คุณคะ …

แผลทางกาย บ้างก็หายสนิท เมื่อได้รับการรักษาที่ดี บ้างก็ทิ้งรอยแผลเป็นไว้ แม้ไม่เจ็บเท่าแผลสด
แต่เนิ่นนานปี ยังมีร่องรอยตอกย้ำ ให้จดจำได้ ว่าแผลนี้มีมาอย่างไร  …

แผลทางใจ หายช้ากว่านั้นค่ะ
บางบาดแผล ตามติดไปข้ามภพ เจอกันเมื่อไหร่ ยังต้องชดใช้เมื่อนั้น ตามล่าล้างผลาญไม่จบสิ้น !

วิธีทำใจ คือ เข้าใจธรรมชาติของจิตใจตนเอง (ก็จะเข้าใจจิตใจผู้อื่นง่ายขึ้น)
_คุณ “อยาก” จะลืมเรื่องร้าย จำแต่เรื่องดี _ ทำไม่ได้ใช่ไหมคะ ?
แต่คุณก็ยังพยายามใช่ไหม …

สามีคุณ ก็ไม่ต่างกันค่ะ
เวลาที่เขา “อยาก” …. เขาก็ยาก ที่จะปฏิเสธ อำนาจฝ่ายต่ำ
แต่ตราบใดที่เขายังอยู่ในศีลธรรม เขาก็จะไม่ทำอีก

จิตใจคนเราน่ะ บังคับให้ตามใจเราเป๊ะๆไม่ได้ตลอดเวลาหรอกค่ะ
เราแค่เลือกได้ว่า จะรับรู้ อารมณ์ใดที่จรมา แล้วรีบวางลง มองเป็นเรื่องธรรมชาติ ธรรมดา
หรือ เมื่อรู้แล้ว จะปรุงแต่งต่อ เพื่อก่อทุกข์ให้ใจตน ระลอกแล้ว ระลอกเล่า

เรื่องสามี … ในเมื่อคุณให้อภัยเขา คุณต้องยอมรับให้ได้ ว่าทุกข์ใจในวันนี้ ไม่ใช่ความผิดเขาแต่เพียงผู้เดียวแล้ว
(เพราะความผิดเขา ถูกชำระความ โดยคุณตัดสินให้อภัยโทษไปเรียบร้อยแล้ว)
ในเมื่อคุณให้อภัยไม่ได้จริง มาแบบครึ่งๆกลางๆ  ชีวิตรักก็ลุ่มๆตอนๆแบบนี้แหละ

ทำไมต้องหยุดระวัง _ แค่อย่าพึงระแวงจนครอบครัวตัวเองขาดความสุข
ทำไมต้องเชื่อใจเขา_ ไม่ได้บทเรียนเลยหรือ ว่าที่ผ่านมา คำว่า เชื่อใจสามี มันทำให้คุณเจ็บสาหัสปานใด

อยากให้ชีวิตคู่เหมือนเดิม  
โดยเริ่มจาก แก้วร้าว ที่มีร่องรอย แตก บิ่น ไปทั่ว  มันยากกว่าการซื้อแก้วใบใหม่หลายเท่า

แต่ในเมื่อ คุณเลือกทาง จะรักษาเยียวยา
คุณต้องแสดงความใจกว้างมากกว่านี้
แสดงความรับผิดชอบต่อตัวเองมากกว่านี้ ว่าทุกครั้งที่เจ็บปวด ก็เพราะคุณนั่นแหละ ที่เอาตัวเองมาอยู่ในสภาพแบบนี้

ลองดูนะคะ จากนี้ไปเมื่อน้ำตาไหล ให้หายใจเข้าลึกๆ  หายใจออกยาวๆ และบอกกับตัวเองว่า ฉันพร้อมรับผล ในสิ่งที่ฉันเลือก
ท่องวนไปสักพัก คุณจะหยุดร้องได้เอง (ห้ามปรุงแต่งจินตนาการใดๆนอกจากนี้ระหว่างนี้นะคะ)

ไม่นานหรอก จิตใจคุณจะเลิกฟุ้นวนได้  คุณจะพบความสดใส และรู้จักมีความสุขกับปัจจุบันมากขึ้น

แต่ที่สำคัญที่สุด … อย่าลืมว่า การฝากหัวใจไว้ให้คนอื่น ยามผิดหวัง มันทรมานขนาดไหน
ต่อไป ก็ขอให้เรียนรู้ที่จะรักอย่างมีสติ และเชื่อในสัจธรรม คุณจะไม่ชอกช้ำนานแบบวันนี้ค่ะ