จะมาเล่าประสบการณ์การคลอดลูกในรถค่ะ ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่อยากตั้ง อยากระบายความในใจค่ะ แม่ๆที่มีประสบการ์แบบเดียวกันหรือใกล้เคียงกัน มาแลกเปลี่ยน มาระบายความรู้สึกได้นะคะ
เรื่องมีอยู่ว่าเหตุการณ์นี้ผ่านมาประมาณ2ปีแล้วค่ะ เราท้องแก่ใกล้คลอด 38Week วันที่จะคลอดเราก็ยังไม่รู้ตัวด้วยว่าเราจะคลอดวันนี้ ไม่รู้สึกอะไรเลย ยังไปเดินห้าง ไปเดินตลาด ไปซื้อของปกติเลยค่ะ อาการเจ็บเตือนหรือน้ำเดินก็ไม่มี แค่รู้สึกหน่วงๆท้อง เหมือนตอนเป็นประจำเดือน อาการนี้เป็นมาตั้งแต่เริ่มรู้ตัวว่าตั้งครรภ์แล้วค่ะ ถามปรึกษาคุณหมอแล้ว หมอบอกว่าเป็นอาการที่เกิดขึ้นได้ปกติ ให้สังเกตุอาการดูว่าปวดมากขึ้นมั้ยหรือมีเลือดมีน้ำไหลออกมามั้ย สังเกตุการปั้นแข็งของท้องว่าถี่มั้ย และสังเกตุการบีบตัวของมดลูกเอาค่ะ เลยไม่ได้เอะใจอะไร
พอตอนกลับจากตลาดเริ่มรู้สึกหน่วงๆขึ้น ก็ยังคิดว่าปกติอยู่ เพราะไม่มีเลือดออกหรือน้ำเดิน ก็ยังไม่เอะใจ นั่งกินข้าวอย่างสบายใจ ผ่านไป2ชั่วโมง เริ่มหน่วงมากขึ้นกว่าเดิม ก็ยังคิดว่าชิวอยู่ คิดว่าทนไหว ก็นั่งทำนู่นทำนี่ต่อ
ผ่านไปอีกสักพักเริ่มมีอาการปวดจี๊ดๆที่ท้องน้อย และปวดเกร็งๆแล้วหาย เป็นๆหายๆอยู่สักพัก หลังจากนั้นเริ่มท้องปั้นแข็งถี่ขึ้นทุกๆ10-15นาที ก็รีบบอกแฟนว่าปวดจี๊ดๆตรงท้องน้อย แล้วท้องแข็งด้วย พอแฟนได้ยินก็รนราน เริ่มเห็นหน้าเราซีดๆก็ทำไรไม่ถูก เราก็ให้แฟนเอาของ เอาเอกสาร เอาตะกร้าที่เราเตรียมไว้มา เตรียมของเสร็จ ก็ไปอาบน้ำกำลังจะแต่งตัว ก็มีเลือดซึมออกมาแต่ไม่เยอะ ใส่ชุดคลุมท้องยังไม่ทันเสร็จ ก็ปวดจี๊ดดดดด ขึ้นมาอีกคราวนี้ปวดแบบหนักหน่วงมากแทบทนไม่ไหว พอเริ่มหายปวดกำลังจะออกจากบ้าน ก็ปวดจี๊ดดดดดขึ้นมาอีก คราวนี้ขาอ่อน ก้าวขาไม่ออกแล้ว แฟนก็ทำไรไม่ถูก มือไม้สั่น จะเรียกรถฉุกเฉินก็ยังไม่ได้เรียก ยืนพยุงเราแล้วพูดว่าเอาไงๆๆ แฟนเลยตัดสินใจขอความช่วยเหลือป้ากับลุงแถวบ้านให้ช่วยพาไปส่งโรงพยาบาล อาศัยรถเขาพาไปส่งโรงพยาบาล แกก็ใจดีรีบเอารถออก รีบพาไปส่งโรงพยาบาล (ลุงกับป้านี่รู้จักคุ้นเคยกันพอสมควรนะคะ ปกติมีอะไรก็จะแบ่งปันกันตลอดอยู่แล้ว แกมีอะไรแกก็จะเอามาให้บ้านเราบ่อยๆ)
(กลับมาที่เหตุการณ์ในรถ)พอขึ้นรถได้ยังไม่ทันออกพ้นหน้าบ้าน ทั้งเลือดทั้งน้ำคล่ำก็แตกเต็มเบาะเต็มรถแกเลย เกรงใจแกมากๆ เราขอโทษแกที่ทำเบาะเลอะ แกก็บอกไม่เป็นไร(ลุงเป็นคนขับนะคะ ป้านั่งข้างเรากับแฟนเรา เรานั่งกึ่งๆนอนเอนไปทางแฟนเรา ขาไปทางป้า) เรารู้สึกปวดเบ่งมากๆเหมือนปวดอึบวกกับปวดท้องน้อยมากๆๆ ย้ำว่ามากๆ ป้าแกเห็นเราทำท่าเบ่งแกก็ให้เรางอขาขึ้นบนเบาะข้างนึง เราก็เลยเบ่งสักพักประมาน2-3ครั้ง ป้าแกบอกเห็นหัวกลมๆ สงสัยจะออกแล้ว แกก็เอามือประคองหัว เบ่งอีกทีลูกเราก็ออก พอลูกคลอดแล้วรู้สึกโล่งมากกกก ความเจ็บปวดที่มีเมื่อกี้หายไปหมดเลย ป้าแกก็ยกลูกเราขึ้นมาให้เราอุ้ม แฟนเราก็ได้แต่ตาคลอ ลูบไหล่เราแล้วยิ้ม ระหว่างทาง เราก็อุ้มลูกอยู่แบบนั้นเกือบ20นาที เพราะไม่กล้าทำอะไรเลย กลัวทำอะไรผิดพลาดกลัวลูกเป็นอะไร บ้านห่างจากโรงบาลไม่ถึง10กิโล ตอนนั้นเหมือนไกลมาก เป็นช่วงเวลาที่รู้สึกว่ารถเยอะมาก ในใจร้อนมาก ในใจคิดว่าทำไมไม่ถึงซะที กว่าจะถึงโรงพยาบาล ลูกก็ร้อง ตัวลูกก็เย็น เราก็ใจไม่ดีเลย ทั้งรู้สึกดีใจที่เห็นหน้าลูกและเสียใจที่ไปไม่ถึงโรงบาลก่อนค่อยคลอด กลัวลูกเป็นอะไร มีหลายความรู้สึกในเวลาเดียวกัน พอถึงโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ก็มาตัดสายสะดือในรถ ถามประวัติ ถามเวลาคลอด เวลาน้ำคล่ำแตก เวลาปวดเตือน ปวดถี่ คือเราก็ตอบไม่ถูก บอกเวลาคลอดแบบประมาณเอาไม่เป๊ะ เพราะไม่รู้เวลาที่แน่นอนจริงๆ รู้สึกไม่ดีเลย รู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่ที่แย่มาก ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เจ้าหน้าที่ถามอะไรก็ไม่รู้ตอบไม่ได้ เจ้าหน้าที่พยาบาลก็เข็นเรากับลูกขึ้นไปเย็บแผลที่ห้องคลอด แฟนเราก็ไปทำประวัติ เดินเอกสาร
ตอนที่ถึงโรงพยาบาลตอนที่เจ้าหน้าที่ฉุกเฉินเข้ามาช่วยตอนอยู่ในรถ เจ้าของรถที่พาเรามาส่งโรงบาล แกก็ถ่ายรูป,วีดีโอ แกถ่ายแล้วก็โพสต์ลงFBว่าแกพาคนเรามาส่งโรงพยาบาล ระหว่างทางแกก็ทำคลอดบนรถนั่นนี่ เราก็ไม่ว่า ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะรูปไม่ได้โป๊ ไม่ได้น่าเกลียดอะไร เป็นแค่รูปกับคลิป ที่ถ่ายตอนเจ้าหน้าที่กำลังจะตัดสายสะดือให้ลูกเรา ที่โพสต์แรกๆครั้งสองครั้ง เรารู้สึกโอเคนะ ดีซะอีกมีทั้งรูปทั้งคลิปเก็บไว้ให้ลูกดู คิดว่าแกคงภูมิใจดีใจ ตื่นเต้นเหมือนเรา เพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆเลย มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้นมากคนเกิดทั้งที ประสบการณ์ครั้งนึงในชีวิต รู้สึกขอบคุณแกด้วยซ้ำที่ได้แกช่วยพาเรามาส่งโรงพยาบาล ถ้าไม่ได้แกช่วยไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ไม่รู้ลูกกับเราจะเป็นยังไง ต้องขอโทษแกมากๆด้วยที่ทำรถแกเลอะ หลังจากเหตุการณ์นั้นเวลาเจอแกก็ยังขอบคุณแก ยังรู้สึกซึ้งใจตลอด เรื่องสินน้ำใจ ค่ารถ ค่าน้ำมันอะไรเราปรึกษากับแฟนว่าจะให้นะ แต่กลัวเป็นการดูถูกน้ำใจเพราะบ้านแกฐานะดี เราเลยได้แต่ขอบคุณกับซื้อของขอบคุณให้เล็กๆน้อยๆ ตามเทศการณ์ ปีใหม่ก็มีของให้ตลอด
แต่ความรู้สึกที่ไม่โอเค คือแกก็ยังโพสต์ ยังแชร์ ยังคอมเม้นต์อยู่เรื่อยๆ รูปกับคลิปมันก็ขึ้นฟีดอีก แล้วFBจะมีแจ้งเตือนเหตุการณ์ในอดีต แกก็จะแชร์ขึ้นมาอีก เม้นต์ใต้โพสต์อีก เพื่อนในนั้นก็จะฮือฮาขึ้นมาอีก ถามเหตุการณ์นั่นนี่ สรรเสริญเยินยอกันยกใหญ่อีกรอบ โพสต์ลงFBทั้งภาพทั้ง คลิป ไม่พอ ลงTT อีก ละไม่รู้ว่าโพสต์ที่ไหนอีกบ้าง ไปๆมาเริ่มรู้สึกอายนะ ไม่รู้จะวนซ้ำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ จนรู้สึกอึดอัด ไม่รู้จะพูดจะบอกยังไง ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี หรือชดเชยให้ยังไงดี ขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณยังไง เข้าใจนะว่ามันคือเรื่องที่เกินคาดณ์ แต่การโพสต์การเม้นต์บ่อยๆ มันทำให้เราคนเป็นแม่คนที่อยู่ในเหตุการณ์ อยู่ในสถานะการณ์ ณ ตอนนั้น มันไม่ได้รู้สึกโอเคเลย ไม่ได้อยากให้เกิดเหตุการ์แบบนั้นเลย และคงไม่มีใครอยากให้เกิด ย้อนเวลากลับไปได้คงไปโรงบาลตั้งแต่แรกแล้ว ทุกวันนี้รู้สึกเฟลมาก
จนทุกวันนี้เรายังมูฟออนจากเหตุการ์วันคลอดไม่ได้เลย คงไม่มีแม่คนไหนลืมวันที่คลอดลูกได้ แล้วยิ่งเห็นภาพเห็นคลิปตัวเอง แชร์หลาอยู่บนโซเชียล ก็ยิ่งไม่ลืม เวลาเห็นโพสต์ เห็นเม้นต์ หรือแจ้งเตือนความทรงจำ ทีไรมันทำให้รูสึกผิดมากๆทุกที ที่ไม่รีบไปโรงพยาบาล ไม่รีบเอะใจให้ไวกว่านี้ โทษตัวเองตลอดที่ตัดสินใจไม่ดี เกลียดตัวเองมากๆ ที่ลูกไม่เป็นอะไร โชคดีมากๆที่วันนั้นลูกเราปลอดภัย ลูกเราออกมาสมบูรณ์แข็งแรง ถ้าวันนั้นลูกเราเป็นอะไรไปเราคงรู้สึกแย่มากๆที่ไม่ตัดสินใจให้ไวกว่านี้ ถ้าลูกเป็นอะไรไปคงรู้สึกผิดไปไปตลอดชีวิด ทุกวันนี้ก็ยังคิดแบบนี้อยู่ เราเล่าให้แฟนฟังถึงเรื่องที่เราไม่โอเค ที่เห็นโพสต์ เห็นรูปวันคลอด แฟนเราก็มองโลกในแง่ดี บอกว่ามันเหมือนเป็นความภาคภูมิใจ เขาคงอยากแชร์ประสบการณ์ที่น่าภูมิใจของเขาแหละ" แฟนพยายามปลอบไม่ให้เราคิดมาก ชมเราว่าวันนั้น "เราเก่งมาก เราทำดีที่สุดแล้ว ดีแล้วที่ได้แกช่วยวันนั้น" เราพยายามไม่คิด พยายามคิดในแง่ดี พยายามมูฟออนตลอด และก็รู้สึกขอบคุณแกมากๆทุกครั้งที่นึกถึงวันนั้น แล้วก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกอึดอัดแบบนี้จะวนลูปแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
ทุกวันนี้ก็ยังคุยยังทักทายยกมือไหว้สวัสดีป้ากับลุงปกติ และพูดขอบคุณถึงเหตุการณ์ในวันนั้นตลอด
ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ มีใครมีความคิดเห็นยังไง หรือ คำแนะนำยังไง จะเข้ามาให้กำลังใจหรือ ติชมยังไง บอกได้นะคะ นี่เป็นกระทู้แรก
อยากเล่าประสบการณ์ การคลอดลูกในรถ
เรื่องมีอยู่ว่าเหตุการณ์นี้ผ่านมาประมาณ2ปีแล้วค่ะ เราท้องแก่ใกล้คลอด 38Week วันที่จะคลอดเราก็ยังไม่รู้ตัวด้วยว่าเราจะคลอดวันนี้ ไม่รู้สึกอะไรเลย ยังไปเดินห้าง ไปเดินตลาด ไปซื้อของปกติเลยค่ะ อาการเจ็บเตือนหรือน้ำเดินก็ไม่มี แค่รู้สึกหน่วงๆท้อง เหมือนตอนเป็นประจำเดือน อาการนี้เป็นมาตั้งแต่เริ่มรู้ตัวว่าตั้งครรภ์แล้วค่ะ ถามปรึกษาคุณหมอแล้ว หมอบอกว่าเป็นอาการที่เกิดขึ้นได้ปกติ ให้สังเกตุอาการดูว่าปวดมากขึ้นมั้ยหรือมีเลือดมีน้ำไหลออกมามั้ย สังเกตุการปั้นแข็งของท้องว่าถี่มั้ย และสังเกตุการบีบตัวของมดลูกเอาค่ะ เลยไม่ได้เอะใจอะไร
พอตอนกลับจากตลาดเริ่มรู้สึกหน่วงๆขึ้น ก็ยังคิดว่าปกติอยู่ เพราะไม่มีเลือดออกหรือน้ำเดิน ก็ยังไม่เอะใจ นั่งกินข้าวอย่างสบายใจ ผ่านไป2ชั่วโมง เริ่มหน่วงมากขึ้นกว่าเดิม ก็ยังคิดว่าชิวอยู่ คิดว่าทนไหว ก็นั่งทำนู่นทำนี่ต่อ
ผ่านไปอีกสักพักเริ่มมีอาการปวดจี๊ดๆที่ท้องน้อย และปวดเกร็งๆแล้วหาย เป็นๆหายๆอยู่สักพัก หลังจากนั้นเริ่มท้องปั้นแข็งถี่ขึ้นทุกๆ10-15นาที ก็รีบบอกแฟนว่าปวดจี๊ดๆตรงท้องน้อย แล้วท้องแข็งด้วย พอแฟนได้ยินก็รนราน เริ่มเห็นหน้าเราซีดๆก็ทำไรไม่ถูก เราก็ให้แฟนเอาของ เอาเอกสาร เอาตะกร้าที่เราเตรียมไว้มา เตรียมของเสร็จ ก็ไปอาบน้ำกำลังจะแต่งตัว ก็มีเลือดซึมออกมาแต่ไม่เยอะ ใส่ชุดคลุมท้องยังไม่ทันเสร็จ ก็ปวดจี๊ดดดดด ขึ้นมาอีกคราวนี้ปวดแบบหนักหน่วงมากแทบทนไม่ไหว พอเริ่มหายปวดกำลังจะออกจากบ้าน ก็ปวดจี๊ดดดดดขึ้นมาอีก คราวนี้ขาอ่อน ก้าวขาไม่ออกแล้ว แฟนก็ทำไรไม่ถูก มือไม้สั่น จะเรียกรถฉุกเฉินก็ยังไม่ได้เรียก ยืนพยุงเราแล้วพูดว่าเอาไงๆๆ แฟนเลยตัดสินใจขอความช่วยเหลือป้ากับลุงแถวบ้านให้ช่วยพาไปส่งโรงพยาบาล อาศัยรถเขาพาไปส่งโรงพยาบาล แกก็ใจดีรีบเอารถออก รีบพาไปส่งโรงพยาบาล (ลุงกับป้านี่รู้จักคุ้นเคยกันพอสมควรนะคะ ปกติมีอะไรก็จะแบ่งปันกันตลอดอยู่แล้ว แกมีอะไรแกก็จะเอามาให้บ้านเราบ่อยๆ)
(กลับมาที่เหตุการณ์ในรถ)พอขึ้นรถได้ยังไม่ทันออกพ้นหน้าบ้าน ทั้งเลือดทั้งน้ำคล่ำก็แตกเต็มเบาะเต็มรถแกเลย เกรงใจแกมากๆ เราขอโทษแกที่ทำเบาะเลอะ แกก็บอกไม่เป็นไร(ลุงเป็นคนขับนะคะ ป้านั่งข้างเรากับแฟนเรา เรานั่งกึ่งๆนอนเอนไปทางแฟนเรา ขาไปทางป้า) เรารู้สึกปวดเบ่งมากๆเหมือนปวดอึบวกกับปวดท้องน้อยมากๆๆ ย้ำว่ามากๆ ป้าแกเห็นเราทำท่าเบ่งแกก็ให้เรางอขาขึ้นบนเบาะข้างนึง เราก็เลยเบ่งสักพักประมาน2-3ครั้ง ป้าแกบอกเห็นหัวกลมๆ สงสัยจะออกแล้ว แกก็เอามือประคองหัว เบ่งอีกทีลูกเราก็ออก พอลูกคลอดแล้วรู้สึกโล่งมากกกก ความเจ็บปวดที่มีเมื่อกี้หายไปหมดเลย ป้าแกก็ยกลูกเราขึ้นมาให้เราอุ้ม แฟนเราก็ได้แต่ตาคลอ ลูบไหล่เราแล้วยิ้ม ระหว่างทาง เราก็อุ้มลูกอยู่แบบนั้นเกือบ20นาที เพราะไม่กล้าทำอะไรเลย กลัวทำอะไรผิดพลาดกลัวลูกเป็นอะไร บ้านห่างจากโรงบาลไม่ถึง10กิโล ตอนนั้นเหมือนไกลมาก เป็นช่วงเวลาที่รู้สึกว่ารถเยอะมาก ในใจร้อนมาก ในใจคิดว่าทำไมไม่ถึงซะที กว่าจะถึงโรงพยาบาล ลูกก็ร้อง ตัวลูกก็เย็น เราก็ใจไม่ดีเลย ทั้งรู้สึกดีใจที่เห็นหน้าลูกและเสียใจที่ไปไม่ถึงโรงบาลก่อนค่อยคลอด กลัวลูกเป็นอะไร มีหลายความรู้สึกในเวลาเดียวกัน พอถึงโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่ก็มาตัดสายสะดือในรถ ถามประวัติ ถามเวลาคลอด เวลาน้ำคล่ำแตก เวลาปวดเตือน ปวดถี่ คือเราก็ตอบไม่ถูก บอกเวลาคลอดแบบประมาณเอาไม่เป๊ะ เพราะไม่รู้เวลาที่แน่นอนจริงๆ รู้สึกไม่ดีเลย รู้สึกว่าตัวเองเป็นแม่ที่แย่มาก ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เจ้าหน้าที่ถามอะไรก็ไม่รู้ตอบไม่ได้ เจ้าหน้าที่พยาบาลก็เข็นเรากับลูกขึ้นไปเย็บแผลที่ห้องคลอด แฟนเราก็ไปทำประวัติ เดินเอกสาร
ตอนที่ถึงโรงพยาบาลตอนที่เจ้าหน้าที่ฉุกเฉินเข้ามาช่วยตอนอยู่ในรถ เจ้าของรถที่พาเรามาส่งโรงบาล แกก็ถ่ายรูป,วีดีโอ แกถ่ายแล้วก็โพสต์ลงFBว่าแกพาคนเรามาส่งโรงพยาบาล ระหว่างทางแกก็ทำคลอดบนรถนั่นนี่ เราก็ไม่ว่า ไม่ได้ห้ามอะไร เพราะรูปไม่ได้โป๊ ไม่ได้น่าเกลียดอะไร เป็นแค่รูปกับคลิป ที่ถ่ายตอนเจ้าหน้าที่กำลังจะตัดสายสะดือให้ลูกเรา ที่โพสต์แรกๆครั้งสองครั้ง เรารู้สึกโอเคนะ ดีซะอีกมีทั้งรูปทั้งคลิปเก็บไว้ให้ลูกดู คิดว่าแกคงภูมิใจดีใจ ตื่นเต้นเหมือนเรา เพราะมันไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆเลย มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้นมากคนเกิดทั้งที ประสบการณ์ครั้งนึงในชีวิต รู้สึกขอบคุณแกด้วยซ้ำที่ได้แกช่วยพาเรามาส่งโรงพยาบาล ถ้าไม่ได้แกช่วยไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ไม่รู้ลูกกับเราจะเป็นยังไง ต้องขอโทษแกมากๆด้วยที่ทำรถแกเลอะ หลังจากเหตุการณ์นั้นเวลาเจอแกก็ยังขอบคุณแก ยังรู้สึกซึ้งใจตลอด เรื่องสินน้ำใจ ค่ารถ ค่าน้ำมันอะไรเราปรึกษากับแฟนว่าจะให้นะ แต่กลัวเป็นการดูถูกน้ำใจเพราะบ้านแกฐานะดี เราเลยได้แต่ขอบคุณกับซื้อของขอบคุณให้เล็กๆน้อยๆ ตามเทศการณ์ ปีใหม่ก็มีของให้ตลอด
แต่ความรู้สึกที่ไม่โอเค คือแกก็ยังโพสต์ ยังแชร์ ยังคอมเม้นต์อยู่เรื่อยๆ รูปกับคลิปมันก็ขึ้นฟีดอีก แล้วFBจะมีแจ้งเตือนเหตุการณ์ในอดีต แกก็จะแชร์ขึ้นมาอีก เม้นต์ใต้โพสต์อีก เพื่อนในนั้นก็จะฮือฮาขึ้นมาอีก ถามเหตุการณ์นั่นนี่ สรรเสริญเยินยอกันยกใหญ่อีกรอบ โพสต์ลงFBทั้งภาพทั้ง คลิป ไม่พอ ลงTT อีก ละไม่รู้ว่าโพสต์ที่ไหนอีกบ้าง ไปๆมาเริ่มรู้สึกอายนะ ไม่รู้จะวนซ้ำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ จนรู้สึกอึดอัด ไม่รู้จะพูดจะบอกยังไง ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี หรือชดเชยให้ยังไงดี ขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณยังไง เข้าใจนะว่ามันคือเรื่องที่เกินคาดณ์ แต่การโพสต์การเม้นต์บ่อยๆ มันทำให้เราคนเป็นแม่คนที่อยู่ในเหตุการณ์ อยู่ในสถานะการณ์ ณ ตอนนั้น มันไม่ได้รู้สึกโอเคเลย ไม่ได้อยากให้เกิดเหตุการ์แบบนั้นเลย และคงไม่มีใครอยากให้เกิด ย้อนเวลากลับไปได้คงไปโรงบาลตั้งแต่แรกแล้ว ทุกวันนี้รู้สึกเฟลมาก
จนทุกวันนี้เรายังมูฟออนจากเหตุการ์วันคลอดไม่ได้เลย คงไม่มีแม่คนไหนลืมวันที่คลอดลูกได้ แล้วยิ่งเห็นภาพเห็นคลิปตัวเอง แชร์หลาอยู่บนโซเชียล ก็ยิ่งไม่ลืม เวลาเห็นโพสต์ เห็นเม้นต์ หรือแจ้งเตือนความทรงจำ ทีไรมันทำให้รูสึกผิดมากๆทุกที ที่ไม่รีบไปโรงพยาบาล ไม่รีบเอะใจให้ไวกว่านี้ โทษตัวเองตลอดที่ตัดสินใจไม่ดี เกลียดตัวเองมากๆ ที่ลูกไม่เป็นอะไร โชคดีมากๆที่วันนั้นลูกเราปลอดภัย ลูกเราออกมาสมบูรณ์แข็งแรง ถ้าวันนั้นลูกเราเป็นอะไรไปเราคงรู้สึกแย่มากๆที่ไม่ตัดสินใจให้ไวกว่านี้ ถ้าลูกเป็นอะไรไปคงรู้สึกผิดไปไปตลอดชีวิด ทุกวันนี้ก็ยังคิดแบบนี้อยู่ เราเล่าให้แฟนฟังถึงเรื่องที่เราไม่โอเค ที่เห็นโพสต์ เห็นรูปวันคลอด แฟนเราก็มองโลกในแง่ดี บอกว่ามันเหมือนเป็นความภาคภูมิใจ เขาคงอยากแชร์ประสบการณ์ที่น่าภูมิใจของเขาแหละ" แฟนพยายามปลอบไม่ให้เราคิดมาก ชมเราว่าวันนั้น "เราเก่งมาก เราทำดีที่สุดแล้ว ดีแล้วที่ได้แกช่วยวันนั้น" เราพยายามไม่คิด พยายามคิดในแง่ดี พยายามมูฟออนตลอด และก็รู้สึกขอบคุณแกมากๆทุกครั้งที่นึกถึงวันนั้น แล้วก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกอึดอัดแบบนี้จะวนลูปแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน
ทุกวันนี้ก็ยังคุยยังทักทายยกมือไหว้สวัสดีป้ากับลุงปกติ และพูดขอบคุณถึงเหตุการณ์ในวันนั้นตลอด
ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ มีใครมีความคิดเห็นยังไง หรือ คำแนะนำยังไง จะเข้ามาให้กำลังใจหรือ ติชมยังไง บอกได้นะคะ นี่เป็นกระทู้แรก