ต้องอยู่กับปู่ แต่ไม่สนิทกัน

ก่อนอื่นเลยนี่คือกระทู้แรกของเราค่ะ ถ้าผิดพลาดยังไงขออภัยนะคะ

คือปัญหาของเราก็ตามชื่อกระทู้เลยค่ะ ต้องรับปู่มาอยู่ด้วยแต่เราไม่รู้สึกผูกพันหรือสนิทกับปู่เลย
ตั้งแต่เราเกิด ครอบครัวก็อยู่คนละจังหวัดกับปู่มาตลอด เราจะได้เจอปู่แค่วันหยุด
พอไปถึงบ้านปู่ เราก็ไปเล่นกับพี่น้องคนอื่นไม่ได้คุยอะไรกับปู่เท่าไหร่ มันก็วนเวียนแบบนี้ไปตลอดค่ะ
พอโตขึ้นมาหน่อย พ่อเราก็ย้ายไปรับตำแหน่งที่จังหวัดอื่น ไกลกว่าเดิมก็เลยทำให้ไปหาปู่ได้น้อยลงไปอีก
ส่วนเราก็ไปเรียนจะกลับบ้านก็แค่ช่วงปีใหม่ ปิดเทอม จนตอนนี้เราพึ่งเรียนจบ ก็กลับมาอยู่บ้านพอดีกับที่ปู่ป่วย

ปู่มีลูกหลายคนค่ะ พี่น้องเค้าตกลงกันว่าจะใช้วิธีการให้ไปอยู่กับลูกแต่ละคนเป็นช่วงๆเพื่อจะได้ผลัดกันพักค่ะ
แต่...ปู่ก็ดันไม่อยากไปอยู่กับคนอื่น อยากอยู่แค่กับบ้านเราและบ้านอาเท่านั้น ลูกคนอื่นไม่เอาเลย T-T
มันก็เลยได้สลับกันอยู่แค่สองที่ค่ะ ลูกคนอื่นก็แวะมาดูนานๆที

ปู่จะสนิทกับทางอามากกว่าเพราะอาเอาลูกไปให้ปู่ย่าเลี้ยงแล้วก็อยู่จังหวัดเดียวกัน
แต่ปู่บอกว่าอยากมาอยู่กับบ้านเราเพราะพ่อกับแม่เราดูแลดี

ส่วนปัญหาของเราคือปู่ดื้อและไม่ค่อยฟังใคร แถมต้องการให้มีคนอยู่ด้วยตลอด ถ้าเราจะไปข้างนอกเค้าก็จะชอบพูดดักคอ เช่น
ไปไหน ไปนานมั้ย ถ้าปวดฉี่เค้าจะทำยังไง แต่ปู่ก็ใส่แพมเพิสอยู่นะคะ ตอนนี้แทบจะไปไม่ทันห้องน้ำเลยสักครั้งเพราะเดินไม่ไหว เสียการทรงตัวไปแล้ว
สามารถเดินด้วยวอล์คเกอร์ได้ แต่ต้องมีคนพาเข้าห้องน้ำ ต้องอาบน้ำให้ ทำให้เกือบทุกอย่างเลย ยังดีหน่อยที่ตักข้าวทานเองได้
ทีนี้เวลาจะไปข้างนอกก็ไปได้ไม่นานต้องรีบกลับมาดูเค้า จะจ้างคนดูแลก็ไม่เอาอีก...

จริงๆพ่อจะเป็นคนดูแลเป็นหลักค่ะ เรากับแม่แค่หน่วยเสริมเท่านั้น
มีบ้างที่เราต้องพาปู่ไปห้องน้ำ ซึ่งมันแบบ...ไม่สะดวกใจเลยค่ะ แต่ต้องทำถ้าตอนนั้นพ่อไม่อยู่
และปู่ท้องเสียบ่อยด้วยค่ะ ครั้งนึงปู่ก็ถอดแพมเพิสทิ้งไว้กลางบ้าน ไม่พอยังมีหยดกลางทางด้วย โมเม้นนั้นมัน...

อีกอย่างคือ ความรู้สึกมันไม่เหมือนบ้านเลยพอเค้ามาอยู่ในบ้านเรา เค้ามายึดพื้นที่ส่วนกลางไป กลายเป็นเราต้องหลบมาอยู่ในห้องนอน จะออกไปตอนที่เค้าเรียกให้ทำนู่นนี่ให้เท่านั้น

เราบาปมั้ยคะที่รู้สึกแบบนี้ T______T
เราควรทำยังไงให้สามารถอยู่บ้านตัวเองได้แบบมีความสุขคะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่