เป็น 24 ปีที่แสนเจ็บปวดมากๆเลยนะ 🥲
ตั้งแต่จำความได้ พ่อก็ไม่ได้อยากให้เกิดมาตั้งแต่แรก จนมีปัญหาเลิกรากับแม่ไป เพราะแม่อยากเก็บเรามาเลี้ยง เอาจริงๆเราจำหน้าพ่อไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าหน้าตาเป็นยังไงจนกระทั่งวันที่พ่อเสียไป ตั้งแต่นั้นมาแม่ก็เป็นคนเลี้ยงมาตลอด แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วย แม่เลี้ยงแบบปล่อยให้เติบโตคนเดียว วันๆแทบจะไม่ได้คุยกับแม่เลยด้วยซ้ำ แม่ปล่อยให้อยู่บ้านกับลุง กับพี่ แล้วแม่ก็ไปอยู่บ้านอีกหลังนึงกับแฟนใหม่ มันจึงทำให้ความรักความผูกพันธ์ของเรากับแม่ไม่ค่อยมี มันเป็นแบบนั้นเสมอมาตั้งแต่เด็ก เวลาเราเสียใจ มีปัญหาอะไร แม่ไม่เคยรับรู้ แม่ไม่เคยถามสักครั้งว่าเราเหนื่อยไหม วันนี้เป็นยังไงบ้าง เราร้องไห้คนเดียวมาตลอด เพราะเราไม่ได้อยู่กับแม่ มันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนจบม.6 จริงๆแม่ก็ไม่อยากให้เรียนต่อ อยากให้ทำงานเลยเพราะที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงิน แต่เราแค่เสียดายโอกาส เสียดายเวลาที่เราตั้งใจเรียนมาตลอด หลังจากนั้นเราก็ทำงานส่งตัวเองเรียนมาตลอดจนจบมหาลัย ปีนี้เป็นปีที่เราจบ และเราพึ่งทำงานได้ 2 เดือน เงินเดือน 13000 แต่ต้องให้แม่ครึ่งนึงของเงินเดือน ตอนแรกก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เพราะเราอยากขอตั้งตัวก่อน แต่ที่บ้านไม่มีใครทำงานเลย จริงๆแม่เราก็ไม่ได้ทำงานมาตั้งแต่แรก มีรับจ้างทั่วไป ให้แฟนใหม่เลี้ยง ให้คนนุ้นคนนี้ช่วยมาตลอด แม่เคยเปิดร้านขายของแต่มันไม่รุ่งแม่เลยหยุดขาย กลายเป็นว่าที่เราโตมาถึงทุกวันนี้เป็นเพราะแม่ยืมคนนั้น มาโป้ะคนนี้ วนหมุนเงินแบบนี้ไปเรื่อยๆ จริงๆเราว่าแม่เราเก่งนะที่เลี้ยงเราโตมาได้ขนาดนี้ แต่เราก็อยากให้แม่ทำงาน เพราะถ้าแม่ไม่ทำงานมันก็ไม่มีรายได้ มันมีแต่รายจ่าย แต่แม่ก็ไม่ชอบทำงาน แม่บ่นว่ามันเหนื่อย ทำงานเหนื่อยแทบตายได้รายวันแค่ 300 และทุกวันนี้แม่ก็เปลี่ยนแฟนใหม่ ประเด็นที่แย่ก็คือแฟนใหม่แม่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย กลายเป็นว่าตอนนี้ภาระทุกอย่างเราต้องเป็นคนรับผิดชอบเกือบทั้งหมด และแกคิดดูว่าเราเป็นเด็กจบใหม่ เงินเดือน 13000 ไม่ทันได้ตั้งตัว ต้องให้แม่ครึ่งนึงของเงินเดือนทุกๆเดือน แล้วค่ากิน น้ำมันรถ เราก็เป็นคนจ่ายเอง แล้วเราจะมีเงินเก็บไหมอ่ะ หรือเราต้องเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจนตายเลยอ่อ เราแค่อยากขอเวลาตั้งตัว แต่มันไม่ได้เพราะแม่ต้องใช้เงิน ใหม่แม่ก็ไม่ทำงาน รายรับก็ไม่มี เอาตรงๆเราเบื่อมากๆเลย บางครั้งเราก็คิดว่าถ้าตายไปมันก็คงจะดีกับตัวเรา และทุกวันนี้เราก็ไม่ค่อยได้คุยกับแม่เลย เพราะเจอหน้าแม่เมื่อไหร่แม่ก็จะพูดถึงเรื่องเงินตลอด มันเลยกลายเป็นความรู้สึกที่ว่า จริงๆแล้วเรารักแม่ไหมนะ แล้วแม่เคยรักเราบ้างหรือป่าว หรือมันเป็นเพียงเพราะเราต้องมีชีวิตอยู่เพื่อทำงานให้เงินแม่ เหมือนกับที่แม่หาเงินเลี้ยงเรามา…
และตอนนี้เรารู้สึกเคว้งมาก ปัญหามันมีอยู่ทุกรอบด้านเลย เราไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยกับแม่ยังไงเกี่ยวกับปัญหาที่มันเกิดขึ้น เราไม่อยากอยู่บ้าน เราอยากออกไปอยู่หอ แต่ถ้าเราไปอยู่หอ เราก็จะมีค่าใช้จ่ายเพิ่ม แต่ถ้าเราอยู่บ้านเราก็จะมีแต่ความทุกข์ อึดอัดใจ ไม่สบายใจเป็นแบบนี้ทุกวัน แบบนี้เราควรทำยังไงดีคะ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เราเชื่อว่าสักวัน วันที่มันดิ่งมากๆเราอาจจะเผลอฆ่าตัวตายก็ได้ เพื่อจบปัญหาทุกอย่าง...
24 ปีที่แสนเจ็บปวด ไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้ว…
ตั้งแต่จำความได้ พ่อก็ไม่ได้อยากให้เกิดมาตั้งแต่แรก จนมีปัญหาเลิกรากับแม่ไป เพราะแม่อยากเก็บเรามาเลี้ยง เอาจริงๆเราจำหน้าพ่อไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าหน้าตาเป็นยังไงจนกระทั่งวันที่พ่อเสียไป ตั้งแต่นั้นมาแม่ก็เป็นคนเลี้ยงมาตลอด แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วย แม่เลี้ยงแบบปล่อยให้เติบโตคนเดียว วันๆแทบจะไม่ได้คุยกับแม่เลยด้วยซ้ำ แม่ปล่อยให้อยู่บ้านกับลุง กับพี่ แล้วแม่ก็ไปอยู่บ้านอีกหลังนึงกับแฟนใหม่ มันจึงทำให้ความรักความผูกพันธ์ของเรากับแม่ไม่ค่อยมี มันเป็นแบบนั้นเสมอมาตั้งแต่เด็ก เวลาเราเสียใจ มีปัญหาอะไร แม่ไม่เคยรับรู้ แม่ไม่เคยถามสักครั้งว่าเราเหนื่อยไหม วันนี้เป็นยังไงบ้าง เราร้องไห้คนเดียวมาตลอด เพราะเราไม่ได้อยู่กับแม่ มันเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆจนจบม.6 จริงๆแม่ก็ไม่อยากให้เรียนต่อ อยากให้ทำงานเลยเพราะที่บ้านมีปัญหาเรื่องเงิน แต่เราแค่เสียดายโอกาส เสียดายเวลาที่เราตั้งใจเรียนมาตลอด หลังจากนั้นเราก็ทำงานส่งตัวเองเรียนมาตลอดจนจบมหาลัย ปีนี้เป็นปีที่เราจบ และเราพึ่งทำงานได้ 2 เดือน เงินเดือน 13000 แต่ต้องให้แม่ครึ่งนึงของเงินเดือน ตอนแรกก็รู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เพราะเราอยากขอตั้งตัวก่อน แต่ที่บ้านไม่มีใครทำงานเลย จริงๆแม่เราก็ไม่ได้ทำงานมาตั้งแต่แรก มีรับจ้างทั่วไป ให้แฟนใหม่เลี้ยง ให้คนนุ้นคนนี้ช่วยมาตลอด แม่เคยเปิดร้านขายของแต่มันไม่รุ่งแม่เลยหยุดขาย กลายเป็นว่าที่เราโตมาถึงทุกวันนี้เป็นเพราะแม่ยืมคนนั้น มาโป้ะคนนี้ วนหมุนเงินแบบนี้ไปเรื่อยๆ จริงๆเราว่าแม่เราเก่งนะที่เลี้ยงเราโตมาได้ขนาดนี้ แต่เราก็อยากให้แม่ทำงาน เพราะถ้าแม่ไม่ทำงานมันก็ไม่มีรายได้ มันมีแต่รายจ่าย แต่แม่ก็ไม่ชอบทำงาน แม่บ่นว่ามันเหนื่อย ทำงานเหนื่อยแทบตายได้รายวันแค่ 300 และทุกวันนี้แม่ก็เปลี่ยนแฟนใหม่ ประเด็นที่แย่ก็คือแฟนใหม่แม่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย กลายเป็นว่าตอนนี้ภาระทุกอย่างเราต้องเป็นคนรับผิดชอบเกือบทั้งหมด และแกคิดดูว่าเราเป็นเด็กจบใหม่ เงินเดือน 13000 ไม่ทันได้ตั้งตัว ต้องให้แม่ครึ่งนึงของเงินเดือนทุกๆเดือน แล้วค่ากิน น้ำมันรถ เราก็เป็นคนจ่ายเอง แล้วเราจะมีเงินเก็บไหมอ่ะ หรือเราต้องเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆจนตายเลยอ่อ เราแค่อยากขอเวลาตั้งตัว แต่มันไม่ได้เพราะแม่ต้องใช้เงิน ใหม่แม่ก็ไม่ทำงาน รายรับก็ไม่มี เอาตรงๆเราเบื่อมากๆเลย บางครั้งเราก็คิดว่าถ้าตายไปมันก็คงจะดีกับตัวเรา และทุกวันนี้เราก็ไม่ค่อยได้คุยกับแม่เลย เพราะเจอหน้าแม่เมื่อไหร่แม่ก็จะพูดถึงเรื่องเงินตลอด มันเลยกลายเป็นความรู้สึกที่ว่า จริงๆแล้วเรารักแม่ไหมนะ แล้วแม่เคยรักเราบ้างหรือป่าว หรือมันเป็นเพียงเพราะเราต้องมีชีวิตอยู่เพื่อทำงานให้เงินแม่ เหมือนกับที่แม่หาเงินเลี้ยงเรามา…
และตอนนี้เรารู้สึกเคว้งมาก ปัญหามันมีอยู่ทุกรอบด้านเลย เราไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยกับแม่ยังไงเกี่ยวกับปัญหาที่มันเกิดขึ้น เราไม่อยากอยู่บ้าน เราอยากออกไปอยู่หอ แต่ถ้าเราไปอยู่หอ เราก็จะมีค่าใช้จ่ายเพิ่ม แต่ถ้าเราอยู่บ้านเราก็จะมีแต่ความทุกข์ อึดอัดใจ ไม่สบายใจเป็นแบบนี้ทุกวัน แบบนี้เราควรทำยังไงดีคะ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เราเชื่อว่าสักวัน วันที่มันดิ่งมากๆเราอาจจะเผลอฆ่าตัวตายก็ได้ เพื่อจบปัญหาทุกอย่าง...