ถึงผมมีเงินพอสมควร ผมยังตามได้แค่ในกรุงเทพ หรือเต็มที่แค่มหาชัย อยุธยา หรือ พัทยาแค่นั้น
บางเดือนเปย์เม็มมากไป ถึงไม่มีลูกเมีย แต่ก็ต้องห่วงค่ากินค่าใช้ ค่าน้ำค่าไฟค่าเน็ทอีก

และ ผมเห็นตากล้องไม่ใช่เพจสองเพจ แต่เป็นสิบๆเพจ
จะไปที่ภูเก็ตก็นั่งเครื่องไปกลับสบายๆ สมมุติอาทิตย์หน้ามีงานที่ขอนแก่น (ผมสมมุตินะไม่ได้ดูตารางงาน)
ก็ตามไปขอนแก่น มีอีเว้นท์ที่เชียงใหม่ เชียงราย หาดใหญ่ อุบล อุดร ก็ตามไปได้หมด

จังหวัดไกลอย่างนั้นสำหรับผมต้องแบบโอกาสพิเศษ
2-3ปีจะไปเที่ยว ภูเก็ต หรือ ไปลำปาง ไปเชียงใหม่สักที
ปกติก็ไปเที่ยววนๆอยู่ชะอำ หัวหิน อยุธยา อัมพวา พัทยา
ไกลกว่านั้นขี้เกียจไป 
อยากรู้เค้าทำงานอะไร ถึงมีทั้งเวลาและเงินแบบนี้
แค่เห็นกล้อง เลนส์ไลก้าของพวกพี่เค้าแล้ว ราคาเป็นหมื่นเป็นแสน
แถมมีเงินเปย์เม็ม ตามเม็ม เม็มไปไหนก็บินตาม
คนบินตามเม็มไปได้ทุกอาทิตย์แบบนี้ ผมว่าไม่ธรรมดานะ

เพราะคนทั่วไป
ส่วนมากเวลาและเงินจะสวนทางกัน
ถ้ามีเงินเยอะ เวลาในชีวิตแทบไม่มี 
อย่างผมเห็นอากงผมดูแลทั้งบ้าน ร้าน ลูกน้อง
เวลาพักผ่อนที่จะนอนยังไม่มี
ต้องตื่นตี4มาเปิดร้านทุกวัน ทั้งที่แก่แล้ว
ถึงใครๆเค้ารู้ว่าอากงผมรวย แต่ลูกหลานต้องหากินเองนะมาเกาะแกไม่ได้
ขนาดพ่อผมยังต้องทำงานกับแกเลย ให้เป็นเงินเดือน ถึงเป็นลูกแต่มาอยู่เฉยๆไม่ได้
 และ ถึงแกรวย แต่ไม่เคยเห็นแกไปไหนเลย
เพราะแกไม่มีเวลาจะไปไหนและ ผมเห็นแกทำแบบนี้มาตั้งแต่ผมจะเกิดอีก
คือ ทำงานจนไม่มีเวลา

อันนี้ไม่ได้กวน แต่แค่อยากรู้พวกพี่ๆเค้าทำงานอะไร
ถึงมีทั้งเวลา และ ตัง ตามเม็ม เปย์เม็ม ซื้อกล้องซื้อเลนส์มาถ่ายได้ขนาดนี้