ก่อนอื่น ไม่ได้มีเจตนา ลบหลู่ บรรพชน ที่เสียสละ เพื่อปกป้องดินแดนนะครับ แต่สงสัยว่า
1. การเกณฑ์คนไปรบ เอาเฉพาะทหารไพร่ ทั่วไป เมื่อไปรบ ไม่ว่า ไปรุกราน หรือ ป้องกันดินแดน อัตราการรอดกลับมา เช่น ไป 100 คน จะรอดกลับมาบ้านสักกี่คนครับ เพราะเท่าที่นึก การเดินทางก็ลำบาก ไหนจะต้องพบกับ สัตว์ดุร้ายในป่า ไข้ป่า ต่างๆ นานา พอไปรบ เจอฝ่ายตรงข้าม จำนวนคนมากกว่าด้วย
คนที่รอดกลับมาได้ คิดว่าจะมีคนที่หลบเลี่ยง ไม่สู้ แล้วคอยฟังว่า ชนะหรือพ่ายแพ้ ค่อยมารวมตัวกับคนอื่นๆ บ้างหรือไม่ครับ

2. ไปรบแต่ละครั้งน่าจะนานเป็นแรมเดือน หรือหลายปี ทหารชาวบ้านที่ไป จะคิดมากไหมครับ เช่นถ้าเมียตั้งท้อง ลูกจะคลอดปลอดภัยไหม หรือ เมียจะมีชู้หรือเปล่า หรือ กว่าข่าวสารจะไปถึง เมียก็อาจนึกว่า เราเสียชีวิตในสนามรบไปแล้ว แบบนี้จะมีกระจิตกระใจ ต่อสู้ไหม
3. ถ้าชนะกลับมา จะได้รางวัลอะไรบ้าง หรือแค่เงินตอบแทน เท่านั้น แล้วก็กลับไปใช้ชีวิตชาวบ้าน ทำไร่ ทำนา ต้องทำดีจริงๆ เช่นช่วยเหลือแม่ทัพนายกอง ให้ผู้สูงศักดิ์ ถึงจะได้มียศกับเขา

4. อาวุธต่างๆ ที่สู้รับ ผมเคยอ่านรบกันที เป็นหลักหมื่น พวกมีด ดาบ นี่หายไปไหนหมดครับ หรือเก็บเอาไปด้วย หรือ ทหารชาวบ้าน ไม่มีดาบ ประจำกาย เอาพวก มีดพร้า ไปรบ รู้ว่า บางครั้งก็ห่อข้าวพก ไปเองด้วยซ้ำ