ครอบครัวเราทำกิจการร้านค้าปลีกแห่งหนึ่งในอำเภอเล็กๆ   ซึ่งเฟื่องฟูมากขนส่งเราเรียนจบท่องเที่ยวโรงแรม  
    คือมันก็ดีจนเราไม่ได้ไปทำงานที่ไหนเลย  จบฝึกงานเสร็จกลับมาก็บริหารร้านต่อ 
   แล้วก็เหมือนกิจการทั่วไปส่วนใหญ่ก็ต้องมีคู่แข่งเกิดขึ้นมาซึ่งของเราก็คือแฟรนไชดังทั้งสีเขียวอ่อน เขียวเข้ม ชื่อร้านที่เป็นตัวเลขและอื่นอีกมากมายก็ตามมาเปิดผุดเป็นดอกเห็ด 
   ร้านเราด้วยเป็นที่เช่าหลวงและเป็นทำเลดีทำเลหนึ่งในอำเภอที่ดี    แต่ร้านเล็กไม่สามารถขยับขยายหรือทำอะไรได้   เพราะเกือบทั้งเขตเขาก็เป็นที่หลวงกว้างมาก  ร้านส่วนใหญ่ก็ไม่อยากขายกันด้วยเพราะทำเลดี  และเหตุผลอื่นๆด้านกฎหมายด้วย ลูกค้าก็ร่อยหรอลงจนเริ่มไปไม่ได้  ปัญหาภายในครอบครัวยิ่งซ้ำเติมไปอีก  ตามด้วยตอนโควิชหนักๆซ้ำเข้าไปอีก สุดท้ายได้แค่ประคองเพราะส่วนหนึ่งเสาหลักแตกคอกันเอง
    ครอบครัวเริ่มมองมาที่เราแล้วว่าไม่ไปทำงานหาตังค์ใช้เอง  คือสมัครไม่มีที่ไหนรับไอ้เราสามสิบแล้วเลยมานิดหน่อย  ไมโครซอฟท์เวิดหรือเอ็กซ์เซลก็ห่างมานานแม้จะพอมีทำได้ แต่ก็ต้องมีลืมไม่ได้ใช้มาหลายปี  ภาษาอังกฤษฟังออกบ้างพอพื้นๆ เหมือนเด็กสองขวบสื่อสาร  เจอเจ้าของภาษาช็อกคะ  พูดไม่ออกศัพท์เชิฟอะไรปลิวคะ 
     จะไปเรียนเสริมก็ต่อเนื่องจากข้างบน  ตัวเราก็แบกหนี้ค่ารถตัวเองไปอีกเดือนละหมื่น  คือตันคะไปต่อไม่เป็น 
     แต่พอหาทุนอยากเรียนต่อหรือทำงานต่างประเทศก็แทบจะเกินเกณฑ์ไปมากแล้วไม่รู้จะไปต่อยังไงจริงคะ   (เริ่มกลับมานั่งฟังนิทานเพื่อฝึกทักษะภาษาอังกฤษเพื่อสิ่งที่กล่าวมา)
        หามาสองปีเจอให้ไปทำประกันสัมภาษณ์พอไปดูข้อมูลอ้าวเขาแชร์กันว่อนว่าทำอันนี้โดนหลอกแล้ว  สัมไปรอผลเก้อเจอมาแล้ว
        จะไปทำงานต่างจังหวัดไม่ได้เพราะติดเรื่องค่าใช้จ่าย  ในเขตที่เราอยู่ก็สมัครไปหมดแล้วแต่ก็เงียบสัมภาษณ์ก็เงียบ  งานก็น้อย  คนข้างก็เพ่งจนตัวลีบจะแบนแล้ว  แนะนำสถานที่หางานหรืออะไรที่พอจะรอดจากสภาพกดดันเหมือนโดนบีบคอนี้มีคะ