สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อกระทู้ มันอาจจะเกิดจากความสับสนของเราหรือบางทีอาจจะไม่ใช่แบบนั้น ทุกคนที่อ่านอาจจะคิดว่าเราเพ้อเจ้อ คิดไปเอง แต่เราขอสาบานไว้ตรงนี้ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเล่าออกมาเป็นเรื่องจริง

เรื่องเกิดขึ้นเมื่อสองสัปดาห์ก่อน วันนั้นฝนตก เหมือนวันนี้เลย ตอนนั้นเป็นตอนเลิกคาบสุดท้ายพอดีและเรากำลังจะกลับบ้านค่ะ ปกติเรากลับกับเพื่อนอีกคนหนึ่งที่อยู่ต่างห้องมาตลอด นั่งรถสองแถวกลับด้วยกันแล้วแยกกันตรงร้านยาแต่วันนั้นเราไม่ได้เรียนตึกเดียวกันกับเพื่อน เราเลยเลือกที่จะพิมพ์ไลน์ไปหาเพื่อนว่าเราจะรออยู่ตรงศาลา เพราะฝนยังไม่หยุดตกเราเลยไม่สามารถเดินไปตึกที่เพื่อนเรียนอยู่ได้ค่ะ
คนอื่นเริ่มหายจากจุดที่เรารออยู่แล้ว ถ้าจำไม่ผิดเรารอเพื่อนเกือบ 20 นาที แล้วตอนนั้นก็เป็นช่วงเย็นพอดี อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาจะให้นักเรียนออกจากโรงเรียนแล้วค่ะ แล้วประเด็นคือเราไม่มีร่ม จะเดินไปนั่งสองแถวคนเดียวตอนเย็นๆ เราก็ไม่กล้า เพราะเราเป็นผู้หญิง แล้วเราไม่รู้จักใครบนรถเลย เราเลยตัดสินใจที่จะโทรหาเพื่อน โทรไปก็ไม่มีใครรับ เราเลยคิดว่าเพื่อนอาจจะไม่มาโรงเรียนวันนี้หรือป่าว เราเลยโทรบอกคุณแม่ให้รีบมารอรับเราเร็วกว่าปกติค่ะ
แต่ตอนที่เรากำลังจะเดินออกโรงเรียนเราก็สวนกับเพื่อนคนนั้น เราเลยตะโกนเรียกชื่อเพื่อนแล้วบอกให้รอก่อน แต่เหมือนเพื่อนไม่ได้ยินเสียงที่เราตะโกน มันเลยไม่ได้หันมาหาค่ะ ตอนนั้นเราหงุดหงิดมาก โทรไปก็ไม่รับไลน์ไปก็ไม่ตอบ พอจะบอกให้รอก่อนเพราะเราไม่อยากวิ่งไปหาก็ไม่ยอมรอ เราก็เลยคิดว่า เอาก็เอาวะ กลับคนเดียวก็ได้

คืนนั้นเพื่อนทักมาหาเราว่าเล่นเกมไหม เราก็ตกลงไปค่ะเพราะอยากรู้ด้วยว่าทำไมวันนี้มันทำตัวแปลก ๆ โทรหากันเสียงมันก็ดูปกติ เล่นไปซักพักเราเลยถามเพื่อนเราว่าวันนี้ทำไมเรียกแล้วไม่หัน มันก็ห้ะกลับมาค่ะ บอกเราว่าวันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนนะ แต่เราก็ยืนยันว่าเราเจอเพื่อนแล้วทักเพื่อนจริง ๆ มันก็หัวเราะแล้วบอกว่าเราตลกแล้ว อาจจะเจอคนที่หน้าเหมือนกันแล้วคิดว่าเป็นมันก็ได้ โรงเรียนเด็กก็ไม่ใช่น้อย เราเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เราก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าเราจะเจอคนหน้าเหมือน เพราะเพื่อนเราสะพายกระเป๋าห้อยตุ๊กตาเป็ดค่ะ แล้วมันจะมีคนหน้าเหมือนคนไหนที่ห้อยตุ๊กตาเป็ดเหมือนกับเพื่อนเราอีกทีเลยหรอ
คืนนั้นเราเลยนอนด้วยความงง ๆ ปนสับสน หรือว่าเราจะมองผิดจริง ๆ เพราะตอนนั้นเราไม่ได้ใส่แว่น เราเป็นคนสายตาสั้น อาจจะเพราะภาพเบลอเลยมองคนอื่นเป็นเพื่อนเราก็ได้

และหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนั้นอีกเลย ผ่านมาสองสัปดาห์จนมาถึงวันนี้ วันที่เราเลือกพิมพ์เรื่องในกระทู้เพราะเราค่อนข้างรู้สึกแปลกใจและแอบกลัวนิด ๆ ว่าสิ่งที่เราเจอจะไม่ใช่สิ่งมีชีวิตหรือป่าว เราเจอเหตุการณ์แปลก ๆ เหมือนตอนนั้นอีกครั้งเมื่อช่วงบ่ายค่ะ วันนี้ฝนตก เราเรียนนาฏศิลป์อยู่ที่อาคาร 5 ส่วนเพื่อนเราเรียนอยู่อาคาร 4 ใกล้ ๆ เรา เพิ่มเติมคือวันนี้เราใส่แว่นแล้ว ในตอนที่เราเรียนนาฏศิลป์อยู่ก็มีบ้างที่เราเผลอเหลือบ ๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วที่เราเจอคือคนที่หน้าตาเหมือนเพื่อนเรามองเราลงมาจากอาคาร 4 ชั้นบน เราไม่ค่อยเห็นแต่เรารู้ว่าเป็นเพื่อนเราค่ะ เพราะห้องนั้นคาบนั้นไม่มีใครเรียนเลย เราเลยหันไปมองทางอื่นตั้งสติเพราะอาจจะตาฝาด แต่สิ่งที่เราเห็นตอนหันกลับไปมองอีกครั้งคือเงาดำ ๆ ที่เหมือนหล่นลงมาจากหน้าต่างค่ะ แต่หน้าต่างมันยังปิดอยู่ เราช็อคไปเลยตอนนั้น จำความรู้สึกตอนนั้นของตัวเองได้ขึ้นใจเลยว่าเรามือสั่นเพราะกลัวมากแค่ไหน คาบนั้นเราเลยไม่ได้ฟังที่ครูสอนเลย เอาแต่มองหน้าต่างบานเดิมแบบนั้นเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะภาพติดตาเราวนซ้ำไปเรื่อย ๆ เหมือนภาพหลอน
แต่เหตุการณ์ครั้งล่าสุดเรายังไม่ได้เล่าให้ใครฟัง โดยเฉพาะเพื่อนคนนั้น เพราะมันเพิ่งเกิดเหตุวันนี้ แล้วเราคิดว่าเราอาจจะเบลอ ๆ เพราะนอนไม่พอเองหรือป่าว ไม่อยากพูดให้เป็นลางว่าเห็นเพื่อนหล่นลงมาในแบบดิ่งลงจากหน้าต่างตึก 4 ค่ะ จนตอนนี้ที่เรากำลังพิมพ์อยู่ก็ไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงดี เราคิดมากไปเองหรือว่าเราเจออะไรเข้าจริง ๆ แล้วเราต้องทำยังไงบ้างไหมคะ 

นี่คือสิ่งที่เราเจอมาทั้งสองรอบ แล้วอยากปรึกษาคนในกระทู้เพราะเราไม่กล้าที่จะเล่าให้ใครฟังค่ะ เรากลัวเพื่อนหาว่าเราคิดไปเอง ทั้ง ๆ ที่เรามั่นใจแน่ ๆ ว่าเราไม่ได้คิดไปเอง ถ้าสิ่งที่เราพิมพ์วกไปวนมาเราต้องขอโทษด้วยนะคะ เราพิมพ์ไปกลัวไป ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนจบค่ะ และเราหวังว่าสิ่งที่เราเจอจะไม่เกิดขึ้นกับชีวิตเราที่ยังเรียนอยู่ที่นี่อีก