ตอนนี้เราอายุ28 ปี  เรามีความรู้สึกว่าไม่อยากกลับบ้านมาเกือบ 10 ปีแล้ว แต่ก็กลับบ่อยนะคะ แต่แค่เราไม่อยากเจอแม่ไม่อยากเห็นสีหน้าแววตาแม่ เวลาแม่พูดกับเราเราไม่อยากมองหน้าเค้า เค้าชอบใช้สีหน้าแววตากดดันเราในสิ่งที่เขาอยากให้เราทำตั้งแต่เด็กๆเราเลยรู้สึกไม่มีอิสระในความคิดพอเรายิ่งโตขึ้นอิสระในความคิดมันยิ่งมากขึ้น เราเถียงเขามากขึ้น เราพูดเหตุผลที่เรารู้สึกมากขึ้นเวลาเขาบังคับเรา เขาอยากให้ได้ดังใจเขาทุกอย่าง ทุกครั้งก่อนที่เราจะกลับบ้านเราจะร้องไห้ทุกครั้งเพราะไม่อยากกลับ เราปรึกษา​พี่ๆ เพื่อนๆที่สนิทมากๆนะคะ เราได้คำตอบแค่ว่าเรา อ​คติ​เกินไปไม่ใช่เราไม่คิดถึงแม่นะเราคิดถึง แต่เราไม่อยากกลับบ้าน เรารู้สึกว่าเราบาปมากทำไมถึงคิดกับแม่แบบนี้ เราอยากหายจ​ากอาการแบบนี้อยากมีแรงบันดาลใจ​ในการที่อยากจะกลับบ้านเพราะใครหลายๆคนก็คงอยากจะกลับบ้านคิดถึงคนที่บ้านเวลาเหนื่อยท้อ เราควรทำยังไงดีคะเราทรมาน​กับความคิดของเรามากค่ะ ขอบคุณ​มากนะคะที่ได้ระบายออกมา