บอกก่อนว่าเราอายุ 17 ปี พี่ชาย 25 ปีนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราเป็นคนที่กลัวถูกเอาเปรียบมากกกก็คิดว่าน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เป็นคนแบบนี้ คิดมาก ขี้งก จะทำอะไรต้องเท่ากัน อย่างวันนี้พี่ชายกับพี่สะใภ้มากินข้าวที่บ้าน แล้วที่บ้านไม่มีอะไรกินซึ่งพี่ก็ชวนว่ากินหมูกระทะไหม เราก็เลยบอกเขาว่าหารครึ่ง แต่แม่ก็ออกให้เลย 200 ซึ่งเราก็ว่ามันเยอะไปให้พี่ออกด้วยแต่แม่ก็บอกว่าซื้อๆไปเลยเกินนั้นค่อยให้พี่จ่าย ซึ่งกับข้าวมื้อหนึ่งเราไม่อยากให้ถึง 200 ค่ะเพราะช่วงนี้แม่ไม่มีเงินของขายยาก ถ้าพี่มากินด้วยถ้าไม่ออกช่วยก็เปลืองเงินแม่เพราะพี่เขาแยกไปอีกครอบครัวแล้ว แล้วทีนี้เราก็พูดว่าจะกินย่างหรอ ฝนก็ตกกินสุกี้แทนไหม แบบย่างไม่ดีต่อคนท้องด้วย(พี่สะใภ้ท้องค่ะ) แม่เราก็บอกว่าเอามาทำสุกี้ก็ได้เราก็นึกว่าจะกินสุกี้ พอซื้อของเสร็จกำลังจะทำสุกี้พี่เราก็บอกจะย่าง เราก็เลยแบบ เอ้า ไหนบอกจะทำสุกี้
พี่ชาย : จะกินย่าง
เรา : แม่บอกจะทำสุกี้ไม่ใช่หรอ
พี่ชาย : ก็กูจะกินย่าง"อันนี้แหละค่ะที่ทำเราโมโห คือพี่เราพูดเสียงดังแบบหงุดหงิดทั้งที่เราแค่ถามดีๆ) เราก็เลยพูดกลับค่ะว่า"แล้วแต่"เราพูดแบบหงุดหงิดกลับนั่นแหละ ทีนี้ทะเลาะกันแม่ก็บอกแบ่งครึ่งๆ แล้วพี่เราก็กลับบ้านไปเราก็ร้องไห้ไม่รู้เพราะโมโหหรืออะไร แต่ตอนนั้นยังไม่รู้สึกผิดเท่าตอนนี้นะคะ หลังจากพี่กลับไปแม่ก็มาว่าเราค่ะว่าพูดแบบนั้นได้ยังไง จะมองหน้ากันติดหรอ เงินกี่บาทกูก็ไม่อยากเอาหรอก ถ้าให้ไปแล้วก็คือไปซื้อมากินจะทะเลาะกันทำไม 17ปีแล้วควรมีวุฒิภาวะได้แล้วนะ มีสมองคิดบ้าง ทำตัวให้เหมือนการศึกษาที่เรียนหน่อย และบลาๆ ซึ่งแม่ว่าเราแรงอยู่นะคะแต่เราพิมพ์แค่นี้ละกัน ตอนนี้เราก็กำลังคิดค่ะว่าเรางกเกินไป คิดมากไปรึเปล่า เราควรทำยังไงดีเพราะรู้สึกนิสัยตัวเองแย่จริงๆ เพราะตอนวันเกิดพี่ชายก็ซื้อเค้กให้กิน ทั้งที่เขาไม่หวงกับเราแต่เรากับหวงเงินกับพี่ แต่ก็เพราะเราห่วงว่าแม่จะมีค่าใช้จ่ายเยอะเกินไปจนลืมนึกถึงฝั่งพี่แหละค่ะ เราต้องแก้อะไรตรงไหนบ้างหรอคะ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย นิสัยแย่มากๆ