เนื่องจากแม่เราป่วยมา2ปีเต็ม ตั้งแต่เรายังไม่เข้ามหาลัย จนตอนนี้มาเรียนมหาลัยแล้ว ตอนที่แม่ป่วยเราเป็นคนดูแลแม่ทุกอย่างเฝ้าโรงบาลพาไปหาหมอ เพราะว่าพ่อก็ทำงานทุกวัน พอมาเรียนแล้ว เรารู้สึกเป็นห่วงเขาว่าใครจะดูแล ที่บ้านมีน้อง2คนแต่ก็ต้องไปเรียนหนังสือ ด้วยความที่เขาเป็นผู้ชายมันเลยไม่ค่อยละเอียดอ่อน เวลาแม่เรียกเขาไม่ค่อยสนใจ ตอนนี้เขาป่วย ผอมมาก เหลือแต่กระดูกจากคนจั้มมั่ม เวลาเขาเรียกใครไม่ได้เขาเหนื่อย เค้าจะโทรมาหาเราว่าคิดถึงเรามาก แล้วก็ร้องไห้ ตอนนี้เขาเข้าโรงบาลเพราะน้อคหัวฟาดพื้น ก่อนจะหัวฟาดพื้นก็น้อคปากแตกก่อนน่านั้นวันนึง พ่อเราจ้างคนแถวบ้านเฝ้าแม่ เพราะเฝ้าใน รพ แล้วจะออกมาไม่ได้ บอกยายยายก็ไม่มาเฝ้ากลัวเป็ดไก่ตาย  เราอาจจะเป็นคนคิดมากเกินไป หรือยังไง เราแค่รู้สึกกลัว ว่าเขาจะรู้สึกว่าไม่มีใครรักเขา สนใจเขา เพราะมันมีแค่เราที่รักเขา กลัวว่าเขาจะไม่อดทนอยู่กับเราจนวันที่เราเรียนจบ เพราะที่เขาเป็นอยู่มันทรมาน ไปไหนไม่ได้ อยู่ได้แต่บ้าน บางทีก็ปวดท้องไม่มีสาเหตุ เรากลัวแค่ว่า เขาจะไม่รอดูใบปริญญาเรา
จริงๆเรานอนร้องไห้ทุกวันเรื่องแม่ เช้ากลางวันเย็น เราไม่เคยบอกใคร เรื่องที่เรานอนร้องไห้คิดถึงแม่เป็นห่วงแม่ทุกวัน ตอนที่เราป่วยเราโทรหาแม่ แม่ร้องไห้และพูดว่า แม่ไม่ดีเลย หนูป่วย แม่ยังไม่ได้ดูแลหนูเลย ตอนนั้นเราไข้จนหนาวสั่น  แต่พอได้ยินแบบนี้มันทำให้เราฮึดสู้แข็งแรง เราบอกเค้าไปว่าไม่ใช่ไม่ดีหรอก ไม่ต้องคิดมาก ดูแลตัวเองดีๆ นอนพักผ่อนเถอะ เธอก็แค่ป่วย เราเป็นคนแข็งนอกแต่อ่อนใน เราพูดอะไรที่ลึกซึ้งไม่ได้เพราะเราจะร้องไห้ ไม่อยากให้รู้ว่าเราอ่อนแอ

ปล. แค่มาระบาย ไม่รู้จะพูดกับใครดี มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนของหัวใจ พิมกระทู้ไปร้องไห้ไป TT