เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ บ้านเราเป็นครอบครัวเล็ก พ่อเสียตั้งแต่ 4 ขวบ แม่มีพ่อเลี้ยงตั้งแต่เรายังเด็ก แต่พ่อเลี้ยงก็เป็นคนดีมาก เลี้ยงเรากับแม่มาจนถึงปัจจุบันก็ 20 กว่าปีแล้ว เราเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้องที่คลานตามกันมา มีแต่ลูกพี่ลูกน้องญาติๆกันเท่านั้น ด้วยความที่ไม่มีพี่น้องที่สนิทกันมากๆ ตอนเด็กๆจึงไม่ค่อยได้เล่นกับใครเหมือนเด็กทั่วๆไป ส่วนมากจะเล่นคนเดียว เล่นกับหมากับแมวไปเรื่อย ทำให้โตมาค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงและมีนิสัยผู้ชายตั้งแต่เด็ก รู้ตัวอีกทีก็ชอบผู้หญิงไปแล้ว เป็นทอมไปแล้ว ไม่มีความรู้สึกชอบผู้ชายแบบเป็นแฟน มีแค่เพื่อนผู้ชายตอนสมัยเรียน ตอนแรกเราก็ไม่คิดว่ามันเป็นปัญหาหรอก แต่พอเริ่มโต วัยทำงาน วัยผู้ใหญ่ เพื่อนๆ ญาติๆ ที่เคยเล่นเคยเรียนด้วยกัน เริ่มทยอยมีลูก มีหลานให้พ่อแม่อุ้ม ตัดภาพมาที่เรา ไม่มีทางที่จะมีหลานให้แม่ได้เป็นคุณยายเหมือนบ้านอื่นๆเขา บางครั้งเราก็มีความคิดนะว่า ถ้าเราไม่มีหลานให้แม่..แล้วใครจะมี ในเมื่อเราเป็นลูกคนเดียว ถ้าเรามีพี่น้องหรือแม่มีลูกสัก 2 คนก็คงดีสินะ แต่ความจริงมันไม่ใช่แบบนั้นไง อย่าพูดถึงเรื่องทางการแพทย์เลย เราไม่มีเงินทำหรอก ทุกวันนี้ได้แต่คิดแล้วก็เครียด แม่ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเราหรอก แม่ไม่มีทางพูดเพราะแม่รับได้ในสิ่งที่เราเป็น แต่เราก็อดสงสารแม่ไม่ได้จริงๆ เพราะท่านก็แก่ขึ้นทุกวัน ไม่รู้จะเลิกคิดเรื่องนี้ได้เมื่อไหร่ มันผิดที่เราเองที่เป็นแบบนี้...