หลายปีก่อน ผมเริ่มเล่นเกมเกมหนึ่ง ซึ่งมันเป็นเกมที่ค่อนข้างมีการสนทนาภายในเกม ทำให้ผู้เล่นมีปฏิสัมพันธ์กัน ตอนแรกผมก็เป็นผู้เล่นเดี่ยวที่พอจบเกมก็เริ่มเกมใหม่เจอผู้คนอื่น ๆ ไปเรื่อย ๆ แต่พอมาวันหนึ่ง ผมก็ได้พบกับคนคนหนึ่งในเกมที่ดันเข้าขากันในรอบนั้น ทำให้ผมและเขาได้ร่วมตี้เล่นกัน ซึ่งก็เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เพื่อนในชีวิตจริงผมได้ลองเล่นเกมนี้ ผมให้เรากลายเป็นกลุ่มเล็ก ๆ ของเกมที่มีเรื่องให้ขำกันตลอด 

     หลังจากนั้นไม่นานกลุ่มก็ค่อย ๆ ขยายขึ้นจากการเจอผู้เล่นในเกม เราเริ่มที่จะสนิทกันและมีคอนแทคให้พูดคุย ผู้คนต่างวัยแต่ใจต่างรักฮา เราเป็นกลุ่มก้อนเล็ก ๆ ในสังคมของเกมเกมนี้ ก่อนที่เพื่อนในกลุ่มคนหนึ่งจะตัดสินใจสร้างแคลนขึ้นมา รวมกลุ่มเพื่อนที่เล่นด้วยกันไว้ แต่ทว่าวันดี ๆ ก็ต้องจบลง เมื่อหลายคนในกลุ่มเริ่มมีภารกิจของตัวเองเข้ามาในชีวิต ผมก็มีเรื่องที่ทำให้ต้องหลายไปจากเกมกว่าครึ่งปี แต่เมื่อผมกลับมาอีกทีก็พบว่าเพื่อนในเกมจากหลายสิบคนเหลือที่เล่นไม่ถึง 4 คน และแต่ละคนก็ออนบ้างไม่ออนบ้าง ผมได้กลับไปเล่นกับพวกเขาอีกครั้งก็พบว่าวันวานก็ยังหวานอยู่เหมือนเดิม เราเจอบัคในเกมก็ขำกันจนท้องแข็ง เจอเรื่องแย่ ๆ จากผู้เล่นคนอื่นก็บ่นบ้างเป็นธรรมดา แต่มันเป็นอะไรที่ทำให้ผมคิดถึงเพื่อน ๆ ที่หายไปมาก ๆ 

      ผมกลับไปไล่ดูchatแคลนก็พบว่าบางคนเลิกไปเลยก็มี บางคนก็ออกจากแคลนไปอยู่แคลนอื่น เพื่อนในชีวิตจริงผมก็น้อยอยู่แล้ว เวลาที่ได้ใช้ร่วมกันผมก็คิดกับพวกเขาว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่น แอบทำเอาผมใจหายเลย เสียใจมากที่ตอนมีโอกาสผมไม่ได้ใช้เวลาร่วมกับพวกเขาให้เยอะ ๆ พอรู้ตัวว่าพวกเขาไม่อยู่แล้ว ก็ทำเอาเข้าใจประโยคที่ว่า"แกงจืดจึงรู้คุณเกลือ"เลย ฮ่าาาา แอบคิดถึงประโยคที่เขาบอกกับผมว่า"โอ้วววXDที่คุ้นเคย"จังแฮะ;))

     ตอนนี้ผมทำใจได้แล้วแหละ คนเราก็ต้องใช้ชีวิต การได้มาเจอพวกเขาครั้งหนึ่งในชีวิตก็ดีมากแค่ไหนแล้ว หากวันหนึ่งเราได้เจอกันอีกครั้ง...เดะผมเลี้ยงไอติมพวกคุณเอง5555

ทุกคนที่เคยมีเรื่องราวประมาณนี้มาแชร์กันได้นะครับ คิดซะว่าเป็นการระบายก็ได้ เพราะผมก็อยากมาระบายมันเหมือนกัน เก็บไว้รู้สึกเย็นใจแปลก ๆ XD