เราไม่มีความสุขเลยนับวันเวลาเรามองหน้าเค้าทุกคนคุยสนุกสนานเราเคยมีความสุขและยิ้มได้ตลอดแต่ตอนนี้เรากลับต้องแอบไปหาที่ไกลคนแล้วเช็ดน้ำตา เราพยายามเข้มแข็ง แต่นับวันเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เรากลับ เกลียดตัวเองที่ไม่พูดความจริงเราไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังแต่ เรานอนกลางบ้าน แม่สามีนอนกางมุ้งข้างๆเรา และเราเจอกัน อาทิตย์จะวัน มันเลยทำให้เราไม่มีโอกาสได้เล่า ถึงความผิด ในตราบาปที่เรากำลังปิดบัง แววตาที่เข้าเล่นกับลูกด้วยใจบริสุทธิ์เรากลับ ละอายใจ เราควรทำอย่างไรดีคะ เราไม่มีความสุขเลย เรารักเค้ามาก มากจนไม่อยากเสียเขาไปและเราก็ไม่สามารถรักษาความลับได้เข่นกัน เราเสียสละเพื่อครอบครัวเหนื่อยก็ไม่เคยบอกใคร  พยายามผลักดันทุกคนให้ขีวิตดีขึ้น เพราะเราเขื่อ ถ้าเราทำความดีเราต้องได้สิ่งที่ดีตอบแทน แล้วทำไมโชคชะตาไม่เข้าข้างเราเลย เราเจอคนที่เรารักเค้าและเราก็สัมผัสได้ว่าเค้ารักเรา ทำไมต้องทำให้เราเสียเค้าไปอีก เพราะตราบาปเราที่มี