ตามหัวข้อกระทู้ครับ ระหว่างสองสถานการณ์นี้ คุณว่าอันไหนดีกว่ากันครับ ต้องบอกไว้ก่อนว่าผมเป็นหนึ่งในคนส่วนหลังครับ เพื่อนๆกับคนรอบตัวมักบอกว่าผมโชคดีที่ไม่โดนคาดหวังอะไรเลย อันที่จริงผมก็เห็นด้วยแหละที่ว่าผมโชคดีมากแค่ไหนที่ไม่มีคนมาคอยกดดันเหมือนกับที่คนรอบตัวมักจะมาระบายให้ฟังว่าโดนบังคับให้เป็นหมอบ้าง สืบต่อธุรกิจทางบ้านบ้าง แต่ลึกๆแล้วผมก็แอบอิจฉาพวกเขาที่มีคนคาดหวังในตัวพวกเขานะครับ ผมอยากมีใครสักคนคาดหวังอะไรสักอย่างกับผมบ้าง ทุกๆครั้งที่ผมทำงานอะไร พวกเขาจะบอกกับผมเสมอว่า "พลาดก็ไม่เป็นไรเขาเข้าใจ ไม่ต้องพยายามมากก็ได้" ไม่ก็ "เลิกพยายามกับอะไรไร้สาระเถอะ" พวกเขาจะพูดประมาณนี้เสมอ ผมเลยเริ่มที่จะตั้งความคาดหวังที่มากเกินกว่าที่ตัวเองจะทำได้แทน หวังว่าจะทำอะไรซักอย่างให้ดีกว่า หวังว่าซักวันจะมีคนตั้งความคาดหวังอะไรกับผมบ้าง ผมรู้สึกแย่ทุกครั้งที่คิดว่า ไม่มีใครตั้งความคาดหวังอะไรกับผมเลย หรือผมไม่สมควรได้รับความคาดหวังจากเขา ผมไม่น่าเชื่อถือหรอ? หรือผมพยายามไม่มากพอ? ผมที่คิดอย่างงี้ผิดมั้ยครับ หรือผมควรรู้สึกว่าตัวเองโชคดีแล้วที่ไม่มีคนคอยมาคาดหวัง

ช่วยให้คำแนะนำกับผมหน่อยครับ ว่าผมควรทำยังไงกับตัวเองดี