สวัสดีค่ะ เพิ่งสมัครเข้ามาใหม่เพราะอยากระบายปัญหาส่วนตัวค่ะ
ขอเริ่มเลยนะคะ ขอแทนสรรพยามตัวเองว่าเราหรือหนูนะคะ
เมื่อสี่ปีที่แล้ว เรามีปัญหาเรื่องตกขาวมาเยอะ และสีผิดธรรมชาติ เราเลยไปหาหมอแต่ไม่หายค่ะ ตอนแรกก็รับยามากินแต่มันไม่ดีขึ้นเลยตัดสินใจไป รพ ค่ะ แต่ใครจะคิดว่านั่นอาจเป็นการติดสินใจที่ทำใหทุกข์ไปตลอด หมอป้ายตกขาวเราไปตรวจค่ะ แต่สิ่งที่เราตกใจคือเรามีเชื้อหนองใน หมอบอกว่าเราเป็นหนองใน ตอนนั้นตรงๆเลยคือไม่มีความรู้เรื่องหนองในค่ะ หมอก็อธิบายว่าเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ต้องฉีดยากินยานะ เราก็บอกหมอว่าไม่เคยมีเพศสัมพันธ์ค่ะ หมอก็บอกว่าเชื้อมันคือหนองใน ตอนนั้นเราอายุ 22 ค่ะ ความรู้เรื่องโรคติดต่อยังน้อยจริงๆ คุณจะด่าเราว่าโง่หรืออะไรก็ได้ค่ะ เราก็เครียดไปหาหมอคนเดียวไม่มี ผปค ไปด้วย ในตอนนั้นมันมืดแปดด้านจริงๆ หมอบอกให้ฉีดก็เลยฉีดค่ะ (ถ้าย้อนเวลากลับไปจะไม่ฉีดค่ะ ถ้าเรารู้ตัวเองเราไม่เคยมีเพศสัมพันธ์กับใครจะเป็นได้ไง ตอนนั้นน่าปฏิเสธการรักษาไป เราไม่รู้ว่าผลมันออกมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง) ต่อมาหลังฉีดไปกลับมาบ้าน เล่าให้ครอบครัวฟัง ครอบครัวต่อว่าค่ะ ครอบครัวรู้จักเราดีค่ะ เราไม่เคยเถลไถล เชื่อฟังพ่อแม่ แต่ทีนี้เราฉีดไปแล้ว เราทำอะไรไม่ได้ record ไปแล้วเข้ารับการรักษาหนองในไปแล้ว จากนั้นมาอีกสิบกว่าวันเราตัดสินใจไปหาหมอที่ศิริราช หมอที่รักษาเป็นอาจารย์หมอ เขาบอกว่าตกขาวหนูปกติ (เอาไปตรวจแล้ว) อัลตราซาวน์มดลูกก็บอกว่าปกติ มดลูกสวยไม่ต้องกังวล (ที่แรกไม่ได้อัลตราซาวน์) แต่ทำยังไงได้ล่ะคะ หนูรับการรักษาจากที่แรกมาแล้ว หนูมีประวัติว่าหนูเป็นหนองใน หนูใช้ชีวิตปกติเรื่อยมา แต่ก็คิดมาตลอดว่าถ้าวันนึงหนูมีแฟน เราแฟนมารู้ว่าเราเคยรับการรักษาหนองในมาคงรังเกียจเราแน่นอนค่ะ ต่อให้เราความจริงให้ฟังก็คงไม่เชื่อ (จะเชื่อได้ไงในเมื่อ record การรักษาก็มีอยู่) หนูทรมานมากค่ะกับความคิดซ้ำๆเหล่านี้จนไม่กล้ามีแฟน ไม่กล้ารับใครเข้ามาเลยค่ะ เพราะถ้าพูดเรื่องนี้คนคงหัวเราะเยาะและขำหนูแน่ๆ แต่สิ่งที่หนูอยากยืนยันนะคะ หนูไม่เคยผ่านการมีเพศสัมพันธ์จริงๆค่ะ จนถึงตอนนี้อายุ 26 ก็ไม่เคยค่ะ หนูกังวลเกี่ยวกับอนาคตต่างๆจนไม่มีความสุข กินข้าวน้อยลง ร้องไห้บ่อยมากเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนอยากพบจิตแพทย์ คุยกับใครก็ไม่ได้ ก็เรื่องแบบนี้มันน่าอาย สุดท้ายเข้าคำถามเลยนะคะ
1. หนูควรจะ move on จากเรื่องนี้ยังไงดีคะ เพราะมันส่งผลมากๆกับชีวิตประจำวันหนู (ร้องไห้จนไม่มีความสุข)
2. ถามคุณผู้ชายค่ะ คุณจะเชื่อใจเราไหม คุณจะรับได้และเข้าใจปัญหาของเราตรงนี้ไหม
3. หนูค่อนข้างแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ กลัวว่าพูดไปจะไม่มีใครเข้าใจ ไม่เชื่อเรา ต้องทำยังไงดีคะ เครียดมากค่ะ
ปล. ยาวหน่อยนะคะ หนูไม่รู้ว่าครวจจะแท็กห้องอะไรดี ถ้าผิดหรือไม่ตรงก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ
ปรึกษาปัญหาชีวิตที่ทำให้เราเป็นทุกข์มาตลอดสี่ปีค่ะ
ขอเริ่มเลยนะคะ ขอแทนสรรพยามตัวเองว่าเราหรือหนูนะคะ
เมื่อสี่ปีที่แล้ว เรามีปัญหาเรื่องตกขาวมาเยอะ และสีผิดธรรมชาติ เราเลยไปหาหมอแต่ไม่หายค่ะ ตอนแรกก็รับยามากินแต่มันไม่ดีขึ้นเลยตัดสินใจไป รพ ค่ะ แต่ใครจะคิดว่านั่นอาจเป็นการติดสินใจที่ทำใหทุกข์ไปตลอด หมอป้ายตกขาวเราไปตรวจค่ะ แต่สิ่งที่เราตกใจคือเรามีเชื้อหนองใน หมอบอกว่าเราเป็นหนองใน ตอนนั้นตรงๆเลยคือไม่มีความรู้เรื่องหนองในค่ะ หมอก็อธิบายว่าเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ต้องฉีดยากินยานะ เราก็บอกหมอว่าไม่เคยมีเพศสัมพันธ์ค่ะ หมอก็บอกว่าเชื้อมันคือหนองใน ตอนนั้นเราอายุ 22 ค่ะ ความรู้เรื่องโรคติดต่อยังน้อยจริงๆ คุณจะด่าเราว่าโง่หรืออะไรก็ได้ค่ะ เราก็เครียดไปหาหมอคนเดียวไม่มี ผปค ไปด้วย ในตอนนั้นมันมืดแปดด้านจริงๆ หมอบอกให้ฉีดก็เลยฉีดค่ะ (ถ้าย้อนเวลากลับไปจะไม่ฉีดค่ะ ถ้าเรารู้ตัวเองเราไม่เคยมีเพศสัมพันธ์กับใครจะเป็นได้ไง ตอนนั้นน่าปฏิเสธการรักษาไป เราไม่รู้ว่าผลมันออกมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง) ต่อมาหลังฉีดไปกลับมาบ้าน เล่าให้ครอบครัวฟัง ครอบครัวต่อว่าค่ะ ครอบครัวรู้จักเราดีค่ะ เราไม่เคยเถลไถล เชื่อฟังพ่อแม่ แต่ทีนี้เราฉีดไปแล้ว เราทำอะไรไม่ได้ record ไปแล้วเข้ารับการรักษาหนองในไปแล้ว จากนั้นมาอีกสิบกว่าวันเราตัดสินใจไปหาหมอที่ศิริราช หมอที่รักษาเป็นอาจารย์หมอ เขาบอกว่าตกขาวหนูปกติ (เอาไปตรวจแล้ว) อัลตราซาวน์มดลูกก็บอกว่าปกติ มดลูกสวยไม่ต้องกังวล (ที่แรกไม่ได้อัลตราซาวน์) แต่ทำยังไงได้ล่ะคะ หนูรับการรักษาจากที่แรกมาแล้ว หนูมีประวัติว่าหนูเป็นหนองใน หนูใช้ชีวิตปกติเรื่อยมา แต่ก็คิดมาตลอดว่าถ้าวันนึงหนูมีแฟน เราแฟนมารู้ว่าเราเคยรับการรักษาหนองในมาคงรังเกียจเราแน่นอนค่ะ ต่อให้เราความจริงให้ฟังก็คงไม่เชื่อ (จะเชื่อได้ไงในเมื่อ record การรักษาก็มีอยู่) หนูทรมานมากค่ะกับความคิดซ้ำๆเหล่านี้จนไม่กล้ามีแฟน ไม่กล้ารับใครเข้ามาเลยค่ะ เพราะถ้าพูดเรื่องนี้คนคงหัวเราะเยาะและขำหนูแน่ๆ แต่สิ่งที่หนูอยากยืนยันนะคะ หนูไม่เคยผ่านการมีเพศสัมพันธ์จริงๆค่ะ จนถึงตอนนี้อายุ 26 ก็ไม่เคยค่ะ หนูกังวลเกี่ยวกับอนาคตต่างๆจนไม่มีความสุข กินข้าวน้อยลง ร้องไห้บ่อยมากเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนอยากพบจิตแพทย์ คุยกับใครก็ไม่ได้ ก็เรื่องแบบนี้มันน่าอาย สุดท้ายเข้าคำถามเลยนะคะ
1. หนูควรจะ move on จากเรื่องนี้ยังไงดีคะ เพราะมันส่งผลมากๆกับชีวิตประจำวันหนู (ร้องไห้จนไม่มีความสุข)
2. ถามคุณผู้ชายค่ะ คุณจะเชื่อใจเราไหม คุณจะรับได้และเข้าใจปัญหาของเราตรงนี้ไหม
3. หนูค่อนข้างแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากๆ กลัวว่าพูดไปจะไม่มีใครเข้าใจ ไม่เชื่อเรา ต้องทำยังไงดีคะ เครียดมากค่ะ
ปล. ยาวหน่อยนะคะ หนูไม่รู้ว่าครวจจะแท็กห้องอะไรดี ถ้าผิดหรือไม่ตรงก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ