คือ ผมกับแฟนเรียนอยู่มหาลัยคนละที่ คนละจังหวัด ตอนนี้ผมอยู่ปี3แล้ว แต่แฟนผมเนี่ยเขาพึ่งเริ่มเข้ามหาลัยอยู่ปี1 แล้วอยู่กับรูมเมทเรากัน4คน แล้วก็เข้าใจนะครับ ว่าการใช้ชีวิตจะเปลี่ยนไปเพราะไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ใช่ ผมก็เข้าใจดี ก็ไม่ได้ว่าเลยจะไปก็ขอแค่บอก ทีนี้แฟนผมเขาก็เป็นโรคซึมเศร้าด้วย รักษามาได้สักพัก เคยคิดว่ามีเพื่อน แต่ไม่ได้รู้สึกจริงๆว่ามีเพื่อนที่เป็นเพื่อนได้จริงๆหรือเปล่า พอได้ใช้ชีวิตกับเพื่อน ผมก็ดูเขาออก ว่าเขามีความสุขมาก จนบางทีไปไหนก็ไม่ได้บอก ผมก็เข้าใจ ไม่ได้ว่าอะไร แต่เรื่องมีอยู่ว่า แฟนผมเขาก็เป็นคนที่ ไม่รู้นะ แต่ผมคิดว่าเขาเสพติดบรรยากาศการเที่ยวกับเพื่อน ชอบอยู่ร้านเหล้า ซึ่งผมก็โตพอ ที่จะเข้าใจ และไม่ห้ามเลยที่เขาจะเที่ยว และมันเป็นชีวิตของเขาที่จะมีสิทธิ์ แต่มันมีปัญหาเลยคือ ก็ไปบ่อยพอสมควร อาจจะไม่บ่อยมาก แต่มันจะเป็นติดกัน วันนึงสองวันสามวัน ผมก็พยายามนิ่งให้ได้มากที่สุด แน่นอนไม่ใช่ทุกคนที่จะโอเค ที่จะอยู่ห้องคนเดียวรอคุยกับแฟนที่ไปเที่ยว ผมก็พยายามในแบบของผมที่จะไม่งี่เง่า แต่ผ่านมาวันนึง ก็ทะเลาะกันจนได้ เพราะเขาก็รู้ว่าบางทีเราก็ไม่โอเค ซึ่งเอาจริงๆผมโอเคนะ ไปเที่ยวไม่ว่าเลย มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าบ่อยไป อันนี้ก็ต้องรู้เอง 
เอาล่ะครับถึงจุดโค้งสุดท้ายละ... ก็ตอนนี้ทะเลาะกัน เขาบอกว่าอึดอัด ทำอะไร ไปไหนก็ต้องมาคอยห่วงผมว่าจะรู้สึกแย่อย่างงั้นอย่างงี้ เหมือนเขาบอกเขารู้ว่าเขาผิด เขารู้สึกให้อภัยตัวเองไม่ได้ ทำให้ผมไม่มีความสุข ซึ่งผมไม่เคยคิดงั้นเลย ว่าการที่มีเขาไม่มีความสุข ตอนนี้เขาอึดอัดจนพูดมาว่า ถ้าวันนึงที่ไม่มีกันจริงๆ เขาก็ยอมรับได้แล้วว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะเขา 
อื้อหือ แล้วผมล่ะ ผมต้องคิดยังไง 
ผมงงอย่างเดียวเลย เป็นเขามากกว่ามั้ยครับ จากการกระทำทั้งหมด และสิ่งที่เขาพูด และสิ่งที่เขาเป็น ผมรับรู้ได้เลยว่าตอนนี้ เขายอมรับแล้วว่าถ้าเลิกกันจริงก็ได้ เพราะอยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีความสุข เพราะอึดอัดจะทำไรก็เหมือนไม่ได้ทำ
นั่นแหละ คือผมไม่ได้ว่าอะไรเลยอ่ะ ที่เขาจะทำอะไร แค่ไปไหนบอกก่อนสักนิด แสดงถึงความใส่ใจกันบ้าง สำหรับผมไม่ว่าเขาจะทำอะไร ถ้าไม่ใช่เรื่องมือที่3 ผมให้อภัยได้หมดเลย แล้วเขาเอาอะไรมาตัดสิน ว่าผมมีเขาแล้วผมไม่มีความสุข?
ทั้งๆที่ตลอดมาผมบอกกับเขาชัดเจนตลอดเลย ว่ายังไงก็ยังเป็นเขา
คบกันมาจนวันนี้ผมรู้สึกได้อ่ะ ว่าวันนี้มันไม่มีที่ให้สำหรับผมแล้วกับชีวิตเขา รู้สึกเหมือนผมเป็นส่วนนึงที่ทำให้เขาใช้ชีวิตได้ไม่เต็มที่ 
ผมพยายามพูดคุยแก้ไข ยื้อแล้วหลายครั้งแต่เขาก็บอกเราบั่นทอนกันไปไม่จบไม่สิ้น แฟนผมพูดแค่ว่าขอโทษที่เป็นแบบนี้ ผมไม่เข้าใจเลย
เป็นแบบนี้แล้วยังไง ก็จะให้เป็นอยู่แบบนี้เพราะตัวเขาเองหรอ ทั้งๆที่เอาจริงบางทีผมไม่ทำไรผิดเลย 
อยู่อย่าตั้งใจรักตรงนี้ สร้างพื้นที่ความสบายใจให้กับเขา ผมยังให้อะไรเขาไม่มากพอหรอครับ คือตอนนี้ผมประคองความสัมพันธ์กับแฟนจะไม่ไหวแล้ว
หรือมาวันนี้ ผมจะไม่ใช่ความสุขของเขาแล้วอีกต่อไป?