เวลาพ่อแม่เถียงอะไรกัน เรื่องบางเรื่องมันเล็กขี้ปะติ๋วมาก แต่พ่อจะโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ บางทีก็ทำเป็นตึงใส่ ทำประชดไม่ยอมกินยา(แกมีโรคประจำตัวที่ต้องกินยาทุกวัน)

เราจะก็จะเตรียมยาเอาไว้ให้ตลอด แต่พอวันไหนพ่องอนแม่ก็จะทำหน้าตาบึ้งตึง จนเราเตือนบอกให้กินข้าวกินยาซะนะ แกก็จะ "ไม่กินหรอก เพราะแม่แกนั่นแหละ" (ด้วยน้ำเสียงประชด) เราก็สุดจะทนที่เป็นกาวสานสัมพันธ์ให้แล้ว

บอกกี่ครั้งไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเลย พ่อจะคอยจับผิดแม่ตลอด บางครั้งนอนหลับอยู่ก็ยังปลุกกันมาทะเลาะ คนเป็นลูกฟังเค้าเถียงเรื่องไร้สาระบ่อยๆก็หัวจะปวด แล้วก็โกรธก็งอนกันจริงจังด้วย

เป็นแบบนี้บ่อยๆมันน่าเบื่อมากๆ ทำตัวเหมือนเด็กที่เวลามีคนขัดใจแล้วต้องทำให้รู้ว่าโกรธอยู่นะ ไม่ยอมกินยาเพื่อให้ง้อ อายุก็ 40 กว่าจะ 50 แล้ว เราบอกจนปากจนฉีกแล้วว่าเราทำได้แค่เตือนเมื่อถึงเวลา จะกินไม่กินมันก็ร่างกายพ่อ คนที่เจ็บป่วยก็คือพ่อ ตอนที่ยังคุยกันดีๆก็ทำเป็นพูดว่าจะไม่ขาดยาแล้ว จะไม่ดื้อรั้นแล้ว แต่พอเวลาโกรธก็เอาเรื่องนี้มาเป็นเรื่องให้คนอื่นคอยเอาใจตลอด ถ้าไม่ป่วยหนักถึงขั้นต้องขาดงานมาดูแลก็จะไม่เป็นอะไรเลย เพราะสุดท้ายยังไงก็ไม่พ้นให้แม่มาดูแลอยู่ดี
สงสารแม่เหลือเกิน ส่วนพ่อก็งี่เง่า จนอยากให้แม่ทิ้งไปเลยจะได้จบๆ เหนื่อยกายกับงานแล้วยังมาเหนื่อยใจกับคนอีก ควรจะทำยังไงดีคะ