เริ่มเรื่องคือเเม่เราเป็นคนที่เหมือนเดาอารมณ์ไม่ถูก บทจะอารมไม่ดีก็อารมไม่ดี บทจะดีก็ดี ส่วนใหญ่เราเจอเเต่ที่เขาอารมไม่ดีใส่ เราตื่นมาเราต้องลุ้นว่าวันนี้เขาจะอารมไหน เขาจะชอบด่าเราเเล้วก็ทำอะไรเหวี่ยงๆใส่เรา จนมีช่วงนึงที่เราไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากกลับมาเจอเเม่ เเม่เคยไม่คุยกับเราเกือบปี เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด เราดูทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาไปหมดเลย เขาเป็นเเบบนี้บ่อยมาก บ่อยจนมันกลายเป็นเรื่องปกติของเราไปเเล้ว บางทีเขาก็ชอบไล่เราไปตาย ทุกคำพูดที่เขาด่าเรามันtoxicมากๆ มากจนเราอยากตายไปให้จบๆเเล้วจริงๆ  เราไม่คุยกับใครเลยที่บ้าน มีเเค่พ่อที่เราคุยด้วย เเต่เราไม่ได้คุยเรื่องนี้กับพ่อ เพราะพ่อไม่ได้เจอเเบบที่เราเจอ เราเสียใจมากๆ ให้บอกตามตรงตอนนี้เราเกลียดเเม่มากๆ เราอยากหนีออกจากบ้าน อยากหนีไปให้พ้นๆ เขาทำให้เรารู้สึกเเย่ตลอดเวลา เราเกลียดเเม่ เราไม่เคยเข้าใจเลย ว่าทำไมคนถึงบอกว่ามีเเม่อยู่อะดีมากๆเลย เเต่สำหรับเราถึงไม่มีเเม่ เราก็อยู่ได้ มีความสุขมากกว่าด้วยซ้ำ เราผิดไหม ที่เราเกลียดเเม่