เราทำธุรกิจส่วนตัวร่วมกับแฟน ซึ่งตกลงกันว่าจะแบ่งเงินกันคนละครึ่ง และใช้เงินร่วมกันทั้งหมด
จริงๆเรื่องจะไม่มีปัญหาอะไร ถ้าเราใช้เงินกันสองคน 

เราขอเกริ่นก่อนว่า
บ้านเรามีปัญหาหนี้สินมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้ต้องขายบ้าน และเช่าบ้านอยู่มาตลอดตั้งแต่ม.ปลาย และเราก็ตั้งใจไว้ว่า ถ้าโตขึ้นหาเงินเองได้ เราจะช่วยแม่ใช้หนี้และซื้อบ้านซื้อรถให้แม่เอง แต่พอจบออกมา เราไปทำงานที่กทมในสายงานที่เราจบ บริษัทดี เงินดี ดีทุกอย่างยกเว้นอยู่ไกลบ้าน แต่แฟนอยากให้ออกมาช่วยทำธุรกิจของเค้า ซึ่งเราตกลงกันไว้ว่าเราจะแบ่งเงินกันคนละครึ่ง ไม่ว่าใครจะหาเงินได้มากกว่ากัน

หลังจากพ่อเราเสีย แม่ก็อยู่คนเดียว แฟนกับเราเลยตกลงกันพาแม่มาอยู่ด้วย แม่ก็มาช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง

ต่อมาวันนึงแม่เราจะขอเงินไปจ่ายหนี้  แฟนเราไม่อยากให้ช่วยจ่ายเพราะแม่เรามีปัญหาเรื่องหนี้สินมาตลอด ให้เหตุผลว่าถ้าเคลียหนี้หมดเดี๋ยวแม่เราจะกลับไปอยู่จ.เดิม แล้วไปยืมคนอื่นต่ออีก เราก็ไม่กล้าขัดเพราะเงินมันเป็นเงินกองกลาง แต่ใจคือโครตเครียดเพราะมันขัดกับความตั้งใจที่เคยคิดไว้ว่าอยากช่วย แต่ก็โอเคจบไป ก็ไม่ได้ช่วยแม่จ่าย

แต่พอเรามานั่งคิดๆว่า สิ่งที่แฟนอยากจะทำให้ครอบครัวมันเยอะกว่าสิ่งที่เราอยากจะทำซะอีก  ไปเที่ยวกับพ่อแม่พี่น้องทุกครั้ง แทบจะออกเงินให้ทั้งหมด ไม่ว่าจะค่าเครื่องบิน ค่ารร. ค่ากินค่าใช้ ทุกอย่าง (เพราะเรามีเงินใช้คล่องที่สุดถ้าเทียบกับคนอื่นๆในบ้านแฟน)

ล่าสุดแฟนบอกว่าอยากซื้อรถดีๆให้พ่อแม่ก่อนเค้าจะแก่ไปมากกว่านี้ (ทั้งที่ตัวเราเองยังไม่มีรถยนต์ขับเลยด้วยซ้ำ ทุกวันนี้ขับมอไซค์ตลอด แต่เรื่องนี้คุยกันใหม่ว่าให้ซื้อของเราก่อน เพราะบางทีมันจำเป็นต้องใช้) แต่แฟนก็อยากซื้อให้พ่อแม่ อยากให้พ่อแม่ขับรถดีๆ แพงๆบ้าง และนอกจากนี้ เวลาพี่ของแฟนมีปัญหา อย่างจะออกจากงาน แฟนก็เสนอเราว่าอยากให้เงินเดือนพี่ 10,000 เพื่อพี่จะได้มีเงินใช้ระหว่างหางานใหม่ เราเลยน้อยใจว่า สิ่งที่เราอยากเคลียหนี้ให้แม่ เรากลับทำไม่ได้ พอเราบอกแฟน แฟนก็บอกว่ามันไม่เหมือนกัน เพราะพ่อแม่เค้าไม่ได้มีหนี้ เราเลยคิดว่าแล้วถ้าเราอยากซื้อบ้านให้แม่ตามความตั้งใจของเราบ้างละ ซื้อราคาเท่ารถที่แฟนซื้อให้พ่อแม่เค้าเลยก็ได้ แฟนก็ไม่เห็นด้วยอีก บอกว่าให้อยู่กับเรานี่แหละ

ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดจะซื้อบ้านให้แม่แล้วนะ แต่ตอนนี้มันมีปัญหาที่ พอพ่อแม่แฟนกับแม่เรามาเจอกันทุกครั้ง มีเรื่องทะเลาะกันตลอด แล้วแฟนเราอยากจะให้พ่อแม่เค้ามาอยู่ด้วยกันตลอด เราเลยคิดว่าสุดท้ายก็ต้องทะเลาะกันเรื่อยๆ เพราะนิสัยต่างคนต่างไม่เหมือนกัน ก็จะเถียงกันไปมา ว่ากันไปมาตลอด เรากับแฟนก็ต้องนั่งเคลียกับพ่อแม่เค้าและแม่เรา แฟนอยากให้ทุกคนปรับตัวเข้าหากัน และจะได้อยู่ในบ้านเดียวกันได้ แต่สำหรับเราคือเราหนักใจมาก เพราะเรารู้ว่าต่างคนต่างอึดอัดไปหมด แม่เราเจอพ่อแม่เค้าก็อึดอัด พ่อแม่เค้าเจอแม่เราก็อึดอัด แล้วแม่เราจะชอบน้อยใจพูดตลอดว่าถ้ามีปัญหาที่แม่ แม่ค่อยไปเช่าบ้านอยู่เอง เราเลยคิดว่าอย่างน้อยถ้าแม่มีบ้านเป็นของตัวเองก็อาจจะดีกว่านี้  

ล่าสุดพ่อแม่มีปัญหากัน แล้วแม่เราดันจะไปชวนคนรู้จักมาทำกับข้าวกันที่บ้าน พ่อแฟนก็บอกกับแฟนเราว่า แม่เราทำเหมือนเป็นบ้านตัวเอง
ไม่ขอเรากับแฟนก่อนเลย เราโกรธมากเพราะเรามองว่าแม่ก็แม่เรา ทำไมต้องขออนุญาต แค่แม่บอก แล้วเรารับทราบก็โอเคแล้วมั้ย 
พอเราโกรธ แฟนก็บอกว่า ที่พ่อพูดแบบนั้นเพราะมันเป็นเรื่องต่อเนื่อง ทะเลาะกันอยู่แล้วจะพาคนนอกเข้ามา
แล้วพอทะเลาะกันเรื่องนี้ เรื่องอื่นก็พลั่งพูออกมาหมด เถียงกันหลายเรื่อง แต่เรื่องที่ทำให้เป็นประเด็นคือ เราบอกว่าถ้าแฟนซื้อรถให้พ่อ เราขอซื้อบ้านให้แม่ให้ราคาเท่ากันก็ได้ จะได้แฟร์ๆกัน แม่เรานั่งฟังอยู่ด้วย แม่เลยพูดเสริมเราว่าเอองั้นเอาแบบนั้นมั้ย แฟนเราเลยมองแม่เราเสียว่า แม่เราอยากได้เงินอยากได้บ้านจากเค้า  พอทะเลาะๆกันมาก แม่เราก็พูดว่าจะกลับไปอยู่จ.บ้านเกิด แฟนเลยบอกเราว่างั้นก็ให้แม่กลับไปเลย 

เราอยากถามว่าเรื่องนี้เพราะเราอคติหรอ หรือมันน่าน้อยใจจริงๆ แฟนมองว่าเรางี่เง่า เค้าบอกว่าหลังจากนี้เค้าจะแบ่งให้เท่ากันทุกคน
แฟนเรามีพ่อ แม่ พี่ เรามีแม่คนเดียว ก็เอาไปส่วนเดียว ประมาณนี้ ทุกคนคิดเห็นยังไงกันค่ะ 
เรารับฟังความเห็นทุกคนนะ ด่ามาได้ถ้าเรางี่เง่าจริงๆ เราคิดกับตัวเอง เราก็ไม่เข้าใจว่าเราคิดแบบนี้มันผิดหรอ 
เผื่อจะมีใครเตือนสติเราได้