เรากับสามีแยกกระเป๋ากันใช้เงิน กินอยู่ก็หารกัน เคยให้เก็บเงินกองกลางก็เก็บได้ไม่นานก็ขอให้ถอนออกมาใช้จนหมด  
ปัญหาคือ ช่วงที่เราคลอดลูก เค้าได้งานที่ต่างจังหวัด ส่วนเราเลี้ยงลูกเองกับแม่เราโดยอาศัยอยู่ที่บ้านสามี และสามีให้แม่เค้ามาอยู่ด้วยอยากให้เราดูแล เลี้ยงดูแม่เค้าด้วย พออยู่ร่วมกันซักพักแม่สามีบอกลูกชายว่าอยู่กับพวกเราไม่ได้ เราจึงต้องแยกตัวออกมาหาบ้านใหม่เพื่อย้ายออก สามีไม่เคยให้ถือเงินไว้ใช้จ่าย เค้าจะรับผิดชอบแค่ค่าน้ำไฟและค่ากับข้าวบางมื้อ และซื้อนมกับแพมเพิสให้ลูกเท่านั้น ถึงเค้าไม่ให้เราก็พอมี พอจ่าย เลี้ยงดูลูกเองได้ แต่การกระทำแบบนี้เราคิดว่ามันเหมือนไม่ใช่สามีภรรยา
 
หลังจากแยกบ้าน ภาระค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันเรารับผิดชอบเองทุกอย่าง สามีซื้อเพียงนม แพมเพิส และของเล่นให้ลูกแค่นั้น ลูกไปหาหมอ/เข้าโรงพยาบาล ไม่เคยถามไถ่ค่ายา ค่าหมอ และไม่เคยถามค่ากินอยู่ ของใช้ต่างๆ เลย เราจึงกลับ ตจว. ให้พ่อกับแม่เราช่วยเลี้ยงลูก ทะเลาะกันบ่อยครั้งเรื่องอยากให้เค้ารับผิดชอบเราบ้าง เงินเดือนเค้าก็ไม่น้อยครึ่งแสน ยังมาบ่นว่าเราไม่เคยรับรู้ว่าเค้าเงินพอใช้หรือไม่ พอบอกว่าพ่อแม่เราช่วยเลี้ยงค่าสินน้ำใจเราไม่เคยให้เลย เค้ากลับบอกว่าลูกหลานก็เป็นหน้าที่ตายายที่ต้องเลี้ยงดู  
 
ทุกวันนี้แยกกันอยู่มา 2 ปีแล้ว ขอหย่าก็ไม่ยอมกลัวจะไม่มีสิทธิในตัวลูก เค้าไม่เคยคิดอยากจะมาหาเราเลย จะไปหาก็แต่คิดถึงลูก ตัวเราไม่ได้ทำงานประจำแต่มีงานอิสระบ้าง จึงมีเวลาดูแลลูกและไปหาลูกได้บ่อย 
 
** อยากขอความเห็นหน่อยค่ะ ว่าคิดยังไงกับสามีประเภทนี้  ทุกวันนี้เจอหน้ากันก็ไม่ค่อยอยากจะคุยกัน เราเองต้องการหย่าแต่เค้าไม่ยอมหย่า เพราะรู้สึกว่าอยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่เคยมีคนเคียงข้าง อยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันเลย ไม่มีทรัพย์สินเงินทองร่วมกัน เงินเก็บให้ลูกยังไม่มี มิหนำซ้ำ แม่สามีพูดกับแม่เราว่า แกมีสมบัติเยอะก็ยกให้หลานแก ฉันไม่มีอะไรจะให้หรอกนะ เราได้ยินแล้วรู้สึกว่าพวกเค้าไม่ได้คิดจริงใจกับเรา ยื้อสถานะสมรสไว้เพื่ออะไรบางอย่าง