ชื่อกระทู้อาจจะแรงแต่ความหมายก็แนวๆนั้นค่ะ**
คือตอนนี้เรากำลังเรียนพยาบาลอยู่ค่ะแล้วใกล้จะจบแล้ว มีที่ทำงานรองรับแบบแน่นอน ส่วนแฟนที่คบอยู่อายุน้อยกว่าเราปีนึง ก็ดูๆจะเด็กทั้งคู่ แรกๆที่คบกันมันก็ดีนะคะ เพราะว่าตอนนั้นเราก็แค่ปี1 เราเจอกันในเกมค่ะ ตอนนั้นเรากับเขาก็ดูเด็กทั้งคู่ จากเล่นเกมด้วยกันกลายมาเป็นคบกัน ทุกอย่างก็ดูเข้ากันดีค่ะ แต่พอเราเริ่มโตขึ้นเราก็รู้สึกว่าเราเริ่มมองอนาคตของเราในวันข้างหน้าแล้วว่าชีวิตจะเป็นยังไง เวลาเรานัดเจอกับแฟน ค่าของกินหรือค่าเช่ารร.ส่วนใหญ่80%เราเป็นคนออกค่ะ แต่เราไม่ได้คิดว่าแฟนเอาเปรียบหรืออะไรนะคะ มันเป็นความพอใจของเราที่จะออกเองค่ะ อารมณ์แบบว่านานๆเจอกันทีเราพร้อมเปย์เขาทุกอย่าง แต่ก็มีบ้างที่เขาเปย์เรา 
.. ทีนี้พอเราโตขึ้นอะคะ ขึ้นปี3 เราก็เริ่มเรียนหนักมากขึ้น ต้องมีขึ้นวอร์ดบ้างอะไรบ้าง การทำงานการเรียนมันก็เครียดเพิ่มขึ้นตามการเติบโต ตัดภาพไปที่แฟนก็คือนอนชิลๆเล่นเกมอยู่บ้าน อธิบายก่อนว่าแฟนเราเรียนจบม.6และยังไม่ได้เรียนต่อค่ะ เขามีแพลนจะสอบเกี่ยวกับสายราชการ แต่ก็ดูไม่ได้จริงจัง ไม่มีการอ่านหนังสืออะไรทั้งนั้น คือดูวันๆไม่ได้ทำอะไรเลยอะคะ ปล่อยผ่านไปวันๆ ส่วนเราก็ไม่ค่อยมีเวลาว่างต้องทำงานต้องเรียน เวลาเรามีเรื่องเครียด เราก็ไปเล่าให้เค้าฟัง เขาก็จะบอกปัดๆเหมือนเด็กน้อยอะค่ะ ในมุมมองเราเขาเป็นคนที่เด็กมาก ไม่กล้าคิด ไม่กล้าตัดสินใจ ความคิดทุกอย่างดูเด็กไปหมดถ้าเทียบกับคนวัยเดียวกัน อาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้อยู่ในสังคมมหาลัย เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ร้านเหล้าไม่ไป ไม่มีเพื่อนด้วยค่ะ (มีเฉพาะเพื่อนตอนม.ปลาย) แต่ข้อดีของแฟนเราคือไม่เคยมีเรื่องนอกใจค่ะ 
.. เราเคยถามเขาเรื่องอนาคตว่า สมมติถ้าเราเรียนจบจะทำยังไงต่อไป เขาบอกว่า "ก็ไปอยู่หอข้างนอกกับเธอ เธอก็ทำงาน เขาก็อยู่ห้อง คอยทำกับข้าว ซักผ้าให้ รายจ่ายเธอก็เป็นคนออก เพราะเธอเป็นพยาบาล" เราได้ฟังแล้วแบบ หะ อันนี้คือความคิดที่กรั่นกรองออกมาแล้วหรอ
มันเลยมีจุดที่เราคิดว่า เราจะคบเขาต่อไปเพื่ออะไร คำว่ารักมันไม่น่าพอสำหรับเรา เรารู้สึกว่าต้องการคนมาsupportบ้าง เราไม่เคยซีเรียสเลยว่าต้องคบทหาร ตำรวจ เราขอแค่เขามีการมีงานเป็นของตัวเองคอยช่วยเหลือแบ่งเบากันบ้าง ขอแค่นั้นเอง