ขออนุญาตแทนตัวเองว่าเราค่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนเราอยู่ ป.4 ค่ะ ปัจจุบันเราอยู่ ม.2 เรามีอาการคล้ายๆโรคหัวใจเลยจริงๆค่ะ ก่อนจะเป็นเราโมโหให้เพื่อน จนสติแตกร้องไห้ กรี๊ดลั่นออกมาเหมือนคนเสียสติ (no เบียว) เวลาเราโมโหหรือโกรธเราจะหายใจไม่ทัน หายใจถี่ด้วย ตอนนี้ก็ยังเป็นค่ะ นิสัยเดิมพยายามฝึกการหายใจอยู่ ตอนนั้นเรามีความเครียดเรื่องครอบครัวด้วยค่ะ ตอนที่โมโห พอตกเย็นมาอยู่เฉยๆก็เจ็บหัวใจจี๊ดๆ เจ็บจนนอนท่าไหนก็เจ็บ จนเลือดกำเดาไหลออกจากจมูก ออกจากปาก ตอนนั้นเราตกใจมาก นอนไม่หลับเลย หลังจากวันนั้นมา เราก็ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตลอดเวลา จนรู้สึกหลอน ประสาทไปเลยค่ะ ตอนเราเป็นเรารู้สึกอยากให้มีคนอยู่ข้างๆ คอยปลอบ คอยพูดให้กำลังใจ ตอนไปร.ร เราเดินแค่ไม่กี่ก้าวก็หอบเหนื่อย เหมือนจะตาย ตอนสะพายกระเป๋าหนักๆก็เจ็บหัวใจแบบทะลุหลังไปเลยทั้งที่แต่ก่อนเราเคยแข่งวิ่ง วิ่งเท่าไหร่ก็เหนื่อยยาก เวลาเรายืนอยู่ก็ขาสั่น มือสั่นเหมือนจะล้มลงไปเลย แต่อาการนี้จะเกิดขึ้นมาแค่บางทีเท่านั้น ตอนได้ยินเสียงดนตรีหรือเพื่อนวิ่งขึ้นบันไดก็จะได้ยินเสียงหัวใจเต้นไปตามจังหวะ พร้อมกับเจ็บหัวใจแบบบีบรัด ตอนกินน้ำเย็นๆนี่ก็เย็นแบบวูบวาบไปทั่วหน้าอก ตอนแรกคิดว่ากินน้ำแล้วไหลหลงเสื้อรึเปล่า แต่มันไม่ใช่ แล้วเราก็ไปนอนก็จะได้ยินเสียงกึกๆบริเวณหน้าอก คุณครูให้เราลองไปหาหมอ คาบพละก็ให้เรางดไปก่อน แต่เราขอแม่แล้วแต่แม่ไม่เชื่อ แม่บอกว่าเราปัญญาอ่อน เด็กอะไรจะเป็นแบบนี้ เราเลยทนทุกข์ทรมานมา 6 เดือนมันก็หายไปเอง ตอนนั้นเราเป็นเราเป็นต่อเนื่องเลยค่ะ ไม่ได้เป็นๆหายๆ แต่หายดีจริงๆก็ 1 ปีเต็ม ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่แย่มากๆสำหรับเด็กวัยนั้นเลยค่ะ จนตอนนี้หายดีประมาณ 90 % ที่เหลือยังไม่หายดีมาก ยังมีเจ็บหัวใจจี๊ดๆตอนฤดูหนาวกับตอนที่นอนดึกๆอยู่และก็ทำอะไรนิดเดียวก็เหนื่อยง่ายมาก ไม่เหมือนแต่ก่อน แต่เหนื่อยธรรมดา ไม่ใช่เหนื่อยหอบแบบตอนนั้นที่เล่าแล้วค่ะ จนตอนนี้ยังสงสัยอาการตัวเองถึงทุกวันนี้ พอโตมาเราก็เล่าให้แม่ฟัง แม่ถึงจะเชื่อ แม่กับพ่อบอกก็เคยเป็นเหมือนกัน ถ้าวันหนึ่งเรามีความเครียด พักผ่อนไม่เพียงพอมันก็น่าจะกลับมาเป็นอีก แต่วิธีที่จะหายถาวรต้องไปพบแพทย์ตรวจสุขภาพประจำปีและฝึกการออกกำลังกายหรอคะ