เราอยากจะมาเล่าเรื่องของเราให้ทุกคนฟังค่ะ ตอนอนุบาลจนปัจจุบันมัธยม ตอนอนุบาลเราเคยสงสัยค่ะว่าช่วงพักเที่ยงพวกผู้ปกครองจะมาหาลูก หลานตัวเองตอนเที่ยงที่โรงเรียนแต่ทำไมของเราไม่มีใครมาหาเลย เราก็เลยได้เล่นคนเดียวตลอดพักเที่ยงอันที่จริงก็บางครั้งที่เพื่อนจะมาเล่นกับเรา ส่วนตัวเราเป็นคนอ้วนดำ คอดำ ไม่สวย ไม่น่ารัก แล้วเพื่อนก็ชอบเรียกเราว่า หมูสามชั้นเราก็แอบเสียใจเหมือนกันค่ะ พอช่วง ป.1-2 เพื่อนเราก็ชอบมาขอเงินเรา 5-10 บาท เราก็ให้เพราะกลัวจะไม่มีใครเล่นด้วย และก็มีวันหนึ่งเพื่อนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกันก็บอกรุ่นพี่ว่าเราโดนไถ่ตังค์แล้วพี่คนนั้นก็มาบอกเพื่อนที่ขอตังค์เราว่าอะไรเราก็ไม่รู้ค่ะ เพราะเราไม่ได้อยู่ตรงนั้น ตอนที่รู้ว่าเพื่อนที่ช่วยไม่ให้เราโดนไถ่ตังค์ทำแบบนั้น เราก็รู้สึกโกรธมากด้วยความเป็นเด็กเราเลยไม่รู้พอขึ้น ป.4 เราถึงรู้ทำให้เรารู้สึกผิดมากและแถมยังไม่เคยพูดว่าขอบคุณอีกด้วย พอขึ้น ป.3 เพื่อนคนนั้นก็ย้าย ร.ร. ลืมบอกไปเราเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายมากและเราก็เริ่มตั้งใจเรียนจนดีขึ้น และก็มีครู ป.2 มาคุยกันกับครูเราทำไมไม่ให้เราไปแข่งอะไรเลย ครูก็เลยพูดว่า ไปแข่งร้องไห้หรอ เราก็รู้ว่าครูพูดเล่นกันแต่ไม่รู้ทำไมเราถึงเจ็บ ช่วงไปสอบ o-net เราเอากระเป๋าว่างไว้ม้าหินอ่อนแล้วไปเล่นกับเพื่อน แต่รุ่นพี่ผู้ชาย(ห่างกัน1ปี)ก็โยนทิ้งลงพื้น ถ้าถามว่าทำไมถึงรู้ก็เพราะเค้านั่งอยู่ตรงนั้นและบอกว่าเกะกะ เราก็หยิบกระเป๋ามาปัดทั้งน้ำตา แล้วก็ด่าเราตั้งแต่ ป.3-5 เราก็ไม่รู้ว่าเราทำไรผิด ส่วนเพื่อนก็เหมือนเดิม ใช้เราทำอย่างนั้นอย่างนี้ และเรากลายเป็นคนก้าวร้าวตอนช่วง ป.3 เทอม 2 จากนั้นเราก็ด่า ปู่ย่า ที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กจนโตยิ่งโตยิ่งแรงขึ้น ตอน ม.1 เราได้มีเพื่อนประมาณ 6-10 ตอนนั้นเราดีใจมาก แถมเรายังแตะตัวได้อีกปกติตั้งแต่ อนุบาลถึงประถมเราแทบจะไม่ได้แตะตัวเพื่อนเลยเพราะกลัวโดนรังเกียจ และตอน ม. ไหนนี้ล่ะแต่ไม่ใช่ ม.3 เราตกรถที่ไม่ใช่ไม่ทันรถนะคะ ตอนนั้นก็ไม่ได้ไป ร.ร. เพื่อนก็ไม่ได้ถามไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราตกรถ เราก็ไม่ได้คิดอะไร แล้วก็มีเพื่อนคนหนึ่งชอบว่าเรา แล้วอยู่ดีๆก็มาขอให้เราตามงานให้เราก็ตามให้มาขอเน็ตเล่นเราก็ให้ ส่วนตอนสอบเราก็บอกว่าข้อนี้ตอนไรบ้าง(เพื่อนคนอื่น) พอสอบเสร็จเราก็เราพูดกับเพื่อนที่เก่งคณิตว่าไม่บอกเราเลยว่าตอบไรบ้าง เรายังบอกเลยว่าวิชาอังกฤษตอบไรบ้าง เพื่อนก็ตอบกลับมาว่า ก็ไม่ได้ขอให้บอกนิ ตอนนั้นเราอึ้งเลย ซึ่งเพื่อนคนนั้นคือเพื่อนเก่าที่เรียนประถมด้วยกัน จากนั้นวันสอบวันถัดไป เพื่อนก็บอกว่าช่วยหน่อยเรา ข้อนี้ตอบไร เราก็มองหน้าและก็เงียบใส่ และพอสอบเสร็จเพื่อนทุกคนก็พูดกับเราน้อยลงเราก็คิดว่าสงสัยเหนื่อยและก็ปวดหัวกับการสอบเราก็ชวนเพื่อนคุย และมีครั้งหนึ่งเราทะเลาะกับกลุ่มเพื่อนเลยไม่ได้เล่นด้วยกัน2วันและไม่ได้เปิดเน็ตให้เล่น และเพื่อนที่เคยว่าเราก็ถามว่ามีปัญหาอะไรไหมถ้ามีไรบอกพวกเราได้นะ ตอนนั้นยอมรับว่าโง่จริงที่เชื่อ และพอ ม.3 เราเป็นไข้เลือดออกไม่ได้มา ร.ร. 11 วันพอมา ร.ร. เพื่อนก็ไม่ได้ถามอะไรเรา เราก็ไม่คิดอะไรก็ชวนคุยแต่เหมือนเพื่อนจะค่อยอยากคุยกับเรา ตอนเรียนเราเห็นว่านั่งอยู่คนเดียว เพราะเพื่อนที่นั่งด้วยเขียนชื่อให้ครู เราก็ไปนั่งด้วย แล้วเขาก็บอกว่า มานั่งทำไม เราก็เลยอ้าวไม่นั่งก็ได้และก็กลับไปนั่งที่เดิม ตอนเที่ยงก็กลับมาเป็นปกติ และเราก็ขาดอีกเพราะเราไอบ่อยมากและปวดหัว ปวดท้อง มาก และพอเรามา ร.ร. เพื่อนก็ไม่คุยกับเราเลยเราอยากรู้ว่าเราผิดอะไร ถ้าไม่อยากเป็นเพื่อนกันแล้วทำไมไม่มา

บอก ตอนขาดเราก็คิดถึงเพื่อนนะแต่ไม่กล้าทักไปกลัวรำคาญ แต่พอมา ร.ร. แล้วเป็นแบบนี้ ไม่น่คิดถึงเลย และไม่น่าคิดมุขมาเล่นด้วยเลย ถ้าถามว่าป่วยอยู่แล้วทำไมถึงคิดมุขจะไปเล่นกับเพื่อนได้ เพราะเป็นเพื่อนมั้ง 

ช่วงเก็บตก ว่าทำไมเราถึงเริ่มด่า ปู่และย่า เวลาเราทำการบ้านไม่ได้และร้องไห้ก็จะตีเรา และมีครั้งหนึ่งเราอธิบายก็โดนด่าและเราเลยด่าคืนเขาก็ทุบตีเรา มีวันหนึ่งเรากลับมาจาก ร.ร. ปู่ก็ถามเราเอาเงินไป 500 ใช่ไหม เราก็บอกว่าไม่ได้เอาไปเค้าก็ด่าเรา ตีเราจนตาบ่วม ที่จริงปู่เราเอาไปซื้อปุ๋ยแต่ลืม และก็มีเรื่องหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกแค้นมาก ตอน ป.2 เราอยากเลี้ยงแมวเพราะอยากมีเพื่อนเล่นคลายเครียด และย่าเราก็ให้เลี้ยง 2 วัน ตอนนั้นเราจำได้ว่าแมวมันเคยมานอนอยู่ข้างๆเราตอนนั้นรู้สึกดีใจมาก มีความสุขมากและพอเรากลับมาจาก ร.ร. แมวก็ไม่อยู่แล้วย่าบอกเราว่ามันหนีไปแล้ว เราก็เชื่อ แต่พอโตมาเราก็พึ่งคิดได้ว่าย่าเราเอามันไปทิ้งแน่ๆ และมันก็เป็นความจริงย่าเราเล่าให้ฟังตอน ม.2 ว่าเอาไปทิ้งแล้วมันจมน้ำตาย แล้วเราก็ได้โทรศัพท์มาเราก็เล่นแบบ

ติด และเพื่อนในเกมก็ดีมากๆและสุดท้ายก็เหมือนเดิมมึคนแฮ็กเฟสเราทึ่เชื่อมกับเกมไป เอาล่ะมาเล่าเรื่องความอิจฉากัน ปกติเราก็ไม่ค่อยอิจฉาใคร นอกจากหลานตัวเอง พ่อแม่เราก็ชอบพูดเล่นกับมันเพราะมันพูดเก่ง ส่วนย่าเราตอนไปเที่ยวตลาดเราอยากเล่นบ้านลมก็เลยขอแต่ย่าไม่ให้เรา พอหลานเราขอก็ให้ แล้วมันก็ขอเลี้ยงแมวมันขอให้ซื้ออาหารให้แมว ย่าเรากับปู่เราก็ซื้อให้มาอยู่ 4-5 สัปดาห์ พอมันกลับย่าก็ค่อยเอาแมวไปทิ้ง และเวลาเราทำแก้วแตกย่าก็จะไล่เราออกจากบ้าน ส่วนหลานเราหรอ อืม ก็เตือนว่าให้ระวัง แปลกดีเหมือนกัน ไหงเรากลายเป็นคนก้าวร้าวนะ 

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เรารู้ว่าทุกคนก็คงเกลียดเราเหมือนกับทุกคนที่อยู่รอบตัวเรา บางครั้งมันก็เหนื่อยนะ แต่เราคงไม่มีสิทธิ์ร้องไห้ หรือเศร้าใช่มั้ยล่ะ แต่มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เรารู้สึกดีได้ ทุกคนอาจไม่เชื่อว่ามันคือเรื่องจริง

ใช่แล้วมันคือเรื่องแต่งที่เราเบียวขึ้นมาเอง ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านนะ ไปล่ะ อิอิ ขอให้ทุกคนโชคดีมีความสุขมากๆนะ