คือเราน่ะอยู่ม.ปลายค่ะ เราค่อนข้างที่จะรักความยุติธรรมมาก เห็นอะไรไม่ถูกเราก็ชี้แจงเลย มันเลยติดความเจ้าระเบียบมาด้วย แต่นิสัยนี้ทำให้เราโดนเพื่อนเกลียดค่ะ
เป็นตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วที่เราทำในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง แต่มันขัดกับเพื่อน เลยได้ทะเลาะกันบ่อยมากกับเพื่อนร่วมชั้น จนมีคนเกลียดเราเยอะมากเลยค่ะ ตั้งแต่เด็กเราไม่เคยมีเพื่อนสนิทหรือกลุ่มเพื่อนเลยคะ
พอม.ต้นเราเลยทำตัวแย่ ๆ บ้าง อย่างไม่สนใจเพื่อน ไม่ทำตัวให้เด่น แต่ก็หนีไม่พ้นที่จะโดนเพื่อนเกลียดค่ะ เขาไม่ชอบเพราะเราทำตัวหยิ่ง แต่เราแค่ไม่อยากคุยจะได้ไม่ทะเลาะเพราะความเห็นไม่ตรงกัน
แต่เรื่องยิ่งยากขึ้นเมื่อม.ปลายเราเรียนห้องเรียนพิเศษนิติ-รัฐค่ะ ห้องเรียนกฎหมาย นิสัยรักความยุติธรรมกับเจ้าระเบียบมันก็กลับมา มีทะเลาะกับเพื่อนนิดหน่อยแต่ก็ผ่านมาได้และเริ่มดีกันขึ้นเรื่อยๆ เรามีกลุ่มเพื่อนและเพื่อนสนิทแล้ว เราเหมือนมีคนสนับสนุนเลยกล้าพูดมากกว่าเดิม แต่ตอนนี้เรากำลังแย่ค่ะ
ในช่วงดีๆที่ผ่านมาก็มาแย่เพียงวันเดียว วันที่เราไปทำงานในฐานะสภานักเรียนกับเพื่อนสภาคนอื่น ๆ วันนี้ครูที่ดูแลบอกข้อมูลบางอย่างกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง(4-5คน)ให้ทำงานเลยเวลางาน แต่ไม่บอกอีก20กว่าคนที่รอกลับบ้านบนรถโรงเรียน(งานนอกร.ร.) รอ30นาที เราไม่ไหวแล้วเพราะเราต้องต่อรถกลับบ้านอีก เราเลยไปว่าให้ครูที่ไม่จัดการอะไร(เพื่อนในรถคิดเหมือนเราหมดเลย แต่คนที่ไปคุยกับครูมีแค่เรา) คุยกันโดยมีกลุ่มที่รู้ข้อมูลด้วย ครูบอกครูไม่รู้ว่ามีคนบ้านไกล เราสวนคืนเลยว่าจะไม่รู้ได้ไงก็เป็นครู(เป็นครูที่ดูแลกิจกรรมสภาครั้งนี้ทุกอย่าง มีครู2ท่าน อีกท่านหนค่งวันนี้ไม่มา) แล้วเพื่อนกลุ่มนั้นก็ว่าใส่เราเลย ว่าไม่รู้ก็คือไม่รู้ พอถึงบ้าน (เลิก17.00 รถออก18.00 ถึงบ้าน 19.30) อารมณ์เราก็ร้อนไม่หายเลยคะ เพราะในแชทเพื่อนกลุ่มนั้นบอกไปทำงานนอกเวลาเพราะมีน้ำใจ แต่มันเดือดร้อนคนอื่นอ่ะ
แล้วหัวหน้าฝ่ายย่อยสภาเราเปิดประเด็นประชุมข้อผิดพลาด เราเลยบอกข้อมูลไป(เกี่ยวงานยืนประตูตรวจอุณหภูมิฮีดแอกอฮอร์และยืนไหว้สวัสดี) แต่คนที่โดนเราพาดพิงก็ตอบกลับมาแบบให้เราผิดให้ได้เหมือนเขาระบายความเหนื่อยของตัวเองมาลงที่เราอ่ะค่ะ แต่เราไม่ได้อยากบอกอะไรก็บอกนะ มันเป็นตามที่บอกจริง กินแรงเพื่นสภาด้วยกันน่ะ แต่คนที่โดนพลาดพิงเขาเป็นรองประธานไง จบเรื่องก็โพสแซะเราสุดๆ แล้วไหนเคยบอกว่ามีอะไรบอกได้เลยนะจะนำไปปรับปรุง พอบอกแล้วมาว่าใครมันอยากจะติล่ะ เรื่องนี้เราก็มีพยานหลักฐาน แต่พิมมาสิบกว่าข้อความ เราแค่3ข้อความ ไม่เปิดโอกาสเลย เพื่อนเขาก็ช่วยกันแซะโพส
รวมวันนี้คือเราตกคนเกลียดเราครึ่งสภาแล้วค่ะ ตอนนี้เราไม่กล้าบอกว่าตัวเองถูกเลย ไม่รู้ทำไมเกิดมาเราถึงเจอคนประเภทเอาพวกข่มกับแซะเก่งบ่อยนัก เราแค่ติดนิสัยชอบพูดตรง ๆ เลยไม่ค่อยรู้ว่าประโยคไหนเขาแซะ ถ้าเพื่อนคนอื่นไม่บอกเราก็ไม่รู้
ตอนนี้เราเลยคิดว่าเพราะนิสัยเราเองนี่แหละ ถ้าอนาคตเรายังเป็นอยู่ ขึ้นมหาลัยชีวิตเราจบแน่ เพราะความน้อยใจที่พูดไรไปก็ไม่ได้เรื่องมันตันใจอยู่ หากสังคมม.ปลายยังขนาดนี้ มหาลัยเราจะรอดไหม ไหนจะวัยทำงาน ตอนแก่ล่ะ
เพียงความคิดเห็นไม่ตรงกันก็ถึงขนาดนี้แล้ว เราก็พยายามแก้แล้วนะ ไม่ไหวจริงๆ ช่วยด้วย ช่วยเราหน่อย
(ใครอ่านถึงขนาดนี้ขอขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของเราค่ะ มันคือความจริงทั้งหมดไม่ได้แต่ง แต่มันจะมีแค่ความคิดข้างเดียว ขอบคุณค่ะ)
เปลี่ยนแปลงนิสัยตัวเองยังไงดี!?
เป็นตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วที่เราทำในสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง แต่มันขัดกับเพื่อน เลยได้ทะเลาะกันบ่อยมากกับเพื่อนร่วมชั้น จนมีคนเกลียดเราเยอะมากเลยค่ะ ตั้งแต่เด็กเราไม่เคยมีเพื่อนสนิทหรือกลุ่มเพื่อนเลยคะ
พอม.ต้นเราเลยทำตัวแย่ ๆ บ้าง อย่างไม่สนใจเพื่อน ไม่ทำตัวให้เด่น แต่ก็หนีไม่พ้นที่จะโดนเพื่อนเกลียดค่ะ เขาไม่ชอบเพราะเราทำตัวหยิ่ง แต่เราแค่ไม่อยากคุยจะได้ไม่ทะเลาะเพราะความเห็นไม่ตรงกัน
แต่เรื่องยิ่งยากขึ้นเมื่อม.ปลายเราเรียนห้องเรียนพิเศษนิติ-รัฐค่ะ ห้องเรียนกฎหมาย นิสัยรักความยุติธรรมกับเจ้าระเบียบมันก็กลับมา มีทะเลาะกับเพื่อนนิดหน่อยแต่ก็ผ่านมาได้และเริ่มดีกันขึ้นเรื่อยๆ เรามีกลุ่มเพื่อนและเพื่อนสนิทแล้ว เราเหมือนมีคนสนับสนุนเลยกล้าพูดมากกว่าเดิม แต่ตอนนี้เรากำลังแย่ค่ะ
ในช่วงดีๆที่ผ่านมาก็มาแย่เพียงวันเดียว วันที่เราไปทำงานในฐานะสภานักเรียนกับเพื่อนสภาคนอื่น ๆ วันนี้ครูที่ดูแลบอกข้อมูลบางอย่างกับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง(4-5คน)ให้ทำงานเลยเวลางาน แต่ไม่บอกอีก20กว่าคนที่รอกลับบ้านบนรถโรงเรียน(งานนอกร.ร.) รอ30นาที เราไม่ไหวแล้วเพราะเราต้องต่อรถกลับบ้านอีก เราเลยไปว่าให้ครูที่ไม่จัดการอะไร(เพื่อนในรถคิดเหมือนเราหมดเลย แต่คนที่ไปคุยกับครูมีแค่เรา) คุยกันโดยมีกลุ่มที่รู้ข้อมูลด้วย ครูบอกครูไม่รู้ว่ามีคนบ้านไกล เราสวนคืนเลยว่าจะไม่รู้ได้ไงก็เป็นครู(เป็นครูที่ดูแลกิจกรรมสภาครั้งนี้ทุกอย่าง มีครู2ท่าน อีกท่านหนค่งวันนี้ไม่มา) แล้วเพื่อนกลุ่มนั้นก็ว่าใส่เราเลย ว่าไม่รู้ก็คือไม่รู้ พอถึงบ้าน (เลิก17.00 รถออก18.00 ถึงบ้าน 19.30) อารมณ์เราก็ร้อนไม่หายเลยคะ เพราะในแชทเพื่อนกลุ่มนั้นบอกไปทำงานนอกเวลาเพราะมีน้ำใจ แต่มันเดือดร้อนคนอื่นอ่ะ
แล้วหัวหน้าฝ่ายย่อยสภาเราเปิดประเด็นประชุมข้อผิดพลาด เราเลยบอกข้อมูลไป(เกี่ยวงานยืนประตูตรวจอุณหภูมิฮีดแอกอฮอร์และยืนไหว้สวัสดี) แต่คนที่โดนเราพาดพิงก็ตอบกลับมาแบบให้เราผิดให้ได้เหมือนเขาระบายความเหนื่อยของตัวเองมาลงที่เราอ่ะค่ะ แต่เราไม่ได้อยากบอกอะไรก็บอกนะ มันเป็นตามที่บอกจริง กินแรงเพื่นสภาด้วยกันน่ะ แต่คนที่โดนพลาดพิงเขาเป็นรองประธานไง จบเรื่องก็โพสแซะเราสุดๆ แล้วไหนเคยบอกว่ามีอะไรบอกได้เลยนะจะนำไปปรับปรุง พอบอกแล้วมาว่าใครมันอยากจะติล่ะ เรื่องนี้เราก็มีพยานหลักฐาน แต่พิมมาสิบกว่าข้อความ เราแค่3ข้อความ ไม่เปิดโอกาสเลย เพื่อนเขาก็ช่วยกันแซะโพส
รวมวันนี้คือเราตกคนเกลียดเราครึ่งสภาแล้วค่ะ ตอนนี้เราไม่กล้าบอกว่าตัวเองถูกเลย ไม่รู้ทำไมเกิดมาเราถึงเจอคนประเภทเอาพวกข่มกับแซะเก่งบ่อยนัก เราแค่ติดนิสัยชอบพูดตรง ๆ เลยไม่ค่อยรู้ว่าประโยคไหนเขาแซะ ถ้าเพื่อนคนอื่นไม่บอกเราก็ไม่รู้
ตอนนี้เราเลยคิดว่าเพราะนิสัยเราเองนี่แหละ ถ้าอนาคตเรายังเป็นอยู่ ขึ้นมหาลัยชีวิตเราจบแน่ เพราะความน้อยใจที่พูดไรไปก็ไม่ได้เรื่องมันตันใจอยู่ หากสังคมม.ปลายยังขนาดนี้ มหาลัยเราจะรอดไหม ไหนจะวัยทำงาน ตอนแก่ล่ะ
เพียงความคิดเห็นไม่ตรงกันก็ถึงขนาดนี้แล้ว เราก็พยายามแก้แล้วนะ ไม่ไหวจริงๆ ช่วยด้วย ช่วยเราหน่อย
(ใครอ่านถึงขนาดนี้ขอขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของเราค่ะ มันคือความจริงทั้งหมดไม่ได้แต่ง แต่มันจะมีแค่ความคิดข้างเดียว ขอบคุณค่ะ)