วันที่9เดือน10ปี2564
ข้าพเจ้าได้เจอไม้งาม ในยามที่ข้าพเจ้าสร้างบ้านเสร็จแล้ว ที่บ่อเกลือแห่งนี้ จะตัดก็ไม่ได้จะเฝ้าไว้ไม่ให้ใครตัดก็ไม่ได้ ได้แต่รดน้ำและดูแลเท่าที่ทำได้ ไม่รู้ว่าจะมีใครผ่านมาเห็นและตัดมันเมื่อใด และแล้วก็ถึงเวลา เมื่อเจ้าของต้นไม้อยากให้ต้นไม้ดังกล่าว เป็นบ้านเสียที ข้าพเจ้าคงไม่สามารถตัดได้ และข้าพเจ้าก็ปล่อยมันให้กลายเป็นของคนอื่น ความรู้สึกความเจ็บปวดมันเกิดที่ใจของข้าพเจ้าอย่างอธิบายไม่ถูก เจ้านกน้อยสีดำที่ข้าพเจ้าเจอในวันนั้นที่บ่อเกลือวิว เวลาเปลี่ยนสีขนช่างสวยงามทุกครั้ง โดยเฉพาะขนสีชมพูซึ่งเป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสตัวนกน้อยตัวนั้น ข้าพเจ้าไม่อยากเป็นคนไม่ดีไม่มีความรับผิดชอบ และข้าพเจ้าก็เป็นคนไม่มีความสามารถที่จะดูแลต้นไม้หรือนกน้อยตัวนั้นได้เลยต้องปล่อยให้เขาได้เจอเจ้าของที่สามารถดูแลเขาได้ 
ปล่อย ในวันที่25 เดือน8 ปี2565 
ข้าพเจ้าปล่อยชีวิตไปตามแต่โชคชะตา
ปล่อยความหลังฝังใจให้มันด้านชา
ปล่อยน้ำตาให้มันหลั่งริน
ปล่อยแม่น้ำให้ไหลร่วงไปจนสุดสาย
ปล่อยใบไม้ทิ้งใบร่วงลงพื้นดิน
ปล่อยให้นกหลงทางได้กางปีกบิน
ไปตามเสียงที่ได้ยินในใจ
ปล่อยให้เธอได้เจอทางที่ดี
ปล่อยให้เธอได้มีชีวิตใหม่
ปล่อยให้การเฝ้ารอของเธอและแม่
ได้เจอจุดหมาย
ปล่อยความรักนำทางให้เธอ
ปล่อยความฝันของฉันให้เป็นแค่ความฝัน
ปล่อยดวงจันทร์ให้ตามตะวันไม่เจอ
ปล่อยความรักให้เป็นแค่คำเพ้อเจ้อ
ปล่อยฉันให้ละเมอเดียวดาย
ข้าพเจ้ายังรักและเป็นห่วงต้นไม้ต้นนั้นและเจ้านกน้อยสีชมพูตัวนั้นเสมอ....