เราเป็นคนนึงที่ไม่รู้เลยว่า คนที่เป็นห่วงเรา ห่วงแบบไหน ห่วงเพราะกลัว กับห่วงเพราะไม่อยากให้เป็นอะไร มีเป็นเส้นบางๆ แต่สำหรับเราเราเสียอิสระได้นะ แต่แค่เราไม่ชอบการจู้จี้จุกจิก แต่เราอยากรู้ว่า ความสัมพันธ์ แบบพี่น้องต้องเป็นห่วงต้องรายงานทุกระเบียบนิ้วเลยหรอทำให้รู้สึกอึดอัดแบบน้ำตาไหลไปเองอยากตัดสินใจเองในวันนึงเราเชื่อว่าเราตะเติบโตเราจะเข้าใจแต่ตอนนี้เราแค่ไม่เข้าใจเรากลายเป็นโรคซึมเศร้าเวบาเจอเพื่อนร่วมงาน เค้าต้องทำหน้าให้เปื้อนเป็นรอยยิ้ม แต่เวลาเรายุกับเค้า เค้าเป็นดีละเอียด แต่เราดันอึดอัดมากๆ ไม่มีกำลังใจเลยเราให้ความสุขทุกคนได้ยกเว้นตัวเองแต่เราหวังพื้นที่ตรงนี้จะมีคนเข้าใจ และเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดสำหรับเรา