เมื่อสี่ปีก่อนผมพบร้านนวดปู่ร้านนึง

มีดาวมหาลัย,แอร์,พริตตี้ มาทำมากมาย

ผมไปร้านนี้สองครั้งต่อสัปดาห์...มันเหมือนสวรรค์บนดิน

และแล้วร้านนี้ก็ปิดลงขึ้นมาเพราะเจ้าของที่จะเอาที่คืน

วันที่ร้านปิดผมนั่งมอร์ไซด์ผ่านผมร้องไห้

เจ้าของร้านก็ไปเปิดที่ใหม่

อาจจะไกลขึ้นหน่อยแต่ก็มีเด็กสวยๆบ้างมีดาวมหาลัยเหมือนเดิม

มีวันนึงหุ้นตกเพราะดิสรัปชั่นกลุ่มอะไรจำไม่ได้

ผมก็บ่นๆกับเจ้าของร้าน เจ้าของร้านบอกผมว่า " สิ่งที่จะดิสรัปธุรกิจเขาได้ไม่มี "

ไม่นานหลังจากที่เขาพูดเขาก็เสียดาวของร้านเพราะเธอไปทำวีเจ vibie จนรุ่ง

( อย่างที่ผมเคยเล่าเรื่อง digital disruption )

หลังจากนั้นก็เกิดโควิด....เด็กหายไปเลยแล้วไม่มีเด็กใหม่อีก ( great resignation )

ผมไปหาที่ใหม่แล้วเจอเด็กร้านนั้นบางคนมาทำงานที่นี่

นอกจากเจ้าของร้านจะกระทบหนักแล้ว

ผมเองก็กระทบหนักเพราะตลอดมาผมคิดย่ามใจตลอดว่า

งานที่ได้เดือนละสองแสนไม่เสียตัวแบบนี้ยังไงๆก็ต้องมีคนสวยๆมาทำเรื่อยๆ

แต่ว่ามันไม่ใช่.....ไม่มีอะไรจีรัง

เหมือนหุ้นตัวนึงที่เราอาจรู้พื้นฐานทุกอย่างมั่นใจแต่สุดท้ายก็เกิดสิ่งไม่คาดฝันเกิดขึ้น

เป็นเวลากว่า 4 เดือนมาแล้วที่เด็กที่ผมติดคนสุดท้ายลาออกไป

ผมยังซึมเศร้าอยู่ครับ ถึงขนาดปรึกษานักจิตบำบัด

นักจิตบำบัดถามผมว่า " คุณ...ลองคิดดูนะ เงินที่คุณใช้ไปอาจซื้อรถเบนซ์ได้คันนึง คุณว่าคุ้มไหม ? " ผมตอบว่า " คุ้ม " นักจิตถึงกับอึ้งพูดต่อไม่เป็น ผมเลิกเจอนักจิตแล้วครับ

ก็มันเป็นความสนุกอย่างเดียวของชีวิตที่เหลืออยู่นี่หว่า...มันก็ต้องคุ้มสิwa ! เฮ้อ ถามมาได้...

พอดีคุณวิลทักมาครับว่ามีเพื่อนชาวสินธรถามหา

ผมเลยมาอัพเดตชีวิตนิดนึง

ยังหวังว่าความมีชีวิตชีวาจะกลับมาอีกครั้งครับ

สวัสดี