คบกับแฟนมาจะ4ปีแล้วค่ะ อายุเราห่างกัน10ปี แฟนอายุ40เรา30 ช่วงเเรกที่คบกันเค้าดูเป็นคนโอเคมาก เค้าเคยมีครอบครัวมาก่อน มีลูกติด1คน ช่วงเเรกทีรู้จักกันเค้าดูโอเคมาก ทำมาหากิน ดูแลลูกเค้าเป็นอย่างดี ไปไหนก็เอาลูกไปด้วย แม้กระทั่งบางทีที่เค้าไปร้านเหล้า ไปกินข้างกับเพื่อนเค้าก็เอาลูกไปตลอด ซึ่งเราเห็นข้อดีของเค้าตรงนี้มาก ว่าการที่เค้าเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบเลี้ยงดูลูกเป็นอะไรที่เรารู้สึกดี เเล้วเราก็โอเคกับลูกของเค้า ลูกเค้าเข้ากับเราได้ ลูกเค้ามาติดเรายิ่งกว่าเค้าอีก ช่วงเเรกทุกอย่างมันโอเคมาก เรามีงานของเรา เค้ามีงานของเค้า ต่างคนต่างรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง เค้าเบ่าถึงเเฟนเก่าเค้าที่เลิกกันไปว่าเลิกกันเพราะเเฟนเค้ามีคนอื่น ลูกเค้าก็มาเล่าเรื่องเเม่ของเค้าให้เราฟังเช่นกัน ซึ่งส่วนตัวเราก็มองว่าเป็นเรื่องของครอบครัวเค้า แล้วเราก็นิ่งสงสารเด็กจึงใส่ใจลูกเค้ามากกว่าเดิม จนผ่านไปได้1ปีเราตัดสินใจว่าเค้านี่เเหล่ะโอเคเเล้วจึงบอกพ่อกับเเม่ เเล้วเค้ากับพ่อเเม่เราก็ย้ายมาอยู่บ้านเดียวกันซึ่งก่อนหน้านี้เราเคยมีเเฟนมา2คน แต่ไม่ได้จริงจังขนาดบอกพ่อกับเเม่ให้รับรู้ เพราะเเฟนที่ผ่านมาก็ยังไม่โอเค นิสัยเหมือนเด็ก ใช้อารม มาเจอเเฟนคนนี้อายุเยอะกว่า เราก็คิดว่าการคบคนโตกว่าเค้าจะเป็นผู้ใหญ่ เเต่ไม่เลย พอเข้าปีที่2-3เค้าเริ่มเปลี่ยนไป จากคนที่เคยดูเเลลูก เค้าไม่ดูเลยกลายเป็นเราทั้งหมด ตื่นเช้ามาทำผมให้ลูกเค้า หาข้าวให้กิน ไปรับไปส่งโรงเรียน ดูแลเรื่องเสื้อผ้า และทุกๆอย่างของลูกเค้า เค้าไม่เคยมาสนใจเลย แถมเวลาพูดกับลูกเค้าก็เหมือนไม่อยากคุย เอะอะก็ด่าว่าลูกแรงๆ เราไม่เข้าใจเหตุผลเคยถามไปแล้วก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เคยถามเค้าว่าไม่รักล๔กรึไง ทำไมไม่พูดกับลูกดีๆ ก็ไม่ได้การตอบรับอะไรที่ดีขึ้น ส่วนลูกเค้าพอเริ่มโตขึ้น(คบกันตอนลูกเค้า6ขวบ ตอนนี้10ขวบ)เค้าเลี้ยงลูกแบบให้เล่นไอแพดตลอดเวลาตั้งเเต่เด็ก ลูกเค้าเลยมีนิสัยติดไอแพดมากๆ เล่นทั้งวันเเม้กระทั่งตอนกินข้าว ทำการบ้าน ดูทีวี เล่นจนหลับคาไอแพดไปเลย เคยพยายามให้ลูกเค้าเล่นน้อยลง พยายามสอนหลายๆอย่าง เเต่บางทีลูกเค้าก็เหมือนจะไม่ค่อยรับการสอนจากเรา เค้าจะกลัวพ่อเค้าคนเดียว เราไม่เคยพูดว่าเค้าเเรงๆนะคะ เเค่พูดด้วยเหตุผลให้เค้าเข้าใจ เค้าจะกลัวพ่อเค้ามาก พ่อเค้าพูดคำเดียวคือทำ เราพูดคือนิ่ง เราก็หวังเเต่ว่าจะให้พ่อเค้ามาสนใจลูกบ้าง เเต่ไม่มีเลย ไม่ดูเเล ไม่สั่งสอน ไม่อบรม ไม่สนใจอะไรเลยทั้งสิ้น แม่ของเด็กอยู่อีกจังหวัดนึง บางทีวันหยุดหรือปิดเทอมก็จะไปส่งไปที่เค้า เราไม่มีปัญหาอะไรกับเรื่องของเค้าเลย
   พีกหลังร้านของเราที่ทำก็ปิดลงเพราะโควิด ทำให้ต้องย้ายมาทำงานอยู่ที่บ้านเเทน เราก็เลยช่วยงานเเฟนไปด้วยโดนปริยาย จนกลายเป็นเรามาช่วยงานเค้าเยอะจนเเทบไม่มีเวลาทำงานตัวเอง ตื่นมาส่งลูกเค้าไปโรงเรียน กลับมาช่วยงานเค้าที่บ้าน ตอนเย็นไปรับลูก กลับมาช่วยงานเค้าอีก จะประมาณนี้ค่ะ ซึ่งทุกอย่างเราทำด้วยความเต็มใจไม่ได้หวังอะไรตอบเเทน แต่ยิ่งพักหลังรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว เราเหนื่อยอยูาคนเดียวโดยที่เเฟนเค้าไม่เคยมาสนใจอะไร สนใจเเต่เรื่องของตัวเอง หาเงินได้ก็ใข้เเต่เรื่องของตัวเอง เช่น เอาเงินไปแต่งรถ5แสน เเต่ค่าเทอมลูกไม่ยอมจ่าย เวลาไปรับส่งลูกเค้า เราใช้รถเราส่งน้ำมันเราก็เป็นคนจ่าย ค่าดูแลลูกเค้าเล็กๆน้อยๆเราจ่ายได้ก็จ่ายหมด ไม่เคยเสียดาย แต่อดคิดไม่ได้ว่าการที่เราทำอยู่ เหนื่อยอยู่ทั้งหมด มันเรื่องของเค้าหมด ชีวิตเค้าวันๆตื่นมาเข้าห้องน้ำเป็นชั่วโมงๆนั่งสูบบุหรี่ในห้องน้ำ ลงมาทำนู้นทำนี่ เที่ยงเค้าขึ้นห้องนอนยาว (เราเเยกลงมานอนอยู่ข้างล่าง ด้วยเหตุผลว่าเค้ากับลูกไม่รักษาความสะอาดเลย ตั้งเเต่มาอยู่ ทำห้องนอนเราพังมาก เอาข้างเอาของกินไปกินบนห้อง เหยียบเตียง ขยะทิ้งทั่วห้อง)เราไม่สามารถทำทุกอย่างคนเดียวทั้งบ้านไหว เลยยอมลงมานอนข้างล่างเพื่อความสบายใจของเรา เเฟนเค้าก็ไม่ได้สนใจอะไร วันๆอยู่กับโทรสับ เล่นโทสับทั้งวันตลอดเวลาเเม้กระทั่วตอนขับรถ เคยเตื่อนว่าอย่าเล่นตอนขับรถก็ไม่ฟัง เตือนอะไรเค้าไม่เคยทำตาม เราจะไปไหนกับเพื่อนเรา สังคมเราบ้างก็ไม่ได้ ต้องให้เค้าไปด้วย ไม่งั้นก็จะอาละวาดด่าพังข้าวของในบ้าน เรารู้สึกไม่มีชีวิตเป็นของตัวเองเลย เค้าสนใจเเต่เรื่องของตัวเองเกินไป ไม่คิดจะทำอะไรเพื่อใคร ได้เงินมาก็ซื้อของให้ตัวเอง เเต่งรถ ซื้อเสื้อผ้า ซื้อของที่เค้าอยากได้ ส่วนเราไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเค้า อยากได้ไรซื้อเอง ไม่เคยรบกวนอะไรเค้าสักอย่าง เค้าจะไปไหนทำอะไรซื้ออะไรไม่เคยยุ่ง ไม่เคยมานั่งหึงหวงอะไร เพราะคิดว่าโตๆกันเเล้ว เเต่ยิ่งอยู่ยิ่งรับรู้ถึงความเห็นเเก่ตัวเค้ามากขึ้นๆจนเราจะไม่ไหวแล้ว จะหนีออกมาก็ห่วงลูกเค้าว่าใครจะดูถ้าไม่มีเรา เเต่ให้อยู่ต่อไปก็เหมือนติดคุก (เราเป็นโรคซึมเศร้ารักษาจริงจังมา3ปี)เวลาไปหาหมอ เราก็ไปคนเดียว ไปรับส่งลูกเค้าก็ไปคนเดียว เค้าจะไปแต่เรื่องสังคม กินเหล้า ปาร์ตี้ เรื่องเที่ยวนี่พร้อม ไม่ต้องให้บอก เค้าไม่โตเลยในความคิดเรา เคยขอเลิกก็ไม่ยอม อาบะวาดพูดกันไม่รู้เรื่อง ลืมบอกว่าพ่อเเม่เราเค้าก็มาช่วยดูเเลลูกเค้าเวลาเค้าอยู่บ้าน พยายามสอนทุกอย่าง มีเเต่เค้าที่ไม่ทำอะไรเลย ใครพูดอะไรก็ไม่สน วันๆไม่คุยกับใครอยู่กับโทรสับ ตกเย็นนั่งกินเหล้าจนหลับไป ส่วนเราก็นอนอยู่ข้างล่างกับหมา คืออยู่ดีๆชีวิตเราก็เป็นเเบบนี้ไปเฉยเลย5555 กว่าจะรู้ตัว ก็ต้องมาปรึกษาพันทิปแล้ว ขอคำแนะนำด้วยนะคะ จะทำยังไงให้ทุกอย่างมันจบได้ด้วยดี