คือเราปกติเราเป็นคนวันๆนึงแทบไม่ได้แตะอะไรเลยชอบนอนมากใครมากวนเราอนไม่ได้เลย เวลานอนไม่พอหงุดหงิดมากคะ แล้วเรามามีลูกเลี้ยงลูกอยู่กะยาย คือส่วนมากจะเราเลี้ยงยายช่วยบางครั้งสามีมาอาทิตละครั้งมาก็ไม่ค่อยช่วยดูเพราะเลี้ยงไม่เป็น แต่ลูกเราเดือนนึงแล้วไม่ค่อยนอนนอนแปปๆตื่น อะไรที่ว่าดีเราทำหมดเราหาข้อมูลหมดว่าเพราะอะไรลูกไม่นอนเราก็ทำตาม อาบน้ำตอนเย็นให้ลูกไห้ลูกกินอิ่มอุณหภูมิปกติไฟในห้องหรี่ๆ ห้องเงียบๆ คือทุกอย่างแล้ว เราก็เผลอใส่อารมกะลูกตลอดทั้งๆทีเขายังตัวน้อยเป็นทารกอยู่ เราไม่ได้ตั้งใจบางทีก็ทำเขาแรงแล้วเราก็มารู้สึกผิด เราร้องไห้ตลอดตั้งแต่มีลูกมาเราท้อ 😢 หรือเราไม่ควรเป็นแม่คน เรารู้สึกผิดที่บางครั้งเผลอใส่อารมหรือหงุดหงิดบ่อยๆกับลูก แต่พอเราจับเขามานั่งเฉยๆ เราเหนื่อยเราร้องไห้พอลูกยิ้มให้เราทีไรเราก็รู้สึกผิดทุกครั้ง เราเหนื่อยจริงๆค่ะ ไม่รู้จะทำไงเราท้อ เราไม่เหมาะกะการเป็นแม่คนเลย แต่ก็ไม่เคยอยากทิ้งเขาเราแค่เหนื่อย  เราเป็นอะไรเราจะเป็นบ้าก่อนไหม