ตอนนี้เราเคลียดสะสมมากๆ มากจนยาซึมเศร้าเราคิดว่าทานไปก็ไม่ได้อะไรแล้ว เราอยากลาโลกมากๆแต่เราก็ได้แต่นึกถึงคนข้างหลังว่าถ้าเราเป็นอะไรใครจะดูแลเขา ในเมื่อมีชีวิตอยู่ก็ยังมีแค่เราจริงๆ เรานอนคิดถึงเรื่องตายทุกวันจะทำวิธีไหนให้ตายทรมานน้อยที่สุดบางเรื่องเรายังสามารถเอามาเคลียดได้ทั้งๆที่มันเล็กจริงๆกลายเป็นคนคุมตัวเองไม่ได้ขับรถอยู่ดีๆมองไปเห็นข้างทางรู้สึกเศร้าทันทีหักพวงมาลัยลงข้างทางได้เลยเหมือนเคว้งคว้างตลอด  ชีวิตแต่ละวันคิดแต่เรื่องหาเงิน เก็บได้เท่าไหร่มันก็ไม่มากพอที่จะดูแลคนอื่น ทำไมเราต้องแบกรับภาระความรู้สึกคนเดียวทั้งๆที่ก็มีพี่น้อง เราปลอบใจตัวเองตลอดว่าทำดีกับคนมีพระคุณอนาคตทำอะไรก็จะเจริญ มันจริงหรอทำอะไรก็ดิ่งก็แย่ อยากตายวันละหลายๆครั้ง แม่เราตอนนี้ก็ป่วยหนักหลายครั้ง บางทีแกก็ร้องไห้ออกมาว่าสงสารเราอายุแค่นี้ทำไมต้องมาแบกรับภาระอะไรขนาดนี้ พี่น้องไม่เคยช่วยเรายอมให้หลายๆคนด่าว่าเราโง่ แต่เรารักครอบครัวเราสงสาร นั่งพูดกับตัวเองมันไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้ละหรอที่ทำให้เราใจแข็งแบบพวกพี่บ้างที่ไม่ต้องคิดอะไรแล้วแต่ครอบครัวจะเอาตัวรอดเอาเอง ไม่รับรู้ใช้ชีวิตแค่ของตัวเอง เราเคลียดมากค่ะเคลียดจนอยากตาย เศร้าจนบางทีอยากกินเหล้าแต่ก็เสียดายเงินอีกเอาไปซื้อกับข้าวดีกว่า เนี้ยเราเป็นแบบนี้เรานึกถึงแต่คนอื่นมากกว่าตัวเองตลอด😭