คือผมมีเพื่อนผู้หญิง(นามสมมุติB)คนนึงรู้จักกันมา3ปีกว่าแล้วครับคือเรารู้จักกันตอนผมเข้าโรงเรียนใหม่ตอนม.1แล้วม.1เนี่ยผมรู้จักกับBตอนนั้นก็ไม่ได้อะไรนะครับก็คุยกันตามภาษาเพื่อนใหม่อ่ะครับผมก็เรียนไปปกติงี้เเหละครับไม่มีอะไรมากแต่พอช่วงขึ้นม.2เราเริ่มคุยกันบ่อยขึ้นแต่ม.2ก็ต้องมาหยุดเรียนออนไลน์แล้วช่วงออนไลน์นี่แหละครับทำให้เราคุยกับเค้าบ่อยขึ้นๆบ่อยจนเป็นกิจวัตรประจำวันเลยครับคุยกันแบบทุกวัน(แบบทุกวันจริงๆเลยครับ)แล้วคือช่วงเรียนออนไลน์เนี่ยเวลาเราฝ่ายใดฝ่ายนึงเจออะไรปัญหาอะไรสิ่งใดใหม่ๆก็จะมาคุยกันตลอดๆจนรู้สึกแบบเราผ่านอะไรหลายๆอย่างที่ได้คุยกันทางออนไลน์เนี่ยเยอะมากจนกลายเป็นคนที่สนิทกันมากพอสมควรเลยครับแต่ด้วยความที่เราสนิทกันครับเป็นเพื่อนสนิทกันแบบหญิงชายทำให้ให้เพื่อนๆเริ่มมองเป็นคู่รักทำให้โดนจิ้นๆมาตลอดจนมาปิดเทอมม.3เราได้ไปเที่ยวกันมากขึ้นจนเราได้ไปดูหนังด้วยกันตอนนั้นผมได้นั่งกับเค้าแล้วรู้สึกแปลกๆแบบรู้สึกดีแบบมากๆผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มรู้สึกหวั่นไหวกับเค้าขึ้นมาทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อนจนเแิดเทอมม.3เราก็มาโรงเรียนปกตินี่แหละครับแต่ขอบอกไว้ก่อนว่า(ผมจะนั่งบริเวญหน้าต่าง เค้าจะนั่งบริเวญประตู จะคนละทิศทางเลยค่อนข้างห่างกัน)   แรกๆที่ไป3-4อาทิตย์แรกผมไม่ค่อยได้คุยกับเค้าเท่าไรเพราะว่าต่างคนต่างเกรงใจกันและกันเพราะเวลาเราอยู่ด้วยกันเรามักจะโดนคนอื่นแซวคนอื่นจิ้นจึงจะอายๆเกรงใจกันหน่อยจนเราลองมาปรับความเข้าใจกันเพราะรุ้สึกว่าเราไกลห่างเหินกันเกินไปหลังจากนั้นก็มีบ่อยครั้งที่เราได้คุยกันบ่อยขึ้นเค้าก็มานั่งเล่นที่โต๊ะผมเกือบทุกวันๆเพื่อนๆในห้องเมื่อเห็นเรานั่งด้วยกันก็จะเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปบ้างแซวบ้างแรกผมก็ปฏิเสธไปนะนานๆไปพวกเราก็เริ่มชินไม่คิดอะไรกับคำจิ้นอะไรเท่าไรแล้วจนวันก่อนวันเกิดผมเรานัดไปดูหนัง(หนังผี)กันตอนนั้นที่เราได้ดูกันตอนเพลงสรรเสริญพระบารมีจบเค้าได้ยื่นถุงๆนึงมาให้ผมและเค้าก็บอกสุขสันต์วันเกิดตอนนั้นผมดีใจมากผมตื้นตันมากเพราะมันคือของขวัญวันเกิดชิ้นแรกของผมเลยเราก็ดูหนังไปด้วยกันคือเค้าเป็นคนกลัวผีพอฉากน่ากลัวเค้าก็เอามือมาปิดตาตัวเองไว้ผมเลยกุมมือเขาออกมาแล้วพูดประมาณว่า(อย่าปิดสิมันไม่หนุกเอามือมานี่มา)แล้วสักพักไปเค้าก็นอนลงพิงกับไหล่ผมตอนนั้นผมหวั่นไหวสุดๆทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อนมันรู้สึกดีมากแล้วเราก็จับมือกันไปจนหนังจบหลังจากนั้นผมก็เริ่มคิดแล้วว่าผมเริ่มตกหลุมรักเค้าแลวจริงๆแต่ผมเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ก่อนจนผ่านไปๆเรื่อยๆเรายิ่งใกล้ชิดๆกันไปใหญ่จนวันนึงได้มีเพื่อนเค้ามาตอนม.3(นามสมมุติO)  Oเนี่ยเป็นผู้ชายที่:1หน้าตาดี เล่นกีฬา ชอบอ่านหนังสือ เรียนดี เอาง่ายๆคือดีไปส้ะทุกเรื่อง เข้ามาแล้วมีช่วงนึงเค้าเรียนแยกกลุ่มA/BผมกับBเลยต้องแยกกันแล้วBกับOเนี่ยก็มาสนิทกันจนเปิดเทอมรวมมาOเริ่มเปลี่ยนไปแบบไม่ว่าจะทำงานกลุ่มอะไรๆก็จะนึกถึงOเพราะOเนี่ยเป็นคนที่เน้นทำงานอลังการไว้ก่อนเค้าบอกผมประมาณนี้ด้วยความสนิทกันเค้าจึงได้คุยกันอะไรหลายๆอย่างแล้วBเนี่ยกับOเป็นคนชอบอ่านหนังสือเหมือนกันทำให้เค้าคุยส่วนตัวกันแลกเปลี่ยนหนังสือกันอ่านทำกิจกรรมไรร่วมกันเยอะมากขึ้นแล้วผมเริ่มคุยกับBน้อยลงจากทุกวันๆกลายเป็น2วันครั้ง3วันคร้ังงี้เลยครับและก็เค้ามักจะพูดถึงOให้ผมฟังบ่อยขึ้นอย่างงั้นอย่างงี้ผมด้วยความเป็นผู้ชายแหละเลยคิดว่าทำไมต้องมาชมมาพูดถึงมันให้เราฟังวะอยากให้เราดีเหมือนมันหรอ?จะเปรียบเทียบหรอ?หรือมันดีจนมีความสุขจนเก็บไว้ไม่อยู่เลยมาบอก?เค้าเริ่มพูดถึงOบ่อยครั้งให้ผมฟังๆผมเริ่มรู้สึกไม่โอเคไม่ดีกับความคิดตัวเองที่ไปอิจฉาเค้าเลยไปปรึกษาว่าทำไมกูต้องคิดงี้วะเราก็ไม่ไดเป็นไรกันกูจะไปหวงเค้าทำไมวะกุควรยินดีไม่ใช่หรอเพื่อนได้พบคนดีๆทำไมต้องมาคิดมากมานั่งซึมวะกูควรทำไงดีวะหลังจากนั้นผมจึงลองทักไปถามBดุว่าที่จริงเราสนิทกันจริงป่ะวะเพราะหลังๆมานี้เราคุยกันน้อยมากเค้าตอบมาว่าสนิทผมก็พยายามเชื่อหาคำมาปลอบใจตัวเองตอนนั้นผมรู้ตัวเองแล้วว่าผมรักเค้าไปแล้วแต่สถานการ์ณคือเค้าเริ่มคุยกับผมน้อยลงให้ความสำคัญน้อยลงเช่น บางทีทักผมมาตอนที่คุยกับOอยู่งี้แล้วตอบผมช้าเป็น5-7นาทีงี้ตอบข้อความเพราะคุยกับOไปด้วยกับผมไปด้วยความรู้สึกผมตอนนี้แย่เฉามากๆกับเรื่องไรแบบนี้คือผมไม่เคยมีประสบการ์ณเรื่องความรักหน่ะครับ ผมหนักใจท้อแบบเจ็บจุกมากเวลาเหนเค้าอยุ่ด้วยกันผมด่าผมโทษตัวเองลอดวาทำไมต้องไแอิจฉาเค้าอย่างงั้นอย่างงี้ผมพยายามออกมาจากตรงนั้นแล้วก็ทำไม่ได้    ----ผมควรทำยังไงจัดการยังไงดีครับกับความรู้สึกนี้?----