สวัสดีค่ะ เราอายุ 21 ปี เรารู้สึกชีวิตเราแย่ลงเรื่อยๆค่ะ ขอเล่าเลยนะคะ
1.ตอนเด็กเป็นคนจนถูกยายเกลียดมาก ลูกพี่ลูกน้องเราเป็นคนรวย ถูกแบ่งแยกจากฐานะ คนรวยเรียกน้องเอ น้องซี คนจนเรียกอีบี ไอ่ดี ด้วยความเป็นเด็กมากๆมีแต่ปมเพราะเราเกิดมาคนในครอบครัวฝั่งแม่ไม่มีใครรักเราเลย ขนาดแม่ก็ยังไม่รักเรา เรามีพี่ชาย (นามสมมุติดี) คือพี่เรามีคนดูดวงว่าเป็นพี่ชายของพี่แม่เราที่ตายไป แล้วถูกชะตากับน้า น้าเลยรักเอ็นดูเสมอ เท่าที่เราจำความได้ ตอนเด็กถูกแม่ด่าเพราะเล่นพนันแพ้ ลงกับคนที่บ้าน มีชอบว่าคนในบ้านขโมยเงิน โทษไปหมด มีแต่พ่อที่รักเรา ตอนเด็กเด็กน่าจะประถม แม่บอกเราว่าจะเลิกเล่นพนันแต่มีงานศพ แม่ก็จะไปเล่น(ขับรถไปบ้านป้ากับเรา) เราเลยโกรธแม่เลยเดินย่ำเท้าเข้าบ้านป้าไป แม่เราไม่พอใจเลยเดินเข้าไปตามเราพอไปถึงห้องปากแม่เราตบหน้าเรา กระชากหัวเราลง ป้ามาเห็นก็ห้าม เราจำฝังใจมากค่ะ ทั้งๆที่เรารักแม่มากๆเรารู้สึกแม่ๆไม่เคยรักเราเลย วันเกิดเราตอนเด็กไม่เคยมีใครจัดงานวันเกิดให้เราแต่จัดให้พี่เราและลูกพี่ลูกน้องเราสองคนเรา แม่เราบอกว่าไม่มีเงินจัดให้ แต่วันเกิดพี่เราน้าจะควักเงินมาจัดให้ตลอด เวลาพาไปเที่ยว(เมื่อก่อนห้างเซนทรัลมันดัง) เขาก็จะพากันไป ไม่อยากให้เราไปถึงขนาดเตี๊ยมสะกิดลูกพี่ลูกน้องต่อหน้าเรา เราก็รู้ และโตมามันก็เป็นแบบนี้ตลอด เราน้อยใจมาก (มีแต่คนปลอบเราว่าทำใจเถอะเขาเกิดมาโชคถูกชะโลกกัน) เป็นแบบนี้ทุกปี จนมีปีหนึ่ง วันเกิดพี่เรา เรานอนบ้านป้ากับแม่ เราตื่นแล้วไม่อยากตื่นเลยนอนหลับตาเฉยๆ ป้าไปตลาดมาแล้วซื้อของขวัญให้พี่เรา แม่เราถามว่าทำไมไม่ซื้อให้เราด้วย เราก็ไม่ได้น้อยใจหรอกถ้าไม่ซื้อให้อะ แต่คำพูดของเขาที่ว่าว่า "ลูกก็ซื้อให้มันสิ" เรานอนน้ำตาเอ่อเลย แล้วเย็นๆป้าก็ซื้อของขวัญให้เรา เราเอื่อมไม่อยากได้เลย แล้วตอนเด็กแม่ชอบเอาเราไปฝากไว้ป้า ป้าเราเป็นสายขี้นินทา ชอบนินทาคนอื่นจนนินทาแม่เราให้เราฟังต่อหน้า เรารู้สึกโกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้เลยนิ่ง ส่วนยายเราเกลียดเราเพราะเราจนมั้ง เรากับน้องซีไปวัดด้วยยายแล้วมันเป็นงานวัดมีขนมแจกฟรี น้องเรากินไม่หมดเราเลยช่วยกันกิน พอยายมาเห็นด่าเรา แล้วพูดแทงใจดำว่า "มารศาสนาจริงๆ มาทำบุญได้บาปแทน" อยู่บ้านทะเลาะกับแม่ตอนเด็กหลายครั้งที่คว้ามีดมาจี้คอตัวเอง
2.ตอนเด็กเรื่องการเรียน พ่อเราอยากให้เราเรียนภาษาจีน เราชอบมากอยากเรียนแต่แม่ไม่สนับสนุนจนทะเลาะกับพ่อแล้วเลิกกัน (กลับมาคืนดีกัน) พ่อชอบบอกเราว่าถ้าไม่มีใครรัก พ่อรักหนูเอง ใครจะรักพี่มากกว่าก็ช่าง ขึ้นม.1 เราอยากไปสอบรร แถวในเมือง (แม่ไม่สนับสนุน) แต่ดันไม่ติดเลยต้องเข้าแถวบ้านซึ่งเราไม่อยากเข้าด้วยซ้ำ พอเข้าม.1 เราได้อยู่ห้องเด็กเก่งสุด แรกๆก็พอมีความสุข ได้เรียนพิเศษกับคนในห้องแล้วช่วงหลังๆมามันดาร์คขึ้น เราโดนบิลลี่มีเพื่อนแค่คนเดียว แล้วก็โดนบูลลี่ทั้งห้องเราไม่มีความสุขเลยอะ (คนที่บอกให้เพื่อนในห้องเลิกคบเราก็คือเพื่อนที่เข้ามาเรียนพิเศษกับเราทีหลังอะ กว่าจะรู้ก็ขึ้นม.2 เปลี่ยนห้องแล้ว) เราเริ่มเข้าใจการเรียนมากขึ้นเลยตั้งใจเรียน เพื่อนม.2 ก็มีเพื่อนคนแรก เราดีใจมาก เราทุ่มเทไปนอนบ้านเพื่อน ทำการบ้านให้บ้าน ไปรับไปเที่ยวบ้าง แล้วก็มีกลุ่มเพื่อน5-6 แรกๆก็สนุกหลังๆมาเริ่มมีการนินทากัน เราบอกเลยว่าเราไม่เคยไปหาเรื่องใคร จู่ๆเพื่อนสนิทเราคนแรกก็ทักมาบอกว่าจะชวนไปเล่นบอลเล่ เราอยากเล่นเลยไป พอไปถึงรู้ตัวอีกทีคือพาไปดักตบ เพราะหมั่นไส้ (มีการตั้งกลุ่มเพื่อนทั้งหมดแต่ไม่มีเรา แต่เพื่อนเราสงสารเราเลยไปช่วย) ตอนนั้นเราเสียใจมากที่โดนเพื่อนทำแบบนี้ เราแค่โดนดึงแขนไป เพื่อนเราก็มาแยกตัว ก็คือไม่ได้เจ็บตัว สุดท้ายเราก็ออกกลุ้มไปอยู่กลุ่มใหม่ กลุ่มเล็กๆมีเพื่อน 2 คน (เพื่อนสนิทเราที่ทำร้ายเราวันนั้นเขาก็ได้รับผลกรรมไปแล้ว) เราก็ตั้งใจเรียนมากขึ้นจนเรียนได้ที่1-2 ของห้องเรียน เรามีความฝันว่าอยากไปเรียนต่อโรงเรียนแถวเมืองกับเพื่อนสนิทป.6 เราอยากหนีโลกใบนี้ อยากเริ่มต้นใหม่ พอขึ้นม.3 เราเครียดมากจนออกสีหน้า แล้วไปกินข้าวที่โรงอาหาร ดันไปสบตาพอดีกับแก๊งใหญ่ของโรงเรียน เขาเลยตะโกนด่าเราว่า "มองหน้าหาพ่อหรอ" เราตกใจแล้วก็ร้องไห้ เราอยากไปขอโทษแต่ไม่กล้า ทุกครั้งที่เดินสวนเขาก็จะพูดแบบนั้น เราก็อดทนเอา เคยโดนน้ำแข็งปาใส่ตอนกินข้าวด้วย จนจบม.3 เราก็ขอแม่ไปต่อรร.ในเมือง แม่เราบอกว่ามันแพง ไหนค่ารถอีก คือเราอยากไปมากแต่โดนตัดโอกาสตลอด (ม.3 แม่หย่ากับพ่อ เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังเรื่องครอบครัว) เราเลยต้องเรียนโรงเรียนเดิมที่มีสังคมแย่ๆ ก็นั่นแหละ แย่มาก พอม.5 คนๆนั้นเขาก็ย้ายมาโรงเรียนเดิม ตอนปัจฉิมเราก็รวบรวมความกล้าไปบอกขอโทษแต่เขาบอกจำไม่ได้ แต่ก็ไม่เป็นไรเราก็รู้สึกสบายใจแล้วที่ได้ขอโทษ แต่ก็เรียนจนจบม.6 มาได้ ทีนี้เราตั้งใจจะประสบความสำเร็จอีกสักครั้งไหนๆในชีวิตเราไม่เคยได้อย่างที่หวัง เราอยากไปต่อมช. เราอ่านหนังสือ แต่แม่เราไม่เคยสนับสนุน ตอนนั้นอ่านหนังสือแม่เราบังคับให้ออกไปร่วมกีฬาสีหมู่บ้านเราเลยถาม แม่เห็นมันสำคัญกว่าหรอ นี่จุดเปลี่ยนชีวิตนะ แล้วช่วงนั้นเราขอไอแพดแม่ แม่เราก็ซื้อให้นะ เราก็ออกค่าปากกาเอง เราบอกเอาไว้ใช้เรียนมหาลัยนะแม่ พี่เรารู้ไม่พอใจเราไม่คุยกับเรา 1 ปีเพราะไอแพดเครื่องเดียว (ตอนเด็กพี่เราซื้อคอม น้าเราซื้อให้ จนโต มันก็เก่า ตอนม.4 เราได้ที่ 1 ของห้องเป็นนักเรียนเรียนดีแม่เลยซื้อคอมให้เรา มันก็บอกว่าเนี่ยคอมพี่แรงกว่านะ แลกกันไหม เราก็รู้ที่มันอยากแลกเพราะคอมมันตายตัว แต่คอมใหม่มันแต่งประกอบได้ เราก็ยอมมัน พอคอมเก่าพังมันก็ชอบมาว่าเราว่า ใครบอกให้ซื้อไอแพดทำไมตอนนั้นไม่ซื้อโน๊ตบุคละ) ใช่ สิ่งแวดล้อมบ้านเราก็ไม่เอื้อกินเหล้าทุกวัน หน้าบ้านคนเสพยา เมาโวยวายด่า ค-ย ทุกวัน เตะ ประตูบ้านเรา เราบอกแม่ว่าเรากลัวเพราะอยู่บ้านกันแค่สองคนพี่เราไปมอ.แล้ว แม่เราบอกช่างมัน แต่แบบไม่มีสมาธิอ่านหนังสืออะ จนเราสอบมหาลัย ด้วยความที่โรงเรียนมัธยมห่วย คนเรียนพิเศษได้เกรดสี่ เราก็ได้ 1 ไป เราก็เลยขอแม่เรียนเพราะอยากได้เกรด แม่เราบอกไม่มีเงิน เราก็ไปหางานพิเศษทำ เยอะมาก เด็กเสิร์ฟ ตรวจการบ้าน ทำงานโต๊ะจีน ล้างขวดน้ำ เราอยากกวดวิชา เราก็จ่ายค่าเรียนชีวะไป 4000 ฟิสิก 3000 เคมี 3000 นอกนั้นก็ท่องภาษาอังกฤษ (ขยันทำคะแนนออกมาเกินคาดสำหรับเรามากประมาณ 98/150) เราหาเงินจ่ายค่าเรียนไปสองเทอมเลย ช่วงม.6 เกรดเราร่วงเพราะโฟกัสเงิน ก็เลิกทำงานแล้วมาจริงจังกับการอ่านหนังสือ เราก็ขอแม่ไปสอบกสพท. แม่กับน้าก็พอให้เงินมา ขอพ่อด้วยทางพ่อก็ให้อยู่ (รำคาญป้ามาชอบมาเสี้ยมบอกเรียนบัญชีปวส.ปวช. งานเยอะ) สอยเชียงใหม่ เฟลหลายๆอย่างเพราะทำไม่ได้ พอคะแนนออกมาก็ไม่กล้ายื่นมช.สักคณะ (รอบ3 เราเลือกแค่ 4 ลำดับเพราะเงินไม่พอ) เราก็ยื่นม.อื่นผ่าน แต่เราก็ไม่ได้ลงเภสัชสักมอ ไปเรียนอีกคณะคือพยาบาล พอเห็นเภสัชแล้วรู้สึกเสียดายที่ไม่ลองยื่นดู (ทำไมไม่ยื่นหละ ปีเรามีประกาศลดอัตราการจ้างงานเภสัชข้าราชการ เราก็เงียบ แต่พี่เราเห็นไปบอกแม่ก็ไม่อยากให้เรียน) มามอนี้ผิดหวังที่สังคม เพื่อน introvert คบมา 3 ปี เราอยากไปกินข้าวด้วยกันบ้างก็ยังไม่ไป ทักแชทก็ไม่ตอบเลย ไม่เคยช่วยเราเรียน มีปัญหากันมานานจนปี 3 เราเหนื่อยมากจึงพอ
3.ครอบครัว พ่อแม่กับเราจบไม่สวยแม่เราต้องขายบ้านเพื่อส่งพี่เรียนปี 1 ตอนนั้นพี่อยากเรียนมากแล้วแม่ชอบบอกว่าไม่มีเงินส่งเราเรียนมหาลัยแล้ว พี่เราตัดขาดพ่อตั้งแต่รู้ว่าพ่อไม่ส่งเงินค่าเลี้ยงดู เราเสียใจมากที่เลิกกันแต่เราก็ยังรักพ่อ นี่แหละปมด้อยที่เราโดนทุกคนรอบตัวญาติฝ่ายแม่ แม้กระทั่งแม่และพี่ชอบมาด่าพ่อต่อหน้าเรา เวลาทะเลาะกับแม่แม่ชอบด่าว่างั้นก็ไปอยู่กับพ่อสิ พ่อก็ชอบให้ความหวังว่าจะพามาอยู่แต่ก็ไม่เคย ปัญหาครอบครัวอะเรื้อรังมากแม่เราชอบพูดว่าเราต้องหาเงินมาให้เขาแทนสิ่งที่เขาเลี้ยงเรา เวลาทะเลาะชอบไล่ออกจากบ้าน แล้วเราก็หนีออกจากบ้านตั้งแต่ม.1 จนถึงม.6 เราโดนแซะเรื่องพ่อตลอด ไม่ใช่เราไม่รักแม่นะ เราก็รัก ย้อนไปตอนม.1 พ่อเราไปทำงานกทม. ชอบโดนเพื่อนร่วมงานที่แม่ทำงานล้อว่าพ่อไปเที่ยวผับ แสงสีเสียง ติดเอดส์ จนแม่เรากลับมาร้องไห้ที่บ้าน เราโมโหมากเลยทักไปขึ้นกูกับผู้ใหญ่เลย เราโทรไปเขาก็บอกว่าเขาก็แค่พูดกันเล่นๆ เราก็โมโหมาก เราปกป้องแม่มาตลอด เวลาเราหาเงินมาแม่ชอบบอกซื้อของเข้าบ้านบ้างสิ เราก็ซื้อของกินเข้าบ้าน แต่เราก็มีภาระเหมือนกัน แม่เราชอบไล่เราออกจากบ้านและชอบพูดกดดันเรา จนเราทนไม่ไหวเลยบอกแม่ว่า ถ้าอยากได้เงินขนาดนั้นทำไมไม่เอากูไปขาย.....เลยละ สุดท้ายก็แพ้คำพูดที่แบบกูเป็นแม่นะ เราพยายามเงียบอยู่ในห้อง แม่เราก็จะตามด่าเราด่า 2-3 วัน เราเริ่มโตก้าวร้าวประชดด้วยการไม่กินข้าว ไม่ออกห้อง หลังๆมาแม่เราก็ประชดเราคืนคือแม่เรารู้ว่าเราจะออกมากินข้าวช่วงแม่ไปทำงาน เลยพกปลาทอดไปทำงานด้วย ก็คือไม่ให้เราได้กินข้าวจริงๆ(ฝังใจ) ระหว่างที่ลำบากกันแม่อยากขายหมูปิ้ง เราก็สนับสนุน แม่บอกว่าแม่เหนื่อยนะถ้าทำงานแล้วต้องมาทำพิเศษนี้อีก เราก็แบ่งเบาภาระแม่ช่วยแม่ขายของตลอด จัดเตรียมของ ยังจำวันที่ขายวันแรกได้เรากับแม่ภูมิใจขนาดไหน แต่กลับกัน คือพี่เราไม่เคยช่วยแม่ทำอะไรเลย งานบ้านแค่ล้างจานยังไม่ทำ แถมยังต้องปิ้งไปให้มันกินตลอด แม่รักแต่พี่อะ มันไม่เคยทำไรเลยนอกจากเล่นเกม เราก็ฟ้องแม่ตลอด แม่ก็บ่นนิดหน่อยมันก็ทำหูทวนลม แม่ชอบบอกเราว่าก็มันเป็นผู้ชายอะ แล้วมันทำไม่ได้เลยหรอ ขนาดให้ตัดหญ้างานผช.มันยังไม่ทำเลย บางอย่างงานไอทีควรจะทำให้แม่มันบอกทำไม่เป็น แม่ก็มาให้เราทำ พอเราไม่ทำด่าเรา (เขานี่นะใช้อะไรก็ไม่ได้) ทีพี่ไม่ด่าบ้างอะ เราก็ต้องทำให้ เป็นแบบนี้ทุกอย่างเลย แล้วอีกอย่างนึง พอพี่ไปมอ เหลือเรากับแม่สองคนแม่บอกว่าไม่ทำกับข้าวตอนเย็นนะหากินเอง เรากินม่าม่ากับไข่ทอดจนเบื่อเราทะเลาะกับแม่ประจำว่าทำไมไม่ทำให้กิน แม่บอกก็หาของในตู้ทำกินเอง มันไม่มีไงจนเราร้องไห้เพราะไม่ได้กินข้าว (แม่ลดน้ำหนักเลยมีแค่เรากินข้าว) รู้มั้ยทำไมเราถึงเอาเรื่องนี้มาพูดเพราะต่อไปมันโคตรน่าน้อยใจเลย แม่เราจะทำอาหารอร่อยๆเฉพาะวันที่พี่กลับมานอนที่บ้าน พี่ชอบกินผัดกระเพรา แม่ก็จะทำให้กินทุกครั้ง เราจะได้กินข้าวก็ต่อเมื่อพี่มา แม่ให้เหตุผลว่าจะกินอาหารดีๆก็ต้องกินพร้อมกันสิ แม่ยังไม่รู้เลยว่าเราชอบกินอะไรอะ ดูดิแบ่งแยกกันขนาดไหน พี่เราไม่มีเงินเรียนมหาลัย น้าก็ช่วยเอาเงินจ่ายนู้นนี่ให้ ให้โทรศัพท์ ซื้อเสื้อผ้าแพงๆให้ กลับมาบ้านที่ป้ากับน้าก็ให้เงินค่าขนม ได้ทีเป็นพัน ส่วนเราหรอเขาไม่เคยสนใจเราด้วยซ้ำ เขาก็ปลอบว่าทำใจมันเป็นชะตาของเขา คือแบบเราร้องไห้หลายรอบ พี่กลับมาน้าจะชวนไปกินพิซซ่าเคเอฟซีหมูทะ วันเกิดจัดให้จนโตเท่าควาย ส่วนเราหรอไม่มีหรอก *ปมวันเกิด ดีใจนะที่จัดให้ มีเค้กไข่กับหมูกะทะให้ แต่ทำไมจัดให้อะหรอ แม่กับน้าอยากกินเหล้ากับเพื่อนเลยเอางานวันเกิดจัดบังหน้า ครอบครัวไม่เคยรักเรา เวลาทะเลาะกับแม่แม่จะไม่ให้เงินไปโรงเรียนวันละ 60 บาท เราก็ต้องขอยืมเพื่อน มีเหตุการณ์หนึ่งแม่เราของหายทุกวันชอบโทษคนในบ้าน โดยเฉพาะเรา จนวันหนึ่งเราหวังดีกับแม่เห็นห้องไม่ล๊อค เรากลัวเงินแม่หายเราเลยล๊อคให้ พอแม่กลับมาบ้านก็ด่าเรา เพราะเราไม่รู้ว่าที่แม่ไม่ล๊อคเพราะประตูห้องเสีย แม่ก็ด่าเราจนจบที่เราหนีออกจากบ้าน ส่วนพ่อก้ไม่ส่งเรียนส่งให้เดือนละ 500 บ้าง บางครั้งก็ไม่ให้ชอบบอกว่าพ่อลำบาก ไม่มีเงินเลย เราไม่รู้ว่าพ่อลำบากตรงไหนพ่อมีงาน บ้านที่อยู่ก็บ้านน้องสาวพ่อไม่ได้เช่า พ่อเลี้ยงตัวเอง แต่แม่เลี้ยง 3 ชีวิตเนี่ยนะ ลำบากกว่าเราตรงไหน บางที่เราก็เข้าใจแม่ (ในตอนนั้น)
ยังมีอีกค่ะ หัวข้อการงาน การเรียน(มหาลัย) สุขภาพจิตใจ ความรัก มันซับซ้อนมากๆ ตอนนี้เราป่วยไปหมดแล้วมันก็แย่เรื่อยๆแบบไม่มีกำหนด
รู้สึกว่าชีวิตแย่ลงเรื่อยๆทำยังไงดี (เรื่องยาวมาก เล่าทั้งชีวิต)
1.ตอนเด็กเป็นคนจนถูกยายเกลียดมาก ลูกพี่ลูกน้องเราเป็นคนรวย ถูกแบ่งแยกจากฐานะ คนรวยเรียกน้องเอ น้องซี คนจนเรียกอีบี ไอ่ดี ด้วยความเป็นเด็กมากๆมีแต่ปมเพราะเราเกิดมาคนในครอบครัวฝั่งแม่ไม่มีใครรักเราเลย ขนาดแม่ก็ยังไม่รักเรา เรามีพี่ชาย (นามสมมุติดี) คือพี่เรามีคนดูดวงว่าเป็นพี่ชายของพี่แม่เราที่ตายไป แล้วถูกชะตากับน้า น้าเลยรักเอ็นดูเสมอ เท่าที่เราจำความได้ ตอนเด็กถูกแม่ด่าเพราะเล่นพนันแพ้ ลงกับคนที่บ้าน มีชอบว่าคนในบ้านขโมยเงิน โทษไปหมด มีแต่พ่อที่รักเรา ตอนเด็กเด็กน่าจะประถม แม่บอกเราว่าจะเลิกเล่นพนันแต่มีงานศพ แม่ก็จะไปเล่น(ขับรถไปบ้านป้ากับเรา) เราเลยโกรธแม่เลยเดินย่ำเท้าเข้าบ้านป้าไป แม่เราไม่พอใจเลยเดินเข้าไปตามเราพอไปถึงห้องปากแม่เราตบหน้าเรา กระชากหัวเราลง ป้ามาเห็นก็ห้าม เราจำฝังใจมากค่ะ ทั้งๆที่เรารักแม่มากๆเรารู้สึกแม่ๆไม่เคยรักเราเลย วันเกิดเราตอนเด็กไม่เคยมีใครจัดงานวันเกิดให้เราแต่จัดให้พี่เราและลูกพี่ลูกน้องเราสองคนเรา แม่เราบอกว่าไม่มีเงินจัดให้ แต่วันเกิดพี่เราน้าจะควักเงินมาจัดให้ตลอด เวลาพาไปเที่ยว(เมื่อก่อนห้างเซนทรัลมันดัง) เขาก็จะพากันไป ไม่อยากให้เราไปถึงขนาดเตี๊ยมสะกิดลูกพี่ลูกน้องต่อหน้าเรา เราก็รู้ และโตมามันก็เป็นแบบนี้ตลอด เราน้อยใจมาก (มีแต่คนปลอบเราว่าทำใจเถอะเขาเกิดมาโชคถูกชะโลกกัน) เป็นแบบนี้ทุกปี จนมีปีหนึ่ง วันเกิดพี่เรา เรานอนบ้านป้ากับแม่ เราตื่นแล้วไม่อยากตื่นเลยนอนหลับตาเฉยๆ ป้าไปตลาดมาแล้วซื้อของขวัญให้พี่เรา แม่เราถามว่าทำไมไม่ซื้อให้เราด้วย เราก็ไม่ได้น้อยใจหรอกถ้าไม่ซื้อให้อะ แต่คำพูดของเขาที่ว่าว่า "ลูกก็ซื้อให้มันสิ" เรานอนน้ำตาเอ่อเลย แล้วเย็นๆป้าก็ซื้อของขวัญให้เรา เราเอื่อมไม่อยากได้เลย แล้วตอนเด็กแม่ชอบเอาเราไปฝากไว้ป้า ป้าเราเป็นสายขี้นินทา ชอบนินทาคนอื่นจนนินทาแม่เราให้เราฟังต่อหน้า เรารู้สึกโกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้เลยนิ่ง ส่วนยายเราเกลียดเราเพราะเราจนมั้ง เรากับน้องซีไปวัดด้วยยายแล้วมันเป็นงานวัดมีขนมแจกฟรี น้องเรากินไม่หมดเราเลยช่วยกันกิน พอยายมาเห็นด่าเรา แล้วพูดแทงใจดำว่า "มารศาสนาจริงๆ มาทำบุญได้บาปแทน" อยู่บ้านทะเลาะกับแม่ตอนเด็กหลายครั้งที่คว้ามีดมาจี้คอตัวเอง
2.ตอนเด็กเรื่องการเรียน พ่อเราอยากให้เราเรียนภาษาจีน เราชอบมากอยากเรียนแต่แม่ไม่สนับสนุนจนทะเลาะกับพ่อแล้วเลิกกัน (กลับมาคืนดีกัน) พ่อชอบบอกเราว่าถ้าไม่มีใครรัก พ่อรักหนูเอง ใครจะรักพี่มากกว่าก็ช่าง ขึ้นม.1 เราอยากไปสอบรร แถวในเมือง (แม่ไม่สนับสนุน) แต่ดันไม่ติดเลยต้องเข้าแถวบ้านซึ่งเราไม่อยากเข้าด้วยซ้ำ พอเข้าม.1 เราได้อยู่ห้องเด็กเก่งสุด แรกๆก็พอมีความสุข ได้เรียนพิเศษกับคนในห้องแล้วช่วงหลังๆมามันดาร์คขึ้น เราโดนบิลลี่มีเพื่อนแค่คนเดียว แล้วก็โดนบูลลี่ทั้งห้องเราไม่มีความสุขเลยอะ (คนที่บอกให้เพื่อนในห้องเลิกคบเราก็คือเพื่อนที่เข้ามาเรียนพิเศษกับเราทีหลังอะ กว่าจะรู้ก็ขึ้นม.2 เปลี่ยนห้องแล้ว) เราเริ่มเข้าใจการเรียนมากขึ้นเลยตั้งใจเรียน เพื่อนม.2 ก็มีเพื่อนคนแรก เราดีใจมาก เราทุ่มเทไปนอนบ้านเพื่อน ทำการบ้านให้บ้าน ไปรับไปเที่ยวบ้าง แล้วก็มีกลุ่มเพื่อน5-6 แรกๆก็สนุกหลังๆมาเริ่มมีการนินทากัน เราบอกเลยว่าเราไม่เคยไปหาเรื่องใคร จู่ๆเพื่อนสนิทเราคนแรกก็ทักมาบอกว่าจะชวนไปเล่นบอลเล่ เราอยากเล่นเลยไป พอไปถึงรู้ตัวอีกทีคือพาไปดักตบ เพราะหมั่นไส้ (มีการตั้งกลุ่มเพื่อนทั้งหมดแต่ไม่มีเรา แต่เพื่อนเราสงสารเราเลยไปช่วย) ตอนนั้นเราเสียใจมากที่โดนเพื่อนทำแบบนี้ เราแค่โดนดึงแขนไป เพื่อนเราก็มาแยกตัว ก็คือไม่ได้เจ็บตัว สุดท้ายเราก็ออกกลุ้มไปอยู่กลุ่มใหม่ กลุ่มเล็กๆมีเพื่อน 2 คน (เพื่อนสนิทเราที่ทำร้ายเราวันนั้นเขาก็ได้รับผลกรรมไปแล้ว) เราก็ตั้งใจเรียนมากขึ้นจนเรียนได้ที่1-2 ของห้องเรียน เรามีความฝันว่าอยากไปเรียนต่อโรงเรียนแถวเมืองกับเพื่อนสนิทป.6 เราอยากหนีโลกใบนี้ อยากเริ่มต้นใหม่ พอขึ้นม.3 เราเครียดมากจนออกสีหน้า แล้วไปกินข้าวที่โรงอาหาร ดันไปสบตาพอดีกับแก๊งใหญ่ของโรงเรียน เขาเลยตะโกนด่าเราว่า "มองหน้าหาพ่อหรอ" เราตกใจแล้วก็ร้องไห้ เราอยากไปขอโทษแต่ไม่กล้า ทุกครั้งที่เดินสวนเขาก็จะพูดแบบนั้น เราก็อดทนเอา เคยโดนน้ำแข็งปาใส่ตอนกินข้าวด้วย จนจบม.3 เราก็ขอแม่ไปต่อรร.ในเมือง แม่เราบอกว่ามันแพง ไหนค่ารถอีก คือเราอยากไปมากแต่โดนตัดโอกาสตลอด (ม.3 แม่หย่ากับพ่อ เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟังเรื่องครอบครัว) เราเลยต้องเรียนโรงเรียนเดิมที่มีสังคมแย่ๆ ก็นั่นแหละ แย่มาก พอม.5 คนๆนั้นเขาก็ย้ายมาโรงเรียนเดิม ตอนปัจฉิมเราก็รวบรวมความกล้าไปบอกขอโทษแต่เขาบอกจำไม่ได้ แต่ก็ไม่เป็นไรเราก็รู้สึกสบายใจแล้วที่ได้ขอโทษ แต่ก็เรียนจนจบม.6 มาได้ ทีนี้เราตั้งใจจะประสบความสำเร็จอีกสักครั้งไหนๆในชีวิตเราไม่เคยได้อย่างที่หวัง เราอยากไปต่อมช. เราอ่านหนังสือ แต่แม่เราไม่เคยสนับสนุน ตอนนั้นอ่านหนังสือแม่เราบังคับให้ออกไปร่วมกีฬาสีหมู่บ้านเราเลยถาม แม่เห็นมันสำคัญกว่าหรอ นี่จุดเปลี่ยนชีวิตนะ แล้วช่วงนั้นเราขอไอแพดแม่ แม่เราก็ซื้อให้นะ เราก็ออกค่าปากกาเอง เราบอกเอาไว้ใช้เรียนมหาลัยนะแม่ พี่เรารู้ไม่พอใจเราไม่คุยกับเรา 1 ปีเพราะไอแพดเครื่องเดียว (ตอนเด็กพี่เราซื้อคอม น้าเราซื้อให้ จนโต มันก็เก่า ตอนม.4 เราได้ที่ 1 ของห้องเป็นนักเรียนเรียนดีแม่เลยซื้อคอมให้เรา มันก็บอกว่าเนี่ยคอมพี่แรงกว่านะ แลกกันไหม เราก็รู้ที่มันอยากแลกเพราะคอมมันตายตัว แต่คอมใหม่มันแต่งประกอบได้ เราก็ยอมมัน พอคอมเก่าพังมันก็ชอบมาว่าเราว่า ใครบอกให้ซื้อไอแพดทำไมตอนนั้นไม่ซื้อโน๊ตบุคละ) ใช่ สิ่งแวดล้อมบ้านเราก็ไม่เอื้อกินเหล้าทุกวัน หน้าบ้านคนเสพยา เมาโวยวายด่า ค-ย ทุกวัน เตะ ประตูบ้านเรา เราบอกแม่ว่าเรากลัวเพราะอยู่บ้านกันแค่สองคนพี่เราไปมอ.แล้ว แม่เราบอกช่างมัน แต่แบบไม่มีสมาธิอ่านหนังสืออะ จนเราสอบมหาลัย ด้วยความที่โรงเรียนมัธยมห่วย คนเรียนพิเศษได้เกรดสี่ เราก็ได้ 1 ไป เราก็เลยขอแม่เรียนเพราะอยากได้เกรด แม่เราบอกไม่มีเงิน เราก็ไปหางานพิเศษทำ เยอะมาก เด็กเสิร์ฟ ตรวจการบ้าน ทำงานโต๊ะจีน ล้างขวดน้ำ เราอยากกวดวิชา เราก็จ่ายค่าเรียนชีวะไป 4000 ฟิสิก 3000 เคมี 3000 นอกนั้นก็ท่องภาษาอังกฤษ (ขยันทำคะแนนออกมาเกินคาดสำหรับเรามากประมาณ 98/150) เราหาเงินจ่ายค่าเรียนไปสองเทอมเลย ช่วงม.6 เกรดเราร่วงเพราะโฟกัสเงิน ก็เลิกทำงานแล้วมาจริงจังกับการอ่านหนังสือ เราก็ขอแม่ไปสอบกสพท. แม่กับน้าก็พอให้เงินมา ขอพ่อด้วยทางพ่อก็ให้อยู่ (รำคาญป้ามาชอบมาเสี้ยมบอกเรียนบัญชีปวส.ปวช. งานเยอะ) สอยเชียงใหม่ เฟลหลายๆอย่างเพราะทำไม่ได้ พอคะแนนออกมาก็ไม่กล้ายื่นมช.สักคณะ (รอบ3 เราเลือกแค่ 4 ลำดับเพราะเงินไม่พอ) เราก็ยื่นม.อื่นผ่าน แต่เราก็ไม่ได้ลงเภสัชสักมอ ไปเรียนอีกคณะคือพยาบาล พอเห็นเภสัชแล้วรู้สึกเสียดายที่ไม่ลองยื่นดู (ทำไมไม่ยื่นหละ ปีเรามีประกาศลดอัตราการจ้างงานเภสัชข้าราชการ เราก็เงียบ แต่พี่เราเห็นไปบอกแม่ก็ไม่อยากให้เรียน) มามอนี้ผิดหวังที่สังคม เพื่อน introvert คบมา 3 ปี เราอยากไปกินข้าวด้วยกันบ้างก็ยังไม่ไป ทักแชทก็ไม่ตอบเลย ไม่เคยช่วยเราเรียน มีปัญหากันมานานจนปี 3 เราเหนื่อยมากจึงพอ
3.ครอบครัว พ่อแม่กับเราจบไม่สวยแม่เราต้องขายบ้านเพื่อส่งพี่เรียนปี 1 ตอนนั้นพี่อยากเรียนมากแล้วแม่ชอบบอกว่าไม่มีเงินส่งเราเรียนมหาลัยแล้ว พี่เราตัดขาดพ่อตั้งแต่รู้ว่าพ่อไม่ส่งเงินค่าเลี้ยงดู เราเสียใจมากที่เลิกกันแต่เราก็ยังรักพ่อ นี่แหละปมด้อยที่เราโดนทุกคนรอบตัวญาติฝ่ายแม่ แม้กระทั่งแม่และพี่ชอบมาด่าพ่อต่อหน้าเรา เวลาทะเลาะกับแม่แม่ชอบด่าว่างั้นก็ไปอยู่กับพ่อสิ พ่อก็ชอบให้ความหวังว่าจะพามาอยู่แต่ก็ไม่เคย ปัญหาครอบครัวอะเรื้อรังมากแม่เราชอบพูดว่าเราต้องหาเงินมาให้เขาแทนสิ่งที่เขาเลี้ยงเรา เวลาทะเลาะชอบไล่ออกจากบ้าน แล้วเราก็หนีออกจากบ้านตั้งแต่ม.1 จนถึงม.6 เราโดนแซะเรื่องพ่อตลอด ไม่ใช่เราไม่รักแม่นะ เราก็รัก ย้อนไปตอนม.1 พ่อเราไปทำงานกทม. ชอบโดนเพื่อนร่วมงานที่แม่ทำงานล้อว่าพ่อไปเที่ยวผับ แสงสีเสียง ติดเอดส์ จนแม่เรากลับมาร้องไห้ที่บ้าน เราโมโหมากเลยทักไปขึ้นกูกับผู้ใหญ่เลย เราโทรไปเขาก็บอกว่าเขาก็แค่พูดกันเล่นๆ เราก็โมโหมาก เราปกป้องแม่มาตลอด เวลาเราหาเงินมาแม่ชอบบอกซื้อของเข้าบ้านบ้างสิ เราก็ซื้อของกินเข้าบ้าน แต่เราก็มีภาระเหมือนกัน แม่เราชอบไล่เราออกจากบ้านและชอบพูดกดดันเรา จนเราทนไม่ไหวเลยบอกแม่ว่า ถ้าอยากได้เงินขนาดนั้นทำไมไม่เอากูไปขาย.....เลยละ สุดท้ายก็แพ้คำพูดที่แบบกูเป็นแม่นะ เราพยายามเงียบอยู่ในห้อง แม่เราก็จะตามด่าเราด่า 2-3 วัน เราเริ่มโตก้าวร้าวประชดด้วยการไม่กินข้าว ไม่ออกห้อง หลังๆมาแม่เราก็ประชดเราคืนคือแม่เรารู้ว่าเราจะออกมากินข้าวช่วงแม่ไปทำงาน เลยพกปลาทอดไปทำงานด้วย ก็คือไม่ให้เราได้กินข้าวจริงๆ(ฝังใจ) ระหว่างที่ลำบากกันแม่อยากขายหมูปิ้ง เราก็สนับสนุน แม่บอกว่าแม่เหนื่อยนะถ้าทำงานแล้วต้องมาทำพิเศษนี้อีก เราก็แบ่งเบาภาระแม่ช่วยแม่ขายของตลอด จัดเตรียมของ ยังจำวันที่ขายวันแรกได้เรากับแม่ภูมิใจขนาดไหน แต่กลับกัน คือพี่เราไม่เคยช่วยแม่ทำอะไรเลย งานบ้านแค่ล้างจานยังไม่ทำ แถมยังต้องปิ้งไปให้มันกินตลอด แม่รักแต่พี่อะ มันไม่เคยทำไรเลยนอกจากเล่นเกม เราก็ฟ้องแม่ตลอด แม่ก็บ่นนิดหน่อยมันก็ทำหูทวนลม แม่ชอบบอกเราว่าก็มันเป็นผู้ชายอะ แล้วมันทำไม่ได้เลยหรอ ขนาดให้ตัดหญ้างานผช.มันยังไม่ทำเลย บางอย่างงานไอทีควรจะทำให้แม่มันบอกทำไม่เป็น แม่ก็มาให้เราทำ พอเราไม่ทำด่าเรา (เขานี่นะใช้อะไรก็ไม่ได้) ทีพี่ไม่ด่าบ้างอะ เราก็ต้องทำให้ เป็นแบบนี้ทุกอย่างเลย แล้วอีกอย่างนึง พอพี่ไปมอ เหลือเรากับแม่สองคนแม่บอกว่าไม่ทำกับข้าวตอนเย็นนะหากินเอง เรากินม่าม่ากับไข่ทอดจนเบื่อเราทะเลาะกับแม่ประจำว่าทำไมไม่ทำให้กิน แม่บอกก็หาของในตู้ทำกินเอง มันไม่มีไงจนเราร้องไห้เพราะไม่ได้กินข้าว (แม่ลดน้ำหนักเลยมีแค่เรากินข้าว) รู้มั้ยทำไมเราถึงเอาเรื่องนี้มาพูดเพราะต่อไปมันโคตรน่าน้อยใจเลย แม่เราจะทำอาหารอร่อยๆเฉพาะวันที่พี่กลับมานอนที่บ้าน พี่ชอบกินผัดกระเพรา แม่ก็จะทำให้กินทุกครั้ง เราจะได้กินข้าวก็ต่อเมื่อพี่มา แม่ให้เหตุผลว่าจะกินอาหารดีๆก็ต้องกินพร้อมกันสิ แม่ยังไม่รู้เลยว่าเราชอบกินอะไรอะ ดูดิแบ่งแยกกันขนาดไหน พี่เราไม่มีเงินเรียนมหาลัย น้าก็ช่วยเอาเงินจ่ายนู้นนี่ให้ ให้โทรศัพท์ ซื้อเสื้อผ้าแพงๆให้ กลับมาบ้านที่ป้ากับน้าก็ให้เงินค่าขนม ได้ทีเป็นพัน ส่วนเราหรอเขาไม่เคยสนใจเราด้วยซ้ำ เขาก็ปลอบว่าทำใจมันเป็นชะตาของเขา คือแบบเราร้องไห้หลายรอบ พี่กลับมาน้าจะชวนไปกินพิซซ่าเคเอฟซีหมูทะ วันเกิดจัดให้จนโตเท่าควาย ส่วนเราหรอไม่มีหรอก *ปมวันเกิด ดีใจนะที่จัดให้ มีเค้กไข่กับหมูกะทะให้ แต่ทำไมจัดให้อะหรอ แม่กับน้าอยากกินเหล้ากับเพื่อนเลยเอางานวันเกิดจัดบังหน้า ครอบครัวไม่เคยรักเรา เวลาทะเลาะกับแม่แม่จะไม่ให้เงินไปโรงเรียนวันละ 60 บาท เราก็ต้องขอยืมเพื่อน มีเหตุการณ์หนึ่งแม่เราของหายทุกวันชอบโทษคนในบ้าน โดยเฉพาะเรา จนวันหนึ่งเราหวังดีกับแม่เห็นห้องไม่ล๊อค เรากลัวเงินแม่หายเราเลยล๊อคให้ พอแม่กลับมาบ้านก็ด่าเรา เพราะเราไม่รู้ว่าที่แม่ไม่ล๊อคเพราะประตูห้องเสีย แม่ก็ด่าเราจนจบที่เราหนีออกจากบ้าน ส่วนพ่อก้ไม่ส่งเรียนส่งให้เดือนละ 500 บ้าง บางครั้งก็ไม่ให้ชอบบอกว่าพ่อลำบาก ไม่มีเงินเลย เราไม่รู้ว่าพ่อลำบากตรงไหนพ่อมีงาน บ้านที่อยู่ก็บ้านน้องสาวพ่อไม่ได้เช่า พ่อเลี้ยงตัวเอง แต่แม่เลี้ยง 3 ชีวิตเนี่ยนะ ลำบากกว่าเราตรงไหน บางที่เราก็เข้าใจแม่ (ในตอนนั้น)
ยังมีอีกค่ะ หัวข้อการงาน การเรียน(มหาลัย) สุขภาพจิตใจ ความรัก มันซับซ้อนมากๆ ตอนนี้เราป่วยไปหมดแล้วมันก็แย่เรื่อยๆแบบไม่มีกำหนด