ผมมีเเฟนคนหนึ่ง เจอกันในแอฟ halloyo คือผมตอนนั้นเป็นเณรอยู่ ตอนเเรกผมไม่ได้บอกเขา ผ่านไป2เดือนผมอึดอัดไม่ไหวที่ต้องโกหกทุกวัน ผมเลยบอกความจริงเขาว่าผมเป็นไป เขาก็รับได้พอผมสึกออกมา เเล้วไปหาเขาทำให้มันถูกต้องอยู่ด้วยกันทำอะไรด้วยกัน แล้วคือประมาณเเบบว่าผมบวชเณรมานานไง พอสึกออกมาแล้วมันเห็นสิ่งล่อตาล่อใจ หลายอย่างสังคมที่ต้องเจอ คือผมก็ไม่อยากทำให้เขาเสียใจหรอก แต่สาธารณะการนั่นเราห้ามตัวเองไม่อยู่จริงๆ หลายอย่างทุกเรื่องไม่ใช่ว่าผมไม่รัก คือผมก็อยู่ด้วยกันมีความสุขก็เหมือนความรักปกติแหละ ก็มีเรื่องเเน่บ้าง ผมทำตัวเเย่บ้างก็มี หลายอย่างจนผมทนไม่ไหว ผมยอมเดินออกมา ยอมเจ็บเเละเดินออกมาเพื่อให้ทั้งสองฝ่ายมีชีวิตที่ดี พอเลิกกันไป 3เดือน ผมก็มีใหม่เเต่ไม่ได้อยู่ด้วยผมมีใหม่เเต่กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน มันนานผมไม่ชอบ มันเกิดความรักยาก ผมเลยบอกเลิกคนใหม่ไป ผมก็เห็นเเก่ตัวนั้นแหละ หาใหม่เพื่อให้ตัวเองดีขึ้น เเต่เขาไปมีใหม่เเล้วอยู่ด้วยกัน แล้วเขามีความสุข ผมรู้สึกรับไม่ได้เเต่ผมต้องรับให้ได้ ฝื่นบอกตัวเองว่าเราต้องรับได้ดิ้ ในสิ่งที่เราทำไปเราเป็นคนทิ้งเขานิ่เราก็ต้องอยู่ให้ได้ เเต่เเต่เขาพูดเหมือนไม่คิดอ่ะ ว่าตอนอยู่ด้วยกัน มันไม่มีเรื่องดีเลยหรอ รู้น่ะว่าคนใหม่อ่ะมันดีกว่าคนเก่าอยู่เเล้ว ถ้าอยากมีใหม่อ่ะ เเต่ทำไมไม่คิดตอนพูดออกมา เหมือนเราเป็นเเฟนที่เเย่ที่สุดในชีวิตเขาอ่ะ คือ2ปีที่ผ่านมา เหมือนไม่มีค่าอ่ะ ผมเเค่อยากรู้ว่าที่ผ่านมามันเเย่ขนาดนั้นเลยหรอ เเต่มันก็จริงแหละ ถ้าไม่เเน่จริงผมคงไม่ออกมาหรอกใช่ไหม เเต่ทำไมผมเจ็บกับคำพูดของเขาล่ะ ทั้งๆที่ผมเองที่ยอมเเพ้เเละออกมาเอง ผมคิดว่าผมเป็นคนที่เข้มแข็งเเล้วน่ะ เเต่เขาเข้มแข็งกว่า จริงไปด้วย คือเข้าใจเลยอ่ะ เเต่ทำไมผมยังหวัง และยังเหมือนรักเขาเสมออ่ะ โชคดีน่ะเธอ ขอโทษนะ เค้าคงเป็นเรื่องเเย่ในชีวิตเธอจริงแหละ จากลากันจริงๆน่ะ สวัสดีครับ