รู้จักคนติดบ่นเรื่องตัวเองคนนึง ต้องบอกก่อนว่าเขาก็นิสัยดี นิสัยน่ารักเลยนะ แค่ติดเรื่องชอบบ่นโดยเจอกันทุกครั้งเขาจะหาเรื่องมาบ่นให้เราฟังได้ทุกครั้งเลย ส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับเรื่องของเขากับแฟน ซึ่งแรกๆที่มันไม่หนักเราก็ยังพอรับไหวแต่พอเรื่อยๆมันกลายเป็นเหมือนเขาติดนิสัยการบ่นกับเราและในทุกๆครั้งเขาจะเปิดบทสนทนาด้วยการบ่น ซึ่งเราหนักใจมาก รู้สึกเหนื่อยมาก ถึงเราเองจะฟังแบบปล่อยผ่านไปแต่มันก็ยังรู้สึกอึดอัด รู้สึกเบื่อที่ต้องฟังเขาบ่นแบบนี้ตลอดหรือเวลาอยู่ด้วยกันเขาต้องมีปัญหามาเล่าให้เราฟังตลอด มันทำให้เราค่อยๆมีความคิดว่าเขาไม่ได้อยากคุยกับเรา เขาแค่อยากบ่นให้เราฟัง อยากพูดให้เราฟัง แค่อยากให้เรารับฟังเรื่องของเขา สิ่งที่ทำให้เราเริ่มคิดแบบนี้เพราะเมื่อเราลองคุยเรื่องหัวข้ออื่น เช่นชวนคุยเรื่องหนัง เรื่องเพลง เรื่องทั่วไปอื่นๆแบบที่เพื่อนจะคุยกันได้ เขาก็คุยตอบเราแบบเหมือนไม่ค่อยใส่ใจแล้วก็วกกลับมาบ่นเรื่องที่เขาพูดอยู่ต่อ...หลายครั้งเลย เราพยายามที่จะชวนคุยเรื่องอื่น เพราะเราอึดอัดมากและเราอยากให้เขาคุยเรื่องทั่วไปกับเราได้มากกว่านี้ ไม่ใช่การเอาแต่มาบ่นให้เราฟังตลอดแบบนี้ ไม่ใช่ว่าเขาจะมาบ่นให้เราฟังไม่ได้นะ แต่เราคิดว่ามันน่าจะมีขอบเขตบ้างหรือเปล่าและเราอยากสนิทกับเขานะแต่พอเป็นแบบนี้มันทำให้เราไม่เข้าใกล้คำว่าสนิทกันเลย 

มันรู้สึกเหนื่อยมาก อึดอัดมากต่อให้เราจะไม่สนใจมาก แต่การที่มีคนมาพ่นๆใส่หูตลอดหรือพอเจอหน้ากันเขาก็จะหงุดหงิดกับอะไรสักอย่างอยู่มันทำให้เรากร่อยมาก ทำให้ไม่อยากคุยหรือไม่อยากอยู่ด้วยเลย เราคิดหนักมาเกี่ยวกับความอึดอัดใจของตัวเองต่อเขา เราอยากบอกเขาไปตรงๆแบบใช้คำพูดจากความรู้สึกเลยแต่พอลองเอาสิ่งที่อยากบอกมาเรียบเรียงฟังดูแล้วมันอาจจะแรงเกินไปและเรากลัวว่าจะทำเราเลิกคบกัน  ซึ่งไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เราต้องการ 
จุดประสงค์เราคือลดการบ่นลงและพูดคุยเรื่องสนุกๆกันได้มากขึ้น แต่ถ้าเราพูดตามที่คิดไปเลยด้วยนิสัยของเขา เราคิดว่าเขาต้องไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเราแน่ แต่พักหลังเราก็เริ่มที่จะพูดแบบทีเล่นทีจริงบ้าง พูดติดขำไปแบบพยายามส่งสัณญาณให้เขารู้ตัวเองสุดๆแต่ก็ไม่ได้ผลเลย... หรือเราต้องพูดแรงแบบตรงๆออกไปเลยจริงๆแต่มันจะเวิร์คแบบที่เราคิดหรือเปล่า

พอเราลองเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนคนอื่นหรือเล่าให้แม่ฟัง ก็จะมีความเห็นตรงกันว่าพูดไปเลยหรือก็ตัดไปเลยคนแบบนี้ไม่ต้องคบแล้ว อย่างเล่าให้แม่ฟังแม่ยังบอกว่าเขาไม่ใช่คนในครอบครัวนะ คนบางคนในครอบครัวเรายังตัดได้เลย ทำไมคนนี้ถึงต้องแคร์ด้วยทำไมถึงตัดไม่ได้ ซึ่งในส่วนนี้เราต้องขอบอกก่อนว่าพอเราเริ่มมาทำงานเราแทบจะไม่มีเพื่อนรุ่นพอๆกันที่สามารถพูดคุยกันได้เลยและไม่มีคนคอยไปไหน มาไหนด้วยกันเลย ถามว่าเราต้องการเพื่อนขนาดนั้นเลยหรอ ก็ต้องบอกว่าหากมันไม่มีจริงๆเราก็อยู่ได้ แต่การมีใครสักคนมันก็ยังทำให้อุ่นใจได้แบบมองไปก็ยังพอเจอคนอยู่บ้าง เอาจริงคือที่เราไม่อยากไม่อยากตัดเพื่อน ไม่ใช่เพราะเราแคร์เขามาก แต่เพราะเราแคร์ตัวเองมากต่างหาก อย่างน้อยแค่ให้ตัวเองไม่รู้สึกโดดเดี่ยวในบางทีก็ยังดีหรือมีคนให้เรียกมาหาได้ในบางทีมันก็ยังดีกว่า อีกอย่างคนประเภทเราไม่ใช่คนที่จะเป็นเพื่อนหรือหาเพื่อนกับใครได้ง่ายๆ เราเลยไม่อยากเสียเพื่อนที่คิดว่ามีแล้วอันน้อยนิดไป

ที่มาตั้งกระทู้วันนี้เราเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากเลย มันแค่เราก็อยากบ่นออกมาบ้างแต่เราไม่อยากเอาความทุกข์ของเราไปป้อนให้ใครมากๆ เพราะเรารู้ดีว่าคนที่โดนป้อนมันรู้สึกยังไง แต่เราก็ยังภาวนาให้เราสามารถเปิดอกคุยกับเขาได้อยากราบรื่นและยังคบกันต่อไปได้ด้วยเถอะะะ

ปล. อันนี้อารมณ์น้อยใจเพื่อนนะ5555 แบบบางประโยคพอลองอ่านแล้ว เอะ! ทะๆ5555