น้องสาวเราอายุ17 เราอายุ22
ปัจจุบันน้องกำลังเรียนมัธยมปลาย เรากำลังทำงาน

เราเบื่อกับพฤติกรรมของน้องเรามากๆ จนทำให้รู้สึกไม่อยากกลับบ้าน

น้องเราชอบโกหก และโยนความผิดให้เรา เช่น วันหนึ่งเรายืมกุญแจบ้านแม่ไปใช้และเราเอากุญแจบ้านไปเก็บเข้าที่เดิมแล้ว
ปรากฏว่า เช้าวันต่อมาแม่หากุญแจบ้านไม่เจอ พอเราถามน้องน้องก็บอกว่า “ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ได้เอาไปใช้”
หนึ่งเดือนต่อมาแม่เราไปค้นเจอกุญแจบ้านที่หายไปในห้องของน้อง

น้องเราชอบยืมเสื้อผ้า และของใช้ไปแล้วไม่เอามาคืน จนเราต้องไปตามหาจากตะกร้าผ้า/ตู้เสื้อผ้าของน้องเอง หลายครั้งเสื้อผ้าที่ยืมไป มีรอยเปื้อนซักไม่ออก
ปัจจุบันย้ายเสื้อผ้าทำงานหรือเสื้อผ้าสวยๆไปไว้ที่บ้านแฟนทั้งหมด ไม่งั้นน้องจะมาเอาของเราไป

ในบางครั้งน้องเรายืมตังค์แล้วก็ไม่คืนเราด้วย

สมัยเราเรียนมหาลัย เราได้เงินไปมหาลัยเท่ากับที่น้องได้เงินไปโรงเรียน แต่ค่าใช้จ่ายพวกค่ายูทูปเน็ตฟลิคที่ตกลงว่าจะหารกัน เรากลับต้องออกเองทั้งหมด(ทั้งๆที่ได้เงินเท่ากัน) ปัจจุบันทำงานแล้วยังออกค่าใช้จ่ายส่วนนี้เองทั้งหมดอยู่เหมือนกัน

งานบ้านที่ตกลงแบ่งเวรกันทำ(น้องทำ3วัน เราทำ4วัน) มันไม่เคยทำ แต่ละอาทิตย์เนื่องจากเราทำงานบ้านคนเดียว คือเหนื่อยมากๆ

น้องเราเป็นคนที่ อยากได้ อยากมี อยากเด่น ของราคาแพงหลายๆอย่างที่เรายกให้ หรือแฟนเราซื้อให้เช่นของใช้ตระกูแอปเปิ้ลเช่น ไอแพด ไอโฟน แอปเปิ้ลวอช แอร์พอร์ต รองเท้าคู่ละหลายพัน พอน้องได้ไปกลับไม่เห็นคุณค่า ใช้ทิ้งคว้าง ล่าสุด ไอแพดจอแตก(แตกตั้งแต่ให้ได้3เดือน แอปเปิ้ลเพนซิลสภาพคือเยินใช้ไม่ได้) แอร์พอร์ดหาย รองท้องสภาพเละมาก

เรารู้สึกว่าน้องเรามันควรจะโตพอที่จะมีความรับผิดชอบ(อย่างน้อยรับผิดชอบต่อตัวเองแค่คนเดียวก็ได้ ถ้าความรับผิดชอบต่อผู้อื่นมันยากขนาดนั้น)
ควรรู้จักรักษาของที่คนอื่นให้ หรือรู้ถึงคุณค่าของเงินมากกว่านี้

ตอนนี้เรารู้สึกเกลียดน้องก็ไม่เชิง จะรักมันก็ไม่ใช่
ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงเลยค่ะ
ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไร และ เราควรปรับตัว ปรับใจ ปรับทัศนคติของตัวเองอย่างไรดีคะ????