เห็นข่าวในเฟสตอนนี้เจอข่าวคนไทยฆ่าตัวตายบ่อยขึ้นนะครับ สถานการณ์ตอนนี้ก็อย่างว่าแหล่ะ สมัยนี้ยุคนี้คนทุกข์ใจเพราะอยู่ยากกันมากขึ้นก็ทั้งโรคระบาด ทั้งสภาวะเศรษฐกิจข้าวของแพง ก็พอเข้าใจนะครับว่าชีวิตคนเรา ปัญหาหนักเบาที่เจอและความกดดันของคนเราไม่เท่ากันเสมอไป

ผมอยากให้คนที่กำลังสิ้นหวัง/หรือย่ำแย่กับชีวิต ลองมาดูสภาพชีวิตผมบ้างก็ได้ครับ  ผมก็ยังมีแรงไปต่อได้    ทั้งๆที่ครอบครัวผมก็เจอหนักอยู่เหมือนกัน บ้านตัวเองที่จะอาศัยอยู่ได้ก็ยังไม่มีเลย
ส่วนผมตกงานมาเกือบห้าเดือนแล้วเนื่องจากสภาพร่างกายที่แย่ลงจากรถมอเตอร์ไซค์ประสบอุบัติเหตุ ตัวผมจากเป็นหัวเรียวหัวแรงสำคัญของครอบครัว ก็ต้องกลายเป็นภาระแทนรถมอเตอร์ไซค์ประสบอุบัติเหตุ(ที่ใช้ขี่ไปทำงานประจำ)ก็มีเหตุได้ซ่อม ซึ่งก็หนักหนาเอาเรื่องอยู่ เพราะเมียทำงานคนเดียว แต่รายจ่ายมาเพิ่มอีก ส่วนเงินเก็บก็ไม่มีเลย ตอนแรกเงินที่พอมีใช้เดือนนี้จะไม่รอดถึงสิ้นเดือนกันด้วยซ้ำ(ทั้งบ้านเหลือเงินพันดียวแต่อยู่กันสี่คนพ่อแม่ลูก) ยังดีที่ได้ท่านสมาชิกพันทิปช่วยกรุณาบริจาคมาให้ได้ใช้อยู่ใช้กินกันในครอบครัวครับ
จากกระทู้นี้ของผม ที่ผมตั้งไว้ขอความช่วยเหหลือ
https://ppantip.com/topic/41580949

ก็ยอมรับนะครับว่าตัวผม ตอนออกจากโรงพยาบาลใหม่ๆ แล้วเมียเล่าถึงสภาวะของครอบครัวที่ย่ำแย่ ทั้งเรื่องซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ประสบอุบัติเหตุและการอยู่กิน(ของตัวผมและเมียไม่เท่าไหร่หรอก เป็นห่วงแต่ลูกๆทั้ง2คน เราพ่อแม่อดยังไงมันก็ทนกันได้ครับ แต่เด็กอด อยู่ลำบาก มันทำใจได้ยาก อีกทั้งสภาพร่างกายผมที่ตอนนี้แขนขาข้างซ้ายที่ใช้ไม่สะดวกเหมือนแต่ก่อน  เพราะรถล้มเลยขยับค่อนข้างลำบาก แต่ยังดีที่ยังเดินไหว ยังทำกับข้าวได้ครับ ตอนแรกยอมรับว่าผมก็คิดสั้นเหมือนกัน 

แต่ไม่กล้าทำตัวเองเพราะห่วงลูกเมียจะมาลำบากเพิ่มอีก เวลาผมจากไปแล้ว จริงอยู่หากเราคิดสั้นแล้วจากไป เราไม่ต้องมารับรู้อะไรก็จริง แต่ทุกสิ่งมันจะตกสู่คนที่ข้องเกี่ยวกับเราที่ยังอยู่แทนนะครับ
 
สภาพความเป็นอยู่ของผมและลูกเมียก็ไม่ใช่ว่าจะอยู่สบายกันนะครับ โชคดีที่เมียได้ทำงานเป็นแม่บ้านที่หอพัก ซึ่งเจ้านายเขาไม่อยู่ เลยให้เมียผมพาครอบครัวมาอยู่เพื่อดูแลหอพักแต่โดนหักค่าแรงเป็นค่าที่พัก 


นี้เป็นที่นอนผม   



ส่วนลูกเมียก็หาที่นอนกันตามสะดวกในแต่ละวันครับ
ส่วนบ้านเมียก็ทรุดโทรมคับแคบถ้าไปอยู่กันสี่คนพ่อแม่ลูก ก็ใช้ชีวิตกันลำบากแออัดกันพอสมควรครับ

การกินอยู่กันสี่คนพ่อแม่ลูก ที่ประจำผมไว้ทำกับข้าวก็ที่เป็นกับข้าวหลักคือไข่และมาม่าครับ


จะมีโชคดีมีกับข้าวกินบ้าง ก็คือเมีย(ทำงานอีกที่เป็นแม่บ้านโรงเรียน) ได้กับข้าวเหลือๆมาจากโรงครัวครับ ก็ถึงมีกับข้าวอย่างอื่นกินกันบ้าง

ซึ่งถ้าได้มา ผมจะแบ่งแช่ตู้เย็นไว้เผื่อกินวันรุ่งขึ้นด้วย 
ตัวผมเองยังไม่มีงานทำก็จริง แต่พอเมียไปทำงาน
เวลาผมอยู่ที่หอพักก็ทำความสะอาดเก็บกวาดร่วมถึงซักผ้า/ทำความสะอาดห้องพักดูแลลูกๆแทนเมียครับ


จากที่ผมเป็นกำลังหลักของครอบครัว มีงานทำหาเงินมาให้ลูกเมีย ตอนนี้ผมก็เหมือนเป็นแม่บ้านประจำบ้านเลยครับ 
ตื่นมาทุกเช้าของทุกวันก็ดูแลที่ทำกับข้าว เก็บกวาดหอพัก จัดการใบไม้ หาอะไรทำให้หมดวัน พออยู่ว่างๆ ผมก็คิดฟุ้งซ่านคิดมากกับปัญหาหนี้สิน(เจอธนาคารโทรมาทวงหนี้แทบทุกวันครับ) และความจนตรอกของตัวเองที่ตอนนี้ไม่มีปัญญาช่วยลูกเมียเหมือนกันนะครับ แต่ก็พยายามหาโน้นนี้นั่นทำแก้เหงาระบายหัวไปเรื่อยๆบ้าง เช่นสังคมออนไลน์โซเชี่ยลมีเดีย อย่างพันทิฟหรือ
อะไรที่พอเล่นแก้เซ็งได้
คือถ้าเราจะจมปลักกับความทุกข์ ชีวิตมันจะไปต่อลำบากนะครับ ยิ่งอย่างตัวผมด้วยไหนจะลูกเมีย ไหนจะหนี้สิน บ้านตัวเองที่จะอาศัยที่อยู่ได้ก็ยังไม่มีเลย  ญาติๆที่อยู่กรุงเทพฯ ตอนนี้เขาก็ไม่คุยกับผมแล้ว ตั้งแต่เขารู้ว่าผมรถล้มจนตกงาน(น่าจะกลัวผมขอความช่วยเหลือมั้งครับ) และทั้งๆที่ผมในฐานะที่เป็นสามีเคยทำงานหาเงินเองได้มาจุนเจือลูกเมีย แต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้เลย ถ้าขืนจะจมอยู่แต่กับตัวเอง ไม่น่าจะรอดแน่ ประสาทจะเสียซะก่อนครับ

ตอนนี้ผมคิดเสมอว่า ตัวผมยังพอมีหวังครับ พยายามเชื่อมั่นในตัวเองว่าตัวเองยังมีหวังอยู่  เมื่อก่อนผมยังเคยมีงานทำมีเงินให้ลูกเมียได้ สักวันหนึ่งพอผมได้รถมอเตอร์ไซค์กลับมาตัวผมเราก็ต้องหางานทำได้เหมือนเดิมแน่ ถึงขาซ้ายผมจะเดี้ยงบ้างเล็กน้อยอยู่ แต่รถผมมันใช้บิดอย่างเดียวไม่ต้องเปลี่ยนเกียร์ ยังไงก็ขี่ไปทำงานได้อยู่แล้ว  ถ้าผมได้งานทำตามเดิม 
……..  คนเราบางทีอย่าไปคิดเยอะครับ หนี้สินมี เราก็หางานทำไป เด๋วก็มีเงินมาใช้หนี้เค้าเท่านั้นเอง ของผมเนี้ยหนี้ธนาคารที่ผมเคยกู้มาเนี้ยมีห้าเจ้าเลยนะ ของไฟแนซ์รถมอเตอร์ไซค์อีก  เคยคิดบวกแล้วยอดหนี้รวมกันเกือบสองแสนเลยครับ ตอนนี้ผมยิ้มรับสภาพชีวิตตัวเอง รอวันสู้กับมันอย่างเดียวเลย ผมพยายามไม่ท้อไม่คิดมากครับ ยังมันก็ชีวิตเรา เราต้องอยู่กับมันให้ได้เนาะ
แม้ว่าผมคิดสั้นจากโลกนี้ไป  ผมอาจจะไม่ต้องมากลุ้มใจต่อก็จริง   แต่ครอบครัวผมถ้าไม่มีผม ผมคิดเป็นห่วงลูกเมียว่าจะอยู่กันยังไงต่อล่ะ   อีกอย่างแม้ว่าผมคิดสั้นจากโลกนี้ไป  แต่ครอบครัวถ้าไม่มีผม ผมคิดเป็นห่วงลูกเมียว่าจะอยู่กันยังไงต่อล่ะ 
ทุกวันนี้........ผมเชื่อนะว่าคนเราถ้ายังมีลมหายใจ ยังพอมีแรง เราสามารถไปต่อได้ครับ แต่ก็อย่างว่าบางคนที่คิดสั้นจากโลกนี้ไป ปัญหาเค้าคงหนักกว่าผมมั้งนะ  แต่ยังไงผมขอเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนที่อาจจะแย่เหมือนผมหรือหนักกว่าผมนะครับ