สวัสดีค่ะ เราเป็นคนนึงที่โดนแม่ทักว่าอ้วนมาตั้งแต่ประมาณม.ต้น และช่วงนั้นคือคุยกับแม่บ่อยมาก พยายามบอกเขาตลอดว่าการพูดแบบนี้มันไม่เคยทำให้เรารู้สึกอยากลดหรอกนะ หรือการพูดแบบนี้ยิ่งทำให้เราบั่นทอนนะ เขาก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะ จนพอประมาณม.5 เราก็กลายเป็นคนผอมแล้ว เกิดจากเราก็โตขึ้นด้วย เป็นผู้หญิงก็อยากสวยเริ่มดูแลตัวเอง พูดได้เลยว่าคำพูดของแม่ไม่เป็นปัจจัยในการลดน้ำหนกแม่แต่นิดเดียว คนเคยลดก็น่าจะเข้าใจใช่ไหมคะ ว่าการที่เราอยากลดเพราะ ส่องกระจกแล้วไม่พอใจในรูปร่างตัวเอง หรืออยากจะใส่เสื้อผ้าสวยๆ เลยลดน้ำหนัก มันอารมณ์ประมาณไหน 

 หลังจากนั้นก็เป็นเด็กวัยรุ่นทั่วไปค่ะ ไม่ได้ผอมเพรียว ละก็ไม่ได้อ้วน หุ่นเราค่อนไปทางสมส่วนแบบมากๆเลยละ รู้สึกว่าใส่อะไรก็สวย แต่งตัวยังไงก็สวย ถ่ายรูปยังไงก็สวย (ทุกวันนี้ก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่) แต่ก็จะมีบวมบ้าง เป็นธรรมดาของคนนะคะ ปัจจุบันอยู่ปี 2 ละค่ะ 

 วันนี้ทะเลาะแม่เพราะ เราก็ยืนอยู่ในบ้านเนี่ยละค่ะ แม่ก็ทักว่า ขาจะใหญ่เหมือนตอนแต่ก่อนแล้วนะ แค่นั้นละเราช็อตฟีลไปแปปนึง ละก็มานอนคุยกะแม่ (ปกติเรากับแม่ก็คุยเล่นกัน คุยปรับทุกไปเรื่อย ค่อนข้างสนิทกัน) เรามานอนคุยกับแม่ แบบดีๆๆๆ เลยนะ พูดเหมือนคุยเรื่องทั่วไปหมดเลย และพยายามพูดแบบข้อๆให้แม่ฟังง่ายๆ

เรื่องที่คุยกับแม่คือ

 1 แม่คิดว่า ร่างกายเราเองเปลี่ยนไปนิดเดียว เราจะรู้สึกไหม เช่น วันนี้แก้มบวมจัง วันนี้นิ้วเท้าบวมจัง วันนี้ตาคล้ำกว่าวันอื่นเลย หรือเล็กๆเลยแบบ วันนี้เล็บยาวขึ้นละนิดนึง 
 เราคิดว่าตัวเราจะรู้ทุกอย่าง เรื่องเล็กๆก็จะรู้ พยายามจะสื่อกับแม่ว่าร่างกายตัวเองเปลี่ยนแปลงแม้จะเล็กแค่ไหน ตัวเราเองก็จะรู้นะ ไม่ต้องบอกเลย หนูรู้ตัวว่าช่วงนี้อ้วนขึ้น ไม่ต้องทักหรอก

 2 คำพูดพวกนี้ หนูฟังแล้วหนูเสียใจนะ 
 ที่เราเล่าไปตอนแรกว่าพยายามคุยกับเขามาตลอดตั้งแต่ม.ต้น หมายถึง คุยเรื่องการพูด การทักข้อเสียคนเนี่ยละค่ะ แต่ก่อนแกก็ชอบทักคนอื่นด้วยเหมือนคนแก่(50+)ทั่วๆไป แต่เราคุยกับแม่บ่อยมากกกกก จนเขาก็รู้นะ เราว่าเขารู้ ว่าคำพูดไหนไม่ควรพูด เพราะเขาไม่ทักเพื่อนเรา หรือญาติพี่น้องเลย 

 เราก็ถามเขาไปว่า ทำไมไม่ทักเพื่อนหนูละที่อ้วนขึ้น ไม่ทักพี่สาวหนูละ(ญาติ)ว่าอ้วนขึ้น เพราะว่ารู้ใช่ไหมว่าเขาได้ยินละเขาจะไม่ชอบ แล้วประโยคที่ทักละ ถ้าสมมติเราไปทักคนอื่นจะทักว่าไง สมมติ "น้อง.. ขาใหญ่ขึ้นป่ะลูก" กับทักเรา "..ขาใหญ่ขึ้นนะลูก" ถามหน่อยว่าประโยคมันต่างกันตรงไหน ทำไมกับคนอื่นไม่กล้า กับลูกกล้าทัก

เราพูดกับเขาประมาณชั่วโมงนึง รวมถึงพูดกับเขาอีกว่า หนูพูดแบบนี้กับแม่มาตั้งแต่ม.3ละมั้ง พูดประโยคเดิม พูดแบบเดิม ว่าหนูเสียใจ ว่าร่างกายเราเรารุ้ดี แต่ไม่นึกว่าปี2 ก็ยังต้องพูดอยู่

 เอาตรงๆเราก็ไม่คาดหวังว่าเขาจะเลิกพูดหรอก แค่ไม่คิดว่าจะกล้าทักตรงๆทั้งๆที่รู้ว่าเราไม่ชอบให้ทัก เราจะบอกว่าแต่ก่อนตอนม.ต้นที่เขามาทักเรา เราถึงกับโวยวาย ร้องไห้เสียใจจะเป็นจะตาย พอโตขึ้นก็เริ่มอธิบายด้วยเหตุผล แล้วก็อธิบายมาด้วยเหตุผลแบบนี้มาทุกๆครั้งที่เขาพูด ไม่เข้าใจทำไมเขาไม่เลิกทักสักที

กลับมาที่แม่เรา หลังจากที่เราพยายามพูดจนจบ แม่เราพูดกับเราว่า "แตะไม่ได้เลย" "เรื่องแค่นี้เองไม่นึกว่าหนูจะคิดขนาดนั้น" "จะไม่จบอีกหรอ" เขาพูดๆมาประมาณนี้ เราชามาก เขาไม่เข้าใจอะไรเลยด้วยซ้ำ บอกก่อนนะคะว่า เราพยายามมองในมุมเขาที่สุดแล้วเท่าที่เรามองได้ เราพยายามคิดว่า ตอนเด็กๆเขาก็โดนทักแบบนี้ คนวัยนี้เขาทักกันแบบนี้ อะไรทำนองนี้ที่สุดแล้ว นั้นแหละค่ะเราถึงได้พยายามอธิบายในเหตุผลที่สุด โดยย้ำไปตลอดเลยว่า หนูเสียใจ หนูเสียใจ 

 ความคิดฝั่งแม่นะคะ 

 1 พูดเพราะหวังดี ไม่ใช่ลูกไม่พูดนะเนี่ย เขาบอกไม่อยากให้โตมาอ้วนเหมือนเขา เขาแก่แล้วลดยากนะ ลดไปก็ไม่สวย  

ข้อนี้เราตอบแม่เราไปด้วยเหตุผลทั้ง 2ข้อด้านบนค่ะ 

 2 หนูอ่ะกินจนเกินลิมิตแล้ว เห็นเดี๋ยวก็กิน เดี๋ยวก็กิน ถ้าไม่ทักก็ไม่หยุดกิน

 เรากินพวกชาบูไรงี้ ถี่อยู่ค่ะสำหรับคนในบ้าน ประมาณ อาทิตละครั้ง หรือสองอาทิตย์ครั้ง แล้วเราก็ติดกินขนมมาก ชอบกินหลังกินข้าว กินน้ำปั่นอเไรแบบนี้ เราก็ให้คำตอบไปว่า ถ้าหนูอ้วนขึ้นเพราะหนูกินแบบนี้ หนูก็ต้องยอมรับตัวเองให้ได้ เรามีมายเซ็ตที่คิดว่าก่อนจะกินอะไร ก็ต้องยอมรับผลที่กินเข้าไปให้ได้ และแน่นอนว่าเราก็รับตัวเองได้มาตลอด ทุกวันนี้เราก็ไม่ได้อ้วนนะคะ แบบว่ามันก็มีพุง ต้นแขนต้นขาอะไรก็มี แต่ก็หุ่นวัยรุ่นทั่วๆไปอ่ะค่ะ

 แล้วก็เริ่มทะเลาะเพราะแม่บอกจะเอายังไง จะให้กราบเลยไหมถึงจะพอใจ เป็นแม่นะทำไมจะพุดไม่ได้ ก็อีกพวกเซ็ตคำตอบก็คนแก่เวลาเด็กด่าอ่ะค่ะ เราก็เลยตอบแม่ว่า แค่พุดว่าขอโทษ ก็จบแล้ว แม่เราก็ขึ้นเลยต้องไปกราบด้วยไหม เป็นลูกเทวดาหรอ อะไรประมาณนี้

 เราตอบแม่ไป (อันนี้ทะเลาะกันแล้วเรียบแล้ว ไม่คุยด้วยเสียงปกติแล้ว) ว่าขอโทษเฉยๆ แค่พูดว่าขอโทษเอง ยายก็ขอโทษแม่ได้ ตาก็ขอโทษแม่ได้ หนูก็ขอโทษแม่ได้ แล้วหนูก็ต้องขอโทษลูกหนูได้ มันก็แค่นี้เอง ประโยคที่อยากได้ยินมากที่สุดคือ ขอโทษ จะไม่พูดแบบนี้อีกนะ  แค่นี้เอง แล้วถ้าเขาพูดอีก เราก็มานั่งคุยกัน บอกกันดีๆ เหมือนเดิมได้อีกนี่นา ก็เป็นแม่ลูกกันนี่ เราเข้าใจว่าเขาแก้ไม่หายอยู่แล้ว 

เสียใจมาก เอาตรงๆทุกครั้งที่ทะเลาะกันเรื่องนี้ จุดจบมีอยู่สองทางคือ ก็ตึงใส่กัน กับปรับทุกข์อยู่ดีๆก็เปลี่ยนเรื่องคุย มีแค่นี้ละค่ะ แต่ไม่ว่าจบไปทางไหน เราก็เสียน้ำตาอยู่ดี ที่เสียใจไม่ใช่ที่เขาบูลลี่ แต่เสียใจที่เขายังไม่เข้าใจ จะอีกกี่ปีก็ไม่มีวันเข้าใจ แล้วก็ไม่คิดจะเข้าใจเลยซักนิดเดียว 

ปล.ทุกวันนี้ยังใส่เสียผ้าสวยอยู่นะ แม่จะเอาหุ่นนางแบบเลยหรือไง เหนื่อยนะ แต่ไปเรียนก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว แค่ได้กินของอร่อยๆมันเป็นปัญหาขนาดนั้นเลยหรอ