สวัสดีค่ะเราเป็นเด็กอายุ18คนนึงที่ผิดหวังในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างมาก(ก็คือไม่ได้เรียนในคณะที่คิดไว้เลยทั้งคณะหลักและคณะรองเพราะคะแนนบางวิชาไม่ผ่านเกณฑ์)ตอนนี้เราก็เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งนึงคณะที่เรียนก็มีความยากพอสมควร เราเรียนมาได้เกือบเดือนเราไม่มีปัญหาในการเรียนเลยตามทันตลอด แต่สิ่งนึงที่ไม่เคยหายออกไปจากใจของเราคือ วันที่คะแนนออก คะแนนเรามันแย่มากในบางวิชาและดีในบางวิชา แต่วิชาที่แย่คือแย่จนไม่ผ่านเกณฑ์ขั้นต่ำ มันเลยทำให้เราใช้คะแนนวิชานั้นไม่ได้เลย จนมาจบที่คณะนี้ ในใจเราก็อยากซิ่ว ทีแรกที่บ้านรับไม่ได้เลยที่เราสอบไม่ติดคณะเป้าหมาย พ่อทำใจยากมากที่จะให้เราซิ่ว สุดท้ายเค้าก็ให้เราซิ่วได้อ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน ไม่ให้ไปเรียนเพราะค่าใช้จ่ายเยอะ แต่ตอนนั้นเรารู้สึกแย่ที่เราต้องซิ่วอยู่บ้านเพราะตอนม.6 โควิดทำให้เราต้องอยู่บ้าน100% มันทำให้เราได้รู้ว่าการอ่านหนังสืออยู่บ้านทั้งปีนั้นมันไม่ได้จริงๆ เราเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เรียนพิเศษหนักมากๆเรียนมาตั้งแต่ประถม จนได้เข้าโรงเรียนดีๆตอนมัธยม พอกลับมาอยู่บ้านเตรียมตัวอ่านนหนังสือเข้ามหาวิทยาลัย ทีแรกแฮปปี้มากเพราะเราไม่ได้อยู่บ้านมาตั้งแต่ม.1 ต้องไปเรียนไกลบ้าน คิดว่าอยู่บ้านต้องมีความสุขแน่ๆ แรกๆเราอ่านหนังสือเข้าหัวมาก อ่านได้ทั้งวันมีเป้าหมายชัดเจน คิดว่าถ้าเป็นแบบนี่เรื่อยๆคงดี แต่ทุกอย่างก็เริ่มแย่ พอเริ่มเรียนออนไลน์เริ่มมีภาระงานมากขึ้นประจวบเหมาะกับที่ธุรกิจบ้านเราล้มพอดีต้องปิดร้านและขายร้านไปเลย พ่อที่เป็นเสาหลักของบ้านก็ป่วยร่างกายไม่แข็งแรง ไปๆมาๆ บ้านที่อยู่ก็อาจจะต้องขายด้วยเพราะเป็นหนี้ธนาคาร ในทุกๆวันเราต้องรับรู้เรื่องปัญหารายรับรายจ่ายของครอบครัวที่ไม่สมดุล ต้องฟังเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องเงิน มีแต่เรื่องเครียดเต็มไปหมด พอเครียดเรื่องเงินก็จะมากดดันเราบอกให้เราสอบติดคณะที่เงินเดือนและค่าตอบแทนสูงๆ จะได้รีบปลดหนี้ให้หมดเร็วๆ เพราะหนี้ที่พ่อกับแม่สร้างก็ทำเพื่อเราทั้งนั้น เราได้แต่รับฟังแรกๆก็คล้อยตามไปด้วยหลังๆเริ่มไม่อยากฟังอยากออกจากบ้านมาอ่านหนังสือเงียบๆคนเดียว แต่ที่แย่คือบ้านอยู่ต่างจังหวัดที่เป็นชนบทหาสถานที่อ่านหนังสือดีๆเหมือนคาเฟ่ตาในเมืองไม่ได้เลย สุดท้ายเราก็ใช้ชีวิตอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม 1 ปีเต็มที่ไปไกลสุดแค่อำเภอข้างๆ ขนาดทะเลใกล้บ้านยังไม่ได้ไปเลยเพราะพ่อกับแม่ไม่เคยสอนขับรถให้ทั้งมอไซและรถยนต์ พอจะไปไหนชวนพ่อกับแม่ไปเค้าก็ไม่ไปเราก็เลยได้อยู่แค่ที่บ้าน จนเราเริ่มรู้สึกว่ามันแย่มันไม่ไหวแล้วเราเลยพักผ่อนด้วยการนอน แต่พอเรานอนที่บ้านก็จะเข้ามาเห็นและตำหนิเราว่าทำไมไม่อ่านหนังสือ บางครั้งก็มีด่าเราแรงๆจนเราเสียใจร้องไห้ เรารู้สึกว่าสุขภาพจิตเราแย่ไม่ไหว เราเลยคุยกับเพื่อนสนิทเริ่มทำสตั้ดดี้กรุ้ปกันอ่านหนังสือก็คอลกันเพื่อจะได้ไม่เหงา มีเล่นเกมคลายเครียดกันบ้าง มันเหมือนจะดีขึ้นเราแฮปปี้ขึ้นแต่สุดท้ายพอไปสอบคะแนนสนามแรกดีแต่สนามที่สองไม่ไหวเลย เราไม่โทษใครเลยนอกจากตัวเองที่ทำได้แค่นี้แต่มันก็เต็มที่สำหรับเราจริงๆ พอคะแนนออกเราก็บอกพ่อกับแม่ทีแรกเค้าก็เหมือนเข้าใจ สุดท้ายเค้าก็ไม่เข้าใจด่าเราไม่พอแถมด่าเพื่อนเราด้วยว่าเพราะคบกับแต่เพื่อนแบบนี้เลยพาลงเหวกันหมด ตอนนั้นเรารู้สึกแย่มากๆที่เค้าด่าไปถึงเพื่อนเราที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ตั้งแต่วันนั้นเหมือนเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราร้องไห้แทบจะทุกคืน เรากลายเป็นคนกลัวการที่จะต้องรับรู้คะแนนสอบทุกอย่างไม่ว่าจะทำอะไร แค่ไปเทสเล่นๆเรายังรู้สึกแย่ พอเราตัดสินใจจะไปมหาลัยเค้าก็บอกว่าให้ซิ่วได้แต่แค่1ปี ถ้าไม่ติดอีกก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว แต่ค่าเทอมของเราพ่อแม่เราไม่ได้จ่ายเลย เค้าบอกให้เราไปขอยายเพราะยายเป็นตัวตั้งตัวตีให้เราไปเรียนมหาลัย เค้าพูดเหมือนก็ให้ซิ่วอยู่บ้านแล้วไม่เอาอยากเรียนก็ไปขอคนอื่นแล้วกันเพราะที่เค้าจะส่งมันไม่ใช่คณะนี้ ทุกวันนี้เราก็เลยต้องเรียนในคณะเพื่อทำเกรดให้ดีและอ่านหนังสือเพื่อสอบใหม่ให้ได้ แต่ในละวันเราก็ต้องรับรู้เรื่องราวอีกมากมายที่มันไม่ได้มีผลดีอะไรกับเราเลยแต่เราก็ต้องฟังเพราะเค้าไม่รู้จะพูดให้ใครฟัง เราพยายามทำตัวให้ไมาว่างแล้วงานอดิเรกของเราคือการวาดรูปเราก็พยายามวาดรูปตอนเครียดแต่เราก็ไม่รู้สึกดีขึ้น พอมานอนอ่านการ์ตูนเหมือนที่ชอบก็ไม่ดีขึ้น ซักพักก็จะร้องไห้แล้วเรื่องเก่าๆตอนคะแนนออกก็กลับมาอีกรอบ เราพยายามไม่คิดถึงไม่นึกถึงแต่พออ่านหนังสือจะสอบใหม่ก็รู้สึกแย่แบบนี้ทุกรอบสุดท้ายจบทีาก่อนนอนจะต้องร้องไห้เกือบทุกคืน เราอยากเลิกจากการที่เป็นแบบนี้เราอยากมีความสุขเรียนและอ่านหนังสืออย่างมีความสุขบ้าง ก่อนนอนก็หัวโล่งๆหลับสบาย แต่ก็ทำไม่ได้เลย เราพยายามเลิกคิดนะแต่ก็ไม่ได้ผล สุดท้ายก็จะตื่นกลางดึกมาเศร้าอยู่ดี และเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เดือนพฤษภา ก่อนมอเปิดเรานอนตอนเช้าเลยก็มีเพราะนอนไม่หลับเลย ทั้งๆที่เราเป็นคนหลับง่ายมากๆ