เป็นกระทู้เชิงคำถาม+เล่าเรื่องนะคะ **ท้ายเรื่องมีหน้าเราตอนป.2(หารูปมาได้แค่รูปเดียวนะ)กับปัจจุบันด้วยนะ(มี3รูปนะ)
อย่างแรกเลย หนูเรียนร.รจีนชื่อดังแห่งหนึ่งจังหวัดเชียงใหม่ *เราชื่อหยก คนที่ชอบชื่อฟิวส์(เป็นนักบาส)
เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนป.2เราปัญหาเรื่องภาษาจีนอย่างหนักหน่วงถึงขั้นที่ว่าถ้าการเรียนคือสุขภาพตอนนั้นเราเข้าICUเผื่อปั๊มหัวใจไปนานแล้ว**กลับเข้าเรื่องหเราเลยต้องไปเรียนพอเศษกับครูในร.รท่านหนึ่ง*ขอเรียกชื่อครูเป็นเหล่าซือ แล้วในวันนั้นเราก็ได้ไปเรียนกับจางเหล่าซือเป็นครั้งแรกในสภาพเด็กอ้วน... .-.
พอเราเจอพี่เขาครั้งแรกพี่เขาก็ทำในสิ่งที่เราไม่คิดว่าพี่เขาจะ(พี่เขาตบหัวเพื่อนที่เราหมั่นไส้มันมานานแล้ว) แต่ว่าความเป็นเพื่อนมันยังแฝงอยู่ในความดีตอนเด็กอยู่เลยเอาไปเล่าให้เพื่อนๆคนอื่นที่เรียนพิเศษด้วยกันแล้วช่วยกันไปฟ้องครู"เหล่าซือๆพี่อาฟิว กับพี่อาซีแกล้งพายุตบหัวแรงๆเลย)ใช่เราจำประโยคเด็กน้อยประโยคนั้นได้ จากนั้นพี่เขาก็โดนด่าซึ้งรู้สึกสะใจจจ
ตัดมาอีก1ปี
ตอนนั้นเราขึ้นป.3แล้วแต่ก็ยังเรียนกับเหล่าซือเขาอยู่(พี่เขาตอนนั้นก็น่าจะป.4-5แล้ว)ตอนนั้นพี่เขาก็ยังอยู่กับเหล่าซือซึ้งมันเป็นการเป็นโอกาศให้เรากับพี่เขาสนิทกับมากขึ้นเพราะได้ย้ายไปนั่งโต๊ะเดียวกัน ซึ้งอาจจะมีการสอนเนื้อหาบลาๆๆแบบพี่สอนน้องแต่เรารู้สึกว่าการที่เราใกล้ชิดกับพี่เขามันทำให้รู้สึกปลื้มพี่เขามากขึ้นทีละนิด
1ปีผ่านปายยยยย
ตอนป.4พึ้งรู้ตัวว่าชอบพี่เขาแต่ก็ทำได้แค่ทำตัวสนิทกับพี่เขาให้ได้มากที่สุด บางคนอาจจะคิดว่าอ่อย ทำตัวสำออย ให้ช่าวยอ่านหนังสือ เปิดนำ้ให้หน่อยฆร่ะะะะไรงี้ แต่ว่าอีนี่ไม่ทำมันดันไปช่วยยกเก้าอี้ยกโต๊ะก่อนเรียนพิเศษ (เอ๋อใช่ป่ะะ ช่วยไม่ได้ตอนนั้นชั้นคิดว่าชั้นสวยงัยยยยย;-;;;)
หลังจากนั้นก็พยามชวนคุย พี่เขาก็คุยอยู่แต่ช่วงนั้นพี่เขานักกีฬาบาสของโรงเรียนเรียนเลยได้เรียนช้ากว่าคนอื่นซึ้งความที่เราเรียนมานานก็กว่ารุ่นน้องที่มาเรียนพิเศษเหล่าซือเลยชอบใช้เราไปไส้กรอกให้แล้วในทุกวันเราจะค่อยเดินเหมือนภาพสโลเพื่อได้เจอพี่ที่มาซื้อไส้กรอกเหมือนกัน
เหมือนสวรรค์จะเห็นใจมีวันนึงพี่เขาเล่นบาสไวเลยมาซื้อไส้กรอกด้วยกันอร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ใจชั้นสั่น
แล้วพี่ก็ได้พูดขึ้นว่า"เห้ยๆไอหยก ลองเปิดฝาถึงเก็บไส้แล้วดมในนั้นดิแค่ได้กลิ่นก็อิ่มละะะ" ไอสัสกูรู้สึกแฮปปี้มากคืนนั้นทั้งคืนกูนอนไม่หลับบบเลยคำพูดยังเก็บไปฝันอะคิดดู
หลังจากนนั้นก็ปิดเพราะโควิด
เลยทำให้นานๆเจอกันที พี่เขาก็คอยยิ้มทักอยู่บ้าง
ปี 2562
พี่เขาก็จบป.6 แต่ถึงจบไปพี่เขาก็ยังที่นี่🤩
แต่ประเด็นมันอยู่ที่เวลาพักสวนทางกันมาก เราพักพี่เขาเรียนเราเรียนพี่เขาพัก
แต่เหมือนสวรรค์ยังเห็นใจ
เพราะเราอยู่ป.6ป.6ต้องรูปรุ่นซึ่งถ่ายนานมากๆเลยทำให้เวลาพักของพี่เขาตรงกับตอนที่เราถ่ายรูปเสร็จพอดีเรามาเจอพี่เขาเล่นบาสอยู่เราได้เดินสวนกับพี่เขาในระยะเผาขน ซึ้งที่หน้าปวดใจคือ "เขา ที่ จำ เรา ไม่ ได้"แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกเพราะตอนนี้เราตัดผมสั้นก็อาจจะหน้าตาดูเพี้ยนไหจากเมื่อก่อนมาก แต่ตอนเดินสวนพี่เขายังมีความหันกลับมาแล้วคุยกับเพื่อแล้วชี้มาที่เราอีกครั้ง แต่ความที่จกข้าวซอยกันเลยให้เห็นพี่เขาชี้มาทางเราแวปเดียวเพราะเห็นข้าวซอยสำคัญกว่าคนที่ชอบ
*เรื่องแนวเล่าเรื่องอยู่แต่ว่าที่มาเล่าคือมีความว่า ทำไงให้ไปทำตัวสนิทกับพี่เขาได้แล้วหน้าเราเปลี่ยนไปเยอะขนาดนั้น?
อย่างแรกเลย หนูเรียนร.รจีนชื่อดังแห่งหนึ่งจังหวัดเชียงใหม่ *เราชื่อหยก คนที่ชอบชื่อฟิวส์(เป็นนักบาส)
เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนป.2เราปัญหาเรื่องภาษาจีนอย่างหนักหน่วงถึงขั้นที่ว่าถ้าการเรียนคือสุขภาพตอนนั้นเราเข้าICUเผื่อปั๊มหัวใจไปนานแล้ว**กลับเข้าเรื่องหเราเลยต้องไปเรียนพอเศษกับครูในร.รท่านหนึ่ง*ขอเรียกชื่อครูเป็นเหล่าซือ แล้วในวันนั้นเราก็ได้ไปเรียนกับจางเหล่าซือเป็นครั้งแรกในสภาพเด็กอ้วน... .-.
พอเราเจอพี่เขาครั้งแรกพี่เขาก็ทำในสิ่งที่เราไม่คิดว่าพี่เขาจะ(พี่เขาตบหัวเพื่อนที่เราหมั่นไส้มันมานานแล้ว) แต่ว่าความเป็นเพื่อนมันยังแฝงอยู่ในความดีตอนเด็กอยู่เลยเอาไปเล่าให้เพื่อนๆคนอื่นที่เรียนพิเศษด้วยกันแล้วช่วยกันไปฟ้องครู"เหล่าซือๆพี่อาฟิว กับพี่อาซีแกล้งพายุตบหัวแรงๆเลย)ใช่เราจำประโยคเด็กน้อยประโยคนั้นได้ จากนั้นพี่เขาก็โดนด่าซึ้งรู้สึกสะใจจจ
ตัดมาอีก1ปี
ตอนนั้นเราขึ้นป.3แล้วแต่ก็ยังเรียนกับเหล่าซือเขาอยู่(พี่เขาตอนนั้นก็น่าจะป.4-5แล้ว)ตอนนั้นพี่เขาก็ยังอยู่กับเหล่าซือซึ้งมันเป็นการเป็นโอกาศให้เรากับพี่เขาสนิทกับมากขึ้นเพราะได้ย้ายไปนั่งโต๊ะเดียวกัน ซึ้งอาจจะมีการสอนเนื้อหาบลาๆๆแบบพี่สอนน้องแต่เรารู้สึกว่าการที่เราใกล้ชิดกับพี่เขามันทำให้รู้สึกปลื้มพี่เขามากขึ้นทีละนิด
1ปีผ่านปายยยยย
ตอนป.4พึ้งรู้ตัวว่าชอบพี่เขาแต่ก็ทำได้แค่ทำตัวสนิทกับพี่เขาให้ได้มากที่สุด บางคนอาจจะคิดว่าอ่อย ทำตัวสำออย ให้ช่าวยอ่านหนังสือ เปิดนำ้ให้หน่อยฆร่ะะะะไรงี้ แต่ว่าอีนี่ไม่ทำมันดันไปช่วยยกเก้าอี้ยกโต๊ะก่อนเรียนพิเศษ (เอ๋อใช่ป่ะะ ช่วยไม่ได้ตอนนั้นชั้นคิดว่าชั้นสวยงัยยยยย;-;;;)
หลังจากนั้นก็พยามชวนคุย พี่เขาก็คุยอยู่แต่ช่วงนั้นพี่เขานักกีฬาบาสของโรงเรียนเรียนเลยได้เรียนช้ากว่าคนอื่นซึ้งความที่เราเรียนมานานก็กว่ารุ่นน้องที่มาเรียนพิเศษเหล่าซือเลยชอบใช้เราไปไส้กรอกให้แล้วในทุกวันเราจะค่อยเดินเหมือนภาพสโลเพื่อได้เจอพี่ที่มาซื้อไส้กรอกเหมือนกัน
เหมือนสวรรค์จะเห็นใจมีวันนึงพี่เขาเล่นบาสไวเลยมาซื้อไส้กรอกด้วยกันอร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ใจชั้นสั่น
แล้วพี่ก็ได้พูดขึ้นว่า"เห้ยๆไอหยก ลองเปิดฝาถึงเก็บไส้แล้วดมในนั้นดิแค่ได้กลิ่นก็อิ่มละะะ" ไอสัสกูรู้สึกแฮปปี้มากคืนนั้นทั้งคืนกูนอนไม่หลับบบเลยคำพูดยังเก็บไปฝันอะคิดดู
หลังจากนนั้นก็ปิดเพราะโควิด
เลยทำให้นานๆเจอกันที พี่เขาก็คอยยิ้มทักอยู่บ้าง
ปี 2562
พี่เขาก็จบป.6 แต่ถึงจบไปพี่เขาก็ยังที่นี่🤩
แต่ประเด็นมันอยู่ที่เวลาพักสวนทางกันมาก เราพักพี่เขาเรียนเราเรียนพี่เขาพัก
แต่เหมือนสวรรค์ยังเห็นใจ
เพราะเราอยู่ป.6ป.6ต้องรูปรุ่นซึ่งถ่ายนานมากๆเลยทำให้เวลาพักของพี่เขาตรงกับตอนที่เราถ่ายรูปเสร็จพอดีเรามาเจอพี่เขาเล่นบาสอยู่เราได้เดินสวนกับพี่เขาในระยะเผาขน ซึ้งที่หน้าปวดใจคือ "เขา ที่ จำ เรา ไม่ ได้"แต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่หรอกเพราะตอนนี้เราตัดผมสั้นก็อาจจะหน้าตาดูเพี้ยนไหจากเมื่อก่อนมาก แต่ตอนเดินสวนพี่เขายังมีความหันกลับมาแล้วคุยกับเพื่อแล้วชี้มาที่เราอีกครั้ง แต่ความที่จกข้าวซอยกันเลยให้เห็นพี่เขาชี้มาทางเราแวปเดียวเพราะเห็นข้าวซอยสำคัญกว่าคนที่ชอบ