้งการกระทำคำพูดคือรู้เลยว่าไม่ชอบเรา คือกูไม่เคยไปทำอะไรเลยแทบไม่ได้คุยกับใคร ชอบอยู่เงียบๆแต่ทำไมถึงไม่ชอบเรา ไม่ชอบไม่เป็นไรแต่ทำไมต้องแสดงท่าทางการกระทำต่างๆด้วยเหมือนโดนแกล้ง หรือเพราะเราไม่สู้คน พวกนั้นเลยได้ใจ ไม่ใชว่าเราไม่สู้คนนะ แต่คำว่านักเรียนทุนมันค้ำคอเราอยู่ ถ้ามีเรื่องจะโดนไล่ออก แน่นอนถึงได้ทนจนเรียนจบแต่ ก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่ชอบเราขนาดนั้น ถ้าเรื่องนิสัยเราก็มาทบทวนตัวเองตลอดก็ไม่เคยว่าใคร เราดีกับทุกคนด้วยซ้ำ หรือเพราะเราจน  
จริงๆเรื่องมีเยอะกว่านี้อีกที่โดนกลั่นแกล้งแรงๆ แต่ถ้าให้เล่าในนี้คงไม่พอเขียน  แต่พอปัจจุบันนี้เจอเพื่อนพวกนั้นเหตุการเก่าๆที่โดนกลั่นแกล้งมันตามมาหลอกหลอนเราตลอด พวกนั้นอาจลืมแต่คนโดนไม่เคยลืม ทุกวันนี้พวกนั้นใช้ชีวิตสุขสบาย แต่เรากลับต้องรักษาอาการเข้าสัมคม ทั้งสุขภาพจิต  อาการแพนิก ซึมเศร้า กินยาอยู่นานมากกว่าจะดีขึ้น ฉะนั้นอย่ากลั่นแกล้งคนอื่น คนทำไม่จำแต่คนโดนมันจำไปจนวันตาย