[code]สวัสดีค่ะ เรารู้สึกท้อแท้มาก เราทำงานเลี้ยงดูทุกคนในครอบครัว เรามีพี่น้อง4คน เราเป็นน้องคนสุดท้อง แต่กลับเป็นเราที่ต้องมาดูแลค่าใช้จ่ายทุกอย่างในบ้านค่าน้ำค่าไฟค่าข้าวค่ากับข้าว พี่ๆเราทำงานได้ใช้ชีวิตกินหรูอยู่สบายแต่เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยหาเลี้ยงตัวเองจากเงินเดือน9พัน แถมต้องใช้จ่ายทุกอย่างแถมเอาหลานมาทิ้งไว้ที่บ้านเงินก็ไม่เคยส่งช่วยค่ากับข้าวเลย พ่อเราไม่ทำงานค่ะกินเหล้าเซ็นร้านค้าไว้ให้เราคอยจ่าย เดือนๆนึงเราแทบไม่เคยได้ใช้เงินตัวเอง พอเดือนไหนเราเดือดร้อนเราทักไปขอให้พี่ช่วยบ้าง คนละ500 คนละ1000 กลับบอกว่าเงินยังไม่ออกนะถ้าให้คือยืมนะ ทั้งๆที่ภาระแทบไม่มีกันออกไปใช้ชีวิตกันแบบหรูหรา ทิ้งให้เด็กแบบเราดูแลค่าใช้จ่ายทำงานตอนเลิกเรียนเพื่อเอาเงินมาใช้ในบ้าน เราต้องดูแลคนที่บ้านถึง4คนซึ่งไม่มีใครทำงานเลย เราได้แต่ปลอบตัวเองว่าเลี้ยงดูเขาไปเถอะยังน้อยเค้าก็ทำให้เราได้เกิดแต่บางทีมันก็เป็นภาระมหาศาลเราไม่กล้านึกถึงการมีแฟนเลยเราไม่อยากให้เขาเข้ามาลำบากหนักใจกับ คนในครอบครัวเรา เราสงสารเขา เหมือนเราแบกโลกทั้งใบไว้คนเดียวท้อแท้อยากตายวันละหลายๆรอบ มีพี่น้องแต่หันไปพึ่งใครไม่ได้ให้เราทำงานเลี้ยงตัวเองและครอบครัวดีที่แม่เราอยู่อีกบ้านแต่ก็ไม่ได้ทำงานเช่นกันเราจะไม่ได้ค่าขนมอะไรเลย เราทำงานดูแลครอบครัวตั้งแต่อายุ16ปี ตอนนี้20ปีย่าง21 แล้ว เราโคตรเหนื่อภาวะความเศร้ามันหนักหนามากๆเเละเดือนนี้เราต้องจ่ายอีกตามเคยแถมติดลบอีก มีแต่คนปลอบใจเราว่าทำดีแล้ว อีกหน่อยทำอะไรก็จะเจริญ เจริญหรอทำอะไรก็ดูแย่ไปหมดเก็บเงินก็ไม่อยู่พ่อก็คอยขูดรีดเสมอ ทำไมโลกมันใจร้ายกับผู้หญิงคนนึงได้ถึงขนาดนี้ หรือเป็นเพราะนึกถึงคนอื่นมากกว่าตัวเอง 
[/code]